Przejdź do zawartości

Zespół Domów Wypoczynkowo-Szkoleniowych Hutniczego Przedsiębiorstwa Remontowego w Porąbce

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zespół Domów Wypoczynkowo Szkoleniowych HPR Porąbka-Kozubnik
Ilustracja
Ruiny zespołu budynków ośrodka
Państwo

 Polska

Miejscowość

Porąbka

Typ budynku

Miasteczko wczasowe

Rozpoczęcie budowy

1968

Ukończenie budowy

1970

Ważniejsze przebudowy

1975-1980

Zniszczono

2. połowa lat 90.

Pierwszy właściciel

Hutnicze Przedsiębiorstwo Remontowe

Kolejni właściciele

Spółka "Danel"

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Zespół Domów Wypoczynkowo Szkoleniowych HPR Porąbka-Kozubnik”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Zespół Domów Wypoczynkowo Szkoleniowych HPR Porąbka-Kozubnik”
Położenie na mapie powiatu bielskiego
Mapa konturowa powiatu bielskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Zespół Domów Wypoczynkowo Szkoleniowych HPR Porąbka-Kozubnik”
Położenie na mapie gminy Porąbka
Mapa konturowa gminy Porąbka, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Zespół Domów Wypoczynkowo Szkoleniowych HPR Porąbka-Kozubnik”
Ziemia49°47′54,30″N 19°13′52,80″E/49,798417 19,231333

Zespół Domów Wypoczynkowo Szkoleniowych HPR Porąbka-Kozubnik – były ośrodek Hutniczego Przedsiębiorstwa Remontowego w Katowicach.

Znajdował się w Porąbce (przysiółek Kozubnik) w Beskidzie Małym na obszarze o powierzchni 7,5 ha. Był ośrodkiem samowystarczalnym, posiadał własne ujęcie wody, oczyszczalnię ścieków i awaryjny system zasilania, zasilany dwoma czołgowymi silnikami o mocy 400 kW, własną stację benzynową. Ośrodek zatrudniał stały personel medyczny: lekarza internistę, lekarza stomatologa, specjalistę ds. rehabilitacji, pielęgniarki, zapewniając w ten sposób pełną ochronę medyczną. Do dyspozycji była także karetka pogotowia.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Kompleks ośrodka usytuowany jest w dolinie potoku Mała Puszcza, z trzech stron otoczony jest masywem górskim Kiczory, Żarem i Kozubnikiem. Znajduje się przy ulicy Mała Puszcza. Do ośrodka prowadzi wąska, górska dróżka, na której dawniej znajdowała się sygnalizacja świetlna, co na tamte czasy było nowością.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Czasy rozkwitu

[edytuj | edytuj kod]

Budowę ośrodka rozpoczęto w 1968 od wyrównania gruntu. W ciągu dwóch lat powstała większość obiektów Zespołu Domów. Odwiedzany był głównie przez pracowników Hutniczego Przedsiębiorstwa Remontowego, zatrudniającego łącznie 18 tysięcy osób[potrzebny przypis], jak i pracowników innych przedsiębiorstw, które współpracowały z HPR: Huty im. Lenina w Krakowie, Huty Stalowa Wola czy Huty Kościuszko w Chorzowie. Gośćmi luksusowych apartamentów byli głównie partyjni dygnitarze[potrzebny przypis]. Bywał tam również syn Leonida Breżniewa[potrzebny przypis]. Jako że ośrodek posiadał obszerne sale konferencyjne, to organizowane były tutaj także obrady komisji RWPG do spraw hutnictwa. W roku 1987 odwiedzony był przez 31 387 osób na okres dłuższy niż 24 godziny. W ośrodku gościli także obywatele krajów "kapitalistycznych".

Czasy upadku

[edytuj | edytuj kod]
Hol główny DW Kiczora na początku dewastacji

Czasy jego świetności skończyły się wraz z upadkiem PRL-u. Spółka, należąca do dwóch braci przybyłych z USA do Polski, która kupiła ośrodek, szybko popadła w ogromne długi.

W 1996 roku sąd ogłosił upadłość firmy. Turyści przestali odwiedzać ośrodek z powodu zaprzestania dotowania wczasów pracowniczych, a także z braku wkładu nowego właściciela w remonty. Dzisiaj, niegdyś okazały, o wysokim standardzie kurort jest opuszczony. Wartościowe przedmioty i urządzenia zostały rozszabrowane. Obecnie ośrodek jest wykorzystywany przez paintballowców i ludzi zwiedzających jego ruiny[1].

Plany reaktywacji

[edytuj | edytuj kod]

W latach 2013–2014 firma Sawa Apartments planowała rewitalizację istniejących i budowę zupełnie nowych budynków. W pierwszej kolejności zmodernizowane miały być budynki Kiczora i Daglezja, w których powstałoby łącznie ponad 80 apartamentów typu condohotel. Następnie deweloper przewidywał wybudowanie w Kozubniku hotelu na 200 pokoi wraz z aquaparkiem, spa i restauracją[2]. Prace ruszyły jednak dopiero w 2016 roku, a cały pierwszy etap tej inwestycji, w którym powstanie łącznie 96 apartamentów w trzech budynkach, miał dobiec końca w czwartym kwartale 2017 roku.[3]

Baza hotelarska

[edytuj | edytuj kod]
Ruiny budynku "Kiczora"
  • Kiczora – kiedyś widniał na nim napis Hotel pod Kiczorą - najwyższy budynek ośrodka
  • Daglezja - recepcja ośrodka
  • Kamieniołom,
  • Modrzew,
  • Świerk,
  • Sosna,
  • Szarotka,
  • Stokrotka,
  • Szczerbina - obecnie jako Ania
  • Pierwiosnek,
  • Krokus,
  • Kaskada,
  • Jodła - obecnie zburzona
  • Limba,
  • Góralka - obecnie zburzona
  • Stodoła - obecnie jako Szałas

Atrakcje turystyczne

[edytuj | edytuj kod]
Ruiny restauracji

Sale konferencyjne i restauracje

[edytuj | edytuj kod]
  • Sale konferencyjne:
    • dla konferencji krajowych i międzynarodowych na 150 miejsc,
    • sala obrad,
  • stołówka na 250 miejsc,
  • sala kinowa,
  • sala telewizyjna,
  • nocny klub "Piekiełko",
  • dyskoteka,
  • amfiteatr,
  • pijalnia piwa,
  • liczne kawiarnie i bufety.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Radosław Truś: Beskid Mały. Przewodnik. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Rewasz, 2008, s. 276-277. ISBN 978-83-89188-77-9.
  2. Rewitalizacja Kozubnika. Kompleks Kozubnik odzyska blask? [dostęp 29.04.2013]
  3. Łukasz Klimaniec, Kozubnik SPA Resort, dawniej PRL-owski ośrodek: już niedługo apartamenowiec ZOBACZ CENY MIESZKAŃ, „Dziennikzachodni.pl” [dostęp 2017-10-24] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • "Informator o ZDWSz HPR w Porąbce-Kozubniku", opracował mgr Czesław Anioł, wyd. COIT Ekspozytura Bielsko-Biała,
  • "Porąbka w dwutysięcznym roku – Inwentaryzacja miejscowości", Leonard Augustyniak, Towarzystwo Przyjaciół Porąbki w Porąbce, 2002,
  • "Ruiny są śladem trudnym do wymazania", Stefan Hejnowicz, LO im S. Wyspiańskiego, Kęty,
  • "Oaza wypoczynku, mekka undergroundu", Artur Wabik, w "Autoportret" 03/2008, wyd. Małopolski Instytut Kultury w Krakowie.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]