Zdzisław Budzyński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Budzyński
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1952
Lusławice

profesor nauk historycznych
Specjalność: historia nowożytna Polski
Alma Mater

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Doktorat

1981

Habilitacja

25 kwietnia 1994

Profesura

23 grudnia 2010

Polska Akademia Umiejętności
Status

członek krajowy czynny

Uczelnia

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie
Uniwersytet Rzeszowski

Zdzisław Budzyński (ur. 15 listopada 1952 w Lusławicach[1]) – polski historyk, specjalizujący się w historii nowożytnej Polski; nauczyciel akademicki związany z uczelniami w Rzeszowie i Przemyślu[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1952 roku w Lusławicach koło Tarnowa w województwie małopolskim. Po ukończeniu kolejno szkoły podstawowej i średniej podjął studia na kierunku historia w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Ukończył je w 1976 roku, zdobywając tytuł zawodowy magistra na podstawie pracy pt. Bracia Polscy (arianie) w Małopolsce, napisanej pod kierunkiem prof. Adama Przybosia. Jednocześnie studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim[3].

Bezpośrednio po ukończeniu studiów kontynuował dalsze kształcenie będąc asystentem w Stacji Naukowej Polskiego Towarzystwa Historycznego w Przemyślu. Odbywał staże naukowe w kraju i zagranicą, głównie za pośrednictwem Polskiej Akademii Nauk, w tym od 1979 roku kilka paromiesięcznych na Ukrainie, gdzie zajmował się kwerendą zasobów archiwów i bibliotek lwowskich oraz innych. W 1980 roku został zatrudniony na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (od 2001 roku Uniwersytet Rzeszowski) na stanowisku adiunkta. Stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie historii uzyskał w 1981 roku na swojej macierzystej uczelni na podstawie pracy nt. Dzieje opieki społecznej w ziemi przemyskiej i sanockiej w XVI-XVIII w.[1]. W 1994 roku Rada Wydziału Humanistycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie nadała mu stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii o specjalności historia na podstawie rozprawy nt. Ludność pogranicza polsko-ruskiego w drugiej połowie XVIII w. Stan. Rozmieszczenie. Struktura wyznaniowa i etniczna[4]. W tym samym roku objął stanowisko profesora nadzwyczajnego w Instytucie Historii WSP w Rzeszowie. Był tam ponadto kierownikiem Zakładu Statystyki i Demografii Historycznej oraz Pracowni Kartografii Historycznej. W 2010 roku prezydent Polski Lech Kaczyński nadał mu tytuł profesora nauk humanistycznych. Niedługo potem został profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie Rzeszowskim. W 2012 roku wybrano go na urząd dziekana Wydziału Socjologiczno-Historycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego[3].

Poza rzeszowską uczelnią pracuje także w Instytucie Historii i Archiwistyki Państwowej Wyższej Szkoły Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu, gdzie w latach 2004–2006 piastował funkcję prorektora. Był także prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu im. Kazimierza Marii Osińskiego. Jest członkiem Komisji Wschodnioeuropejskiej Wydziału II Historyczno-Filozoficznego Polskiej Akademii Umiejętności. W przeszłości był członkiem Rady Towarzystw Naukowych przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk[1].

W 2012 został członkiem Komitetu Nauk Historycznych PAN[5].

Ważniejsze publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Dzieje opieki społecznej w Ziemi Przemyskiej i Sanockiej : (XV–XVIII w.) (1987)
  • Bibliografia dziejów Rusi Czerwonej : (1340–1772). T. 1 (1990)
  • Ludność pogranicza polsko-ruskiego w drugiej połowie XVIII wieku : stan, rozmieszczenie, struktura wyznaniowa i etniczna. T. 1. T. 2, Dokumentacja statystyczna i kartograficzna (1993)
  • Szpitalnictwo rzeszowskie : z dziejów Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego (do 1990 r.) : praca zbiorowa (1997, wraz z Janem Bastą i Grzegorzem Zamoyskim)
  • Kresy południowo-wschodnie w drugiej połowie XVIII wieku. T. 1, Statystyka wyznaniowa i etniczna (2005)
  • Kresy południowo-wschodnie w drugiej połowie XVIII wieku. T. 2, Atlas geograficzno-historyczny (2006)
  • Kresy południowo-wschodnie w drugiej połowie XVIII wieku. T. 3, Studia z dziejów społecznych (2008)
  • Ponad podziałami. Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Przemyślu w latach 1909–2009 (2009, wraz z Jolantą Kamińską-Kwak)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Biografia Zdzisława Budzyńskiego na stronie Instytutu Historii Uniwersytetu Rzeszowskiego [on-line] [dostęp 2014-01-06]
  2. ↑ Prof. Zdzisław Budzyński, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2014-01-06].
  3. ↑ a b Biogram na stronie Państwowej Wyższej Szkoły Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu. pwsw.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-03)]. [on-line] [dostęp 2014-01-06]
  4. ↑ Ludność pogranicza polsko-ruskiego w drugiej połowie XVIII wieku. Stan. Rozmieszczenie. Struktura wyznaniowa i etniczna w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2014-01-07].
  5. ↑ Prezydium. www.knh.pan.pl. [dostęp 2015-10-23].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zdzisław_Budzyński&oldid=69349619”