Włodzimierz Wisłocki
podpułkownik dyplomowany piechoty | |
Data urodzenia |
26 listopada 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
10 marca 1973 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska | |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Włodzimierz Andrzej Wisłocki (ur. 26 listopada 1895, zm. 10 marca 1973 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, awansowany przez władze emigracyjne na stopień pułkownika.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 26 listopada 1895. Ukończył szkołę średnią zdając egzamin dojrzałości. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 2. kompanii I batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich. Uczestniczył w kampanii wołyńskiej. 9 grudnia 1915 dostał się do rosyjskiej niewoli. Powrócił z niej w marcu 1918[1] .
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[2], a następnie do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[3][4]. W 1923, 1924 był oficerem 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie[5][6]. Był dowódcą kompanii. 2 listopada 1927, po zdaniu egzaminu wstępnego i odbyciu stażu liniowego, został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu 1927–1929 z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów piechoty[7][8]. W sierpniu 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony służbowo do 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko oficera sztabu[9][10]. W październiku 1931 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi[11][12] na stanowisko kierownika Referatu Ogólno-Mobilizacyjnego, a od grudnia 1933 szefa Samodzielnego Referatu Bezpieczeństwa Wojennego[13]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[14]. W grudniu 1934 został przeniesiony do 18 Pułku Piechoty w Skierniewicach na stanowisko dowódcy batalionu[15]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16]. W tym czasie pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisku wykładowcy przedmiotu taktyki broni połączonych[17].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku szefa sztabu rezerwowej 39 Dywizji Piechoty[18]. Został wzięty do niewoli przez Niemców i był osadzony w Oflagu VII A Murnau. Po odzyskaniu wolności 29 kwietnia 1945 przedostał się do Wielkiej Brytanii i pozostał na emigracji. Został awansowany do stopnia pułkownika. Zamieszkiwał w Londynie i tam zmarł 10 marca 1973[19].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[20]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 3 maja 1958 za pracę na stanowisku kierowniczym jednego z działów Sztabu Głównego Polskich Sił Zbrojnych[21]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[22][23]
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Zapomniana bitwa. „Bellona”. 3 i 4, 1952. Londyn.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 429.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 371.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 211.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 385.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 332.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 312.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 136.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 288.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 13.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 327.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 462.
- ↑ Jarno 2001 ↓, s. 131, 134.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 258.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 18.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 453.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 186, 188, 198, 352.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 352.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
- ↑ Dekret o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 23, Nr 4 z 23 maja 1958.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 13.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-06-13].
- Absolwenci Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie
- Jeńcy Oflagu VII A Murnau
- Jeńcy polscy w niewoli niemieckiej (kampania wrześniowa)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Podpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Pułkownicy mianowani przez władze RP na uchodźstwie po 1947
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1895
- Wykładowcy uczelni i szkół wojskowych II Rzeczypospolitej
- Zmarli w 1973
- Żołnierze I Brygady Legionów Polskich
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej
- Oficerowie dowództwa 39 Dywizji Piechoty (II RP)
- Oficerowie Centrum Wyszkolenia Piechoty (II RP)