Zamknąć za sobą drzwi
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery |
11 lipca 1988 |
| Kraj produkcji | |
| Język |
polski |
| Czas trwania |
85 minut |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Krzysztof Szmagier |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Scenografia | |
| Kostiumy | |
| Montaż | |
| Produkcja |
Zamknąć za sobą drzwi – polski film kryminalny z 1987 w reżyserii Krzysztofa Szmagiera.
Obsada
[edytuj | edytuj kod]- Bronisław Cieślak jako porucznik Sławomir Borewicz
- Jerzy Rogalski jako porucznik Waldemar Jaszczuk, siostrzeniec porucznika Zubka
- Zdzisław Tobiasz jako major Wołczyk
- Piotr Fronczewski jako porucznik Paul (Paweł) Kopiński, „Kopi”
- Hanna Dunowska jako sierżant Anna Sikora, następczyni Ewy Olszańskiej
- Jan Janga-Tomaszewski jako Oscar Thomas „Cappuccino”
- Robert Nowosadzki jako Adolf Kranz, człowiek „Cappuccina”
- Anna Mozolanka jako pielęgniarka opatrująca rannego Kopińskiego
- Andrzej Szaciłło jako lekarz opatrujący rannego Kopińskiego
- Lech Sołuba jako dyżurny w „kontroli lotów”
- Aleksander Mikołajczak jako Olszewski, oficer w „kontroli lotów”
- Marlena Miarczyńska jako pilotka helikoptera milicyjnego, romansująca z Borewiczem podczas służby
- Lidia Bartnik-Kubat jako wywiadowczyni MO śledząca Kopińskiego
- Andrzej Niemirski jako wywiadowca MO na stacji benzynowej
- Jacek Domański jako pracownik CPN
- Grażyna Wolszczak jako Jovita Popovic, kapitan wydziału do walki z narkotykami policji jugosłowiańskiej
- Tatiana Sosna-Sarno jako Danka, gospodyni w leśniczówce „Bobrowisko” wynajmująca pokoje Jugosłowianom
- Jerzy Molga jako kochanek Danki
- Agata Rzeszewska jako prostytutka towarzysząca Jugosłowianom
- Maciej Pietrzyk jako Ivo Babic, współpracownik „Cappuccina”
- Sławomir Jóźwik jako Jugosłowianin, człowiek Babica
- Aleksander Gawroński jako pijany pracownik lądowiska
- Jerzy Dziewulski jako komandos aresztujący Jugosłowian
- Andrzej Żółkiewski jako milicjant
- Danuta Borsuk jako kobieta
- Obsada dubbingu: Mariusz Gorczyński jako komandos pomagający Borewiczowi na pokładzie śmigłowca
Produkcja
[edytuj | edytuj kod]Pierwowzorem historii była powieść Biała karawana autorstwa Juliusza Grodzińskiego. Pierwotnie materiał filmu stanowił treść odcinka 19 serialu 07 zgłoś się, wyprodukowany w 1987, a mający premierę w 1989[1].
W międzyczasie, bazując na materiale tego odcinka Telewizja Polska wspólnie ze Studiem Filmowym „Kadr” wyprodukowała film fabularny pod tym samym tytułem, przeznaczony do rozpowszechniania na ekranach kin[1][2]. Dystrybutor dokonał wyboru tego odcinka mając na względzie grających w nim główne role Bronisława Cieślaka i Piotra Fronczewskiego, co miało zapewnić wysoką frekwencję widzów[1]. Swoje niezadowolenie z tej decyzji, a także ze stworzonej treści samego filmu, trwającego 90 minut, wyraził reżyser Krzysztof Szmagier[1]. Pierwszy krajowy pokaz tego filmu o charakterze nieoficjalnym odbył się w drugim kwartale 1988 w Tarnowie[1]. Oficjalna premiera odbyła się 11 lipca 1988 w Warszawie[1].
Początkowa scena filmu był kręcona w Nowym Jorku na Manhattanie[1]. W tym celu do Stanów Zjednoczonych na jeden dzień zdjęciowy udała się trzyosobowa ekipa filmowa, mając na celu sfilmowanie krótkiego spaceru głównego bohatera (Paula Kopińskiego)[1]. Wcześniej wystosowano do burmistrza Nowego Jorku (Eda Kocha) wniosek o zgodę na zdjęcia do serialu kryminalnego, po czym władze miasta zażądały wpłaty kosztu ubezpieczenia interesu miasta w wysokości 1,5 mln dolarów, biorąc pod uwagę typowe sceny takich produkcji (strzelaniny, wybuchy itd.)[1]. Jako że takie sceny nie były przewidziane, ostatecznie kwotę obniżono do kilku tysięcy dolarów, z czego większość pokryła prywatna firma, zaś producenci serialu przekazali na ten cel 300 dolarów[1].
Pozostałe sceny filmu były kręcone w Mińsku Mazowieckim i na drogowym odcinku lotniskowym „Kliniska" na drodze nr 142 pod Szczecinem.
W 1988 film trafił do sekcji handlowej festiwalu w Cannes[1].
Fabuła
[edytuj | edytuj kod]Paweł Kopiński, emerytowany nowojorski policjant pochodzenia polskiego z 26-letnim stażem jest jednym z asów do walki z narkotykami (handlarze narkotyków nazywają go „Wściekły Kojot”) i nienawidzi „białego proszku”. Przed 10 laty w niewyjaśnionych okolicznościach została zabita jego wówczas 28-letnia żona Lucy (Kopiński twierdzi, że zrobił to gang handlarzy opium). Obecnie policjant jest na rencie (w praktyce na emeryturze) na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej (rak trzustki – poważna choroba wywołująca ataki, które Kopiński uśmierza zastrzykami z morfiny). Postanawia udać się do Polski na urlop. Przed granicą z Polską, za miejscowością Treplin (NRD), spotyka znajomych gangsterów amerykańskich, „Cappuccino” i Kranza. Już w Polsce napotyka ich w lesie – bandyci ranią go, a następnie unieruchamiają w pojeździe, ustawiają w nim bombę zegarową i odjeżdżają. Z opresji ratuje go miejscowy chłopiec, Jacek Pawłowski. Po opatrzeniu ran policjanta zatrzymuje polska milicja, a przesłuchuje go Borewicz. Kopiński dzieli się z nim ważnymi informacjami (m.in. o przyszłej transakcji handlarzy). Zostaje zwolniony, przy czym Borewicz pozwala Kopińskiemu śledzić gangsterów, jednak milicja usiłuje obserwować jego dalszą podróż. W tym czasie Borewicz zyskuje nową współpracowniczkę – sierżant Annę Sikorę, która zastępuje Ewę Olszańską. W leśniczówce Bobrowisko na Mazurach na handlarzy czeka grupa jugosłowiańskich i tureckich przemytników, którzy korzystają z dobrze zorganizowanego szlaku przerzutu narkotyków ukrytych w łodzi. Do kryjówki gangsterów wkracza Kopiński, który zatapia łódź i niszczy samochody przemytników. Razem z brygadą antyterrorystyczną Borewicz aresztuje Jugosłowian z leśniczówki. Adolf Kranz ginie z ręki Kopińskiego, natomiast „Cappuccino” ratuje się ucieczką. Kopiński spotyka go w lesie i proponuje mu wspólną ucieczkę do Szwecji porwanym samolotem rolniczym. Następnie kradną samolot i uciekają nad Morzem Bałtyckim. Jednak Kopiński ma swój plan, zamierza rozbić samolot w akcie zemsty za śmierć żony. W czasie lotu kontaktuje się jeszcze z Borewiczem i prosi o wstrzymanie pościgu, gdyż ostatnią rundę walki z gangsterem chce rozegrać po swojemu i tym samym „zamknąć za sobą drzwi”.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k Ireneusz Kutrzeba. O milicji, por. Borewiczu i gen. Andersie. Rozmowa z reżyserem Krzysztofem Szmagierem. „Gazeta Krakowska”. Nr 155, s. 5, 2-3 lipca 1988.
- ↑ Janusz Pawlak. Muzyczno-filmowy kalejdoskop. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 146, s. 5, 24 czerwca 1988.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zamknąć za sobą drzwi w bazie filmpolski.pl