Zofia Wierchowicz
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
Zofia Wierchowicz, zam. Sadowska[1] (ur. 30 grudnia 1924 w Dęblinie, zm. 8 stycznia 1978 w Warszawie[1][2]) – polska scenografka i reżyserka teatralna.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była córką technika budowlanego Wiktora Wierchowicza i aktorki Heleny Dawydow[1]. Uczęszczała do warszawskiego gimnazjum żeńskiego Julii Statkowskiej[1]. Podczas II wojny światowej należała do Szarych Szeregów, maturę zdała w 1943 roku na tajnych kompletach[1]. Ukończyła dwuletnią szkołę kroju i szycia, uczyła się też malarstwa i grafiki[1]. W latach 1944–1945 pracowała jako pielęgniarka i świetlicowa[1]. W latach 1946–1951 studiował w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Warszawie[1][2]. Pierwsze projekty kostiumów wykonywała dla teatrów Dzieci Warszawy, Kameralnego i Ateneum[1][2]. Od 1951 roku wykładała historię kostiumu w szkole dla reżyserów teatrów ochotniczych[1][2]. W latach 1952–1954 była asystentem scenografa w Teatrze Ludowym w Warszawie[1][2]. W 1954 roku uzyskała dyplom na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, jej przedstawieniem dyplomowym był Syn marnotrawny Woltera w przekładzie Stanisława Trembeckiego[1][2].
Od 1954 do 1957 roku była scenografem w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie, a od 1957 do 1963 roku w Teatrze Powszechnym w Warszawie[1][2]. W 1961 roku uczestniczyła w Biennale Młodych w Paryżu, zdobywając wyróżnienie[1]. W kolejnych latach pracowała jako scenograf w Koszalinie, Bydgoszczy, Poznaniu i Warszawie[1][2]. W latach 1965–1969 działała w Państwowych Teatrach Dramatycznych w Szczecinie[1][2], gdzie zrealizowała scenografie m.in. do Kochanków z Werony Jarosława Iwaszkiewicza, Dzieci słońca Maksima Gorkiego, Lata Tadeusza Rittnera, Don Juana Moliera[2]. Wspólnie z Janem Maciejowskim zrealizowała także inscenizacje sztuk Williama Szekspira[1][2], za które w 1967 i 1968 roku otrzymała nagrody na Festiwalu Teatrów Polskich w Toruniu[2]. Od 1967 do 1970 roku była scenografem Teatru im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu[1]. Była autorką inscenizacji do przedstawień operowych, m.in. Tannhäusera, Tristana i Izoldy, Damy pikowej i Chowańszczyzny[1]. W latach 1970–1972 współpracowała z Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu[1]. Od 1963 roku projektowała kostiumy dla Sceny Kameralnej Filharmonii Narodowej[1].
Zajmowała się również reżyserią oraz scenografią filmową i telewizyjną[1][2]. Uprawiała też malarstwo i grafikę[1]. Współpracowała z teatrami w Jugosławii, ZSRR i Czechosłowacji[1][2]. Za kostiumy szekspirowskie otrzymała nagrody na Triennale Scenografii w Nowym Sadzie (1969) i Quadriennale w Pradze (1971)[1].
Jej mężem był scenograf Andrzej Sadowski[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Słownik biograficzny teatru polskiego 1900–1980. T. II. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 751–752. ISBN 83-01-11260-3.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Szczecina. T. II P–Ż. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 2000, s. 606. ISBN 83-7241-089-5.