Przejdź do zawartości

Zdzisław Lesiak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Lesiak
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1929
Niewiadów

Ambasador PRL w Kenii
Okres

od 1974
do 1979

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Emil Hachulski

Następca

Jan Witek

Zdzisław Lesiak (ur. 21 marca 1929 w Niewiadowie[1]) – polski nauczyciel, działacz polityczny i dyplomata, ambasador PRL w Kenii (1974–1979).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Feliksy[2]. Pochodził z rodziny robotniczej. W czasie II wojny światowej pracował przymusowo w Zakładach Zbrojeniowych J. Meissnera w Niewiadowie, a od października 1944 w zakładach zbrojeniowych w Blumau. W 1945 powrócił do Polski. Od 1948 studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi, gdzie w 1951 uzyskał dyplom. W latach 1953–1955 kształcił się w Szkole Partyjnej przy KC PZPR w Warszawie. Pracował jako nauczyciel w szkole średniej w Błoniu[2], a także w Państwowych Zakładach Wydawnictw Szkolnych oraz w Wydawnictwie Iskry[1].

W 1947 został członkiem Związku Młodzieży Wiejskiej, następnie Akademickiego Związku Młodzieży Wiejskiej „Życie”, Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej i Związku Młodzieży Polskiej. W 1950 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, gdzie pełnił szereg funkcji: członka egzekutywy Komitetu Uczelnianego przy Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi (1950–1951), I sekretarza Podstawowej Organizacji Partyjnej Międzyszkolnej w Błoniu (1951–1952), referenta Warszawskiego Komitetu Wojewódzkiego (1952–1953), instruktora Wydziału Oświaty Komitetu Centralnego PZPR (1955–1956), I sekretarza POP przy Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących (1958–1959), członka Egzekutywy (1959–1965) oraz sekretarza propagandy (1960–1962) Komitetu Dzielnicowego „Śródmieście” w Warszawie[2]. Od 1968 starszy instruktor w Wydziale Zagranicznym KC PZPR, a od 1970 w Wydziale Kadr. Od 1972 do 31 grudnia 1973 inspektor tamże. W latach 1974–1979 pełnił funkcję ambasadora w Kenii, akredytowanego także w Ugandzie i Rwandzie[1] oraz przy Programie Środowiskowym Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nairobi[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Borys Lewytzky, Juliusz Stroynowski, Who's who in the socialist countries: a biographical encyclopedia of 10.000 leading personalities in 16 communist countries, New York München: K.G. Saur Verlag Dokumentation Saur KG, 1978, s. 352, ISBN 978-0-89664-011-5 (ang.).
  2. a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL [online], Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2023-05-20] [zarchiwizowane z adresu 2023-05-20].
  3. Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022, s. 581. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-10-01].