Przejdź do zawartości

Zamknąć za sobą drzwi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamknąć za sobą drzwi
Gatunek

kryminalny

Rok produkcji

1987

Data premiery

11 lipca 1988

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

85 minut

Reżyseria

Krzysztof Szmagier

Scenariusz

Krzysztof Szmagier

Główne role

Bronisław Cieślak
Piotr Fronczewski

Muzyka

Włodzimierz Korcz

Zdjęcia

Wiesław Rutowicz

Scenografia

Zenon Różewicz

Kostiumy

Jolanta Jackowska

Montaż

Anna Maria Czołnik

Produkcja

Studio Filmowe „Kadr”

Zamknąć za sobą drzwi – polski film kryminalny z 1987 w reżyserii Krzysztofa Szmagiera.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Pierwowzorem historii była powieść Biała karawana autorstwa Juliusza Grodzińskiego. Pierwotnie materiał filmu stanowił treść odcinka 19 serialu 07 zgłoś się, wyprodukowany w 1987, a mający premierę w 1989[1].

W międzyczasie, bazując na materiale tego odcinka Telewizja Polska wspólnie ze Studiem Filmowym „Kadr” wyprodukowała film fabularny pod tym samym tytułem, przeznaczony do rozpowszechniania na ekranach kin[1][2]. Dystrybutor dokonał wyboru tego odcinka mając na względzie grających w nim główne role Bronisława Cieślaka i Piotra Fronczewskiego, co miało zapewnić wysoką frekwencję widzów[1]. Swoje niezadowolenie z tej decyzji, a także ze stworzonej treści samego filmu, trwającego 90 minut, wyraził reżyser Krzysztof Szmagier[1]. Pierwszy krajowy pokaz tego filmu o charakterze nieoficjalnym odbył się w drugim kwartale 1988 w Tarnowie[1]. Oficjalna premiera odbyła się 11 lipca 1988 w Warszawie[1].

Początkowa scena filmu był kręcona w Nowym Jorku na Manhattanie[1]. W tym celu do Stanów Zjednoczonych na jeden dzień zdjęciowy udała się trzyosobowa ekipa filmowa, mając na celu sfilmowanie krótkiego spaceru głównego bohatera (Paula Kopińskiego)[1]. Wcześniej wystosowano do burmistrza Nowego Jorku (Eda Kocha) wniosek o zgodę na zdjęcia do serialu kryminalnego, po czym władze miasta zażądały wpłaty kosztu ubezpieczenia interesu miasta w wysokości 1,5 mln dolarów, biorąc pod uwagę typowe sceny takich produkcji (strzelaniny, wybuchy itd.)[1]. Jako że takie sceny nie były przewidziane, ostatecznie kwotę obniżono do kilku tysięcy dolarów, z czego większość pokryła prywatna firma, zaś producenci serialu przekazali na ten cel 300 dolarów[1].

Pozostałe sceny filmu były kręcone w Mińsku Mazowieckim i na drogowym odcinku lotniskowym „Kliniska" na drodze nr 142 pod Szczecinem.

W 1988 film trafił do sekcji handlowej festiwalu w Cannes[1].

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Paweł Kopiński, emerytowany nowojorski policjant pochodzenia polskiego z 26-letnim stażem jest jednym z asów do walki z narkotykami (handlarze narkotyków nazywają go „Wściekły Kojot”) i nienawidzi „białego proszku”. Przed 10 laty w niewyjaśnionych okolicznościach została zabita jego wówczas 28-letnia żona Lucy (Kopiński twierdzi, że zrobił to gang handlarzy opium). Obecnie policjant jest na rencie (w praktyce na emeryturze) na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej (rak trzustki – poważna choroba wywołująca ataki, które Kopiński uśmierza zastrzykami z morfiny). Postanawia udać się do Polski na urlop. Przed granicą z Polską, za miejscowością Treplin (NRD), spotyka znajomych gangsterów amerykańskich, „Cappuccino” i Kranza. Już w Polsce napotyka ich w lesie – bandyci ranią go, a następnie unieruchamiają w pojeździe, ustawiają w nim bombę zegarową i odjeżdżają. Z opresji ratuje go miejscowy chłopiec, Jacek Pawłowski. Po opatrzeniu ran policjanta zatrzymuje polska milicja, a przesłuchuje go Borewicz. Kopiński dzieli się z nim ważnymi informacjami (m.in. o przyszłej transakcji handlarzy). Zostaje zwolniony, przy czym Borewicz pozwala Kopińskiemu śledzić gangsterów, jednak milicja usiłuje obserwować jego dalszą podróż. W tym czasie Borewicz zyskuje nową współpracowniczkę – sierżant Annę Sikorę, która zastępuje Ewę Olszańską. W leśniczówce Bobrowisko na Mazurach na handlarzy czeka grupa jugosłowiańskich i tureckich przemytników, którzy korzystają z dobrze zorganizowanego szlaku przerzutu narkotyków ukrytych w łodzi. Do kryjówki gangsterów wkracza Kopiński, który zatapia łódź i niszczy samochody przemytników. Razem z brygadą antyterrorystyczną Borewicz aresztuje Jugosłowian z leśniczówki. Adolf Kranz ginie z ręki Kopińskiego, natomiast „Cappuccino” ratuje się ucieczką. Kopiński spotyka go w lesie i proponuje mu wspólną ucieczkę do Szwecji porwanym samolotem rolniczym. Następnie kradną samolot i uciekają nad Morzem Bałtyckim. Jednak Kopiński ma swój plan, zamierza rozbić samolot w akcie zemsty za śmierć żony. W czasie lotu kontaktuje się jeszcze z Borewiczem i prosi o wstrzymanie pościgu, gdyż ostatnią rundę walki z gangsterem chce rozegrać po swojemu i tym samym „zamknąć za sobą drzwi”.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Ireneusz Kutrzeba. O milicji, por. Borewiczu i gen. Andersie. Rozmowa z reżyserem Krzysztofem Szmagierem. „Gazeta Krakowska”. Nr 155, s. 5, 2-3 lipca 1988. 
  2. Janusz Pawlak. Muzyczno-filmowy kalejdoskop. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 146, s. 5, 24 czerwca 1988. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]