Wacław Szuniewicz

Wacław Szuniewicz

Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1892 Głębokie
Data i miejsce śmierci	16 października 1963 Irati
Misjonarz i lekarz w Chinach
Okres sprawowania	1931-1949
Misjonarz i lekarz w Brazylii Proboszcz parafii São Miguel w Irati
Okres sprawowania	1956-1964
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	ksiądz ze Zgromadzenia Misji
Śluby zakonne	3 maja 1929
Diakonat	7 września 1930
Prezbiterat	8 września 1930

{{Duchowny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = | faksymile = | imię i nazwisko org = | opis grafiki = | miejsce pochówku = | kraj działania = | opis faksymile = Nieznane pola: "imię przybrane oryginalne", "imię i nazwisko oryginalne", "wariant flagi" oraz "państwo".

Wacław Szuniewicz (ur. 28 grudnia 1892 w Głębokiem w ówczesnej guberni wileńskiej, zm. 16 października 1963 w Irati w Brazylii) – polski misjonarz ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo, lekarz okulista

Życiorys

Pochodził ze szlacheckiej rodziny Szuniewiczów, od XVI wieku licznie osiadłej na terenach pomiędzy Wilnem a Połockiem. Był siódmym dzieckiem w rodzinie Romualda Szuniewicza i Pauliny z Cybulskich. Z nich jako czwarte dożył pełnoletności. Pochodził z rodziny o głęboko patriotycznych tradycjach. Czterech Szuniewiczów brało udział w powstaniu styczniowym i zostało zesłanych na Syberię. Wśród nich był starszy brat ojca Alojzy Szuniewicz. Wacław ukończył liceum w Smoleńsku, a następnie Szkołę Medyczną w Moskwie. Stopień lekarza uzyskał w 1916 lub 1917 r. Niedługo potem został wcielony w szeregi armii carskiej. Służył na froncie mińskim. Przez krótki czas był lekarzem w szpitalu Czerwonego Krzyża w Smoleńsku, a później w szpitalu publicznym w Woroneżu. Po zakończeniu I wojny światowej wrócił do odrodzonej Polski. W latach 1922-1926 pracował w Klinice Pediatrii Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. Początkowo jako młodszy asystent, a od 1923/24 jako starszy asystent.

Kariera uniwersytecka dr Szuniewicza nie trwała długo. 23 kwietnia 1927 wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął 8 września 1930 roku i jeszcze w tym samym roku wyjechał do Chin. Pracę zaczynał od małego, 19-łóżkowego szpitala w Shunteh-Fu. Po paru latach powiększył swój szpital do 100 miejsc i otworzył kolejnych 18 klinik, położonych 30-70 kilometrów od Shunteh-Fu. Systematycznie kontrolował podległe mu szpitale, jeżdżąc od jednej klinki do drugiej na rowerze. Cała ta organizacja pozwoliła doktorowi przeprowadzać 35 operacji dziennie, wliczając w to 800 operacji zaćmy rocznie. Dodatkowo w ciągu roku badał do 145.000 pacjentów. Lekarstwa dla szpitala dosyłano w dużej mierze z Poznania, gdzie Centrala Misyjna współpracowała z prof. Adamem Wrzoskiem z UAM. W dowód uznania, ks. Szuniewicz został mianowany dyrektorem generalnym wszystkich szpitali katolickich w północnych Chinach. Sława polskiego lekarza-misjonarza rozeszła się po całych Chinach. Szpital w Shunteh-Fu stał się celem pielgrzymek chorych z najodleglejszych miejscowości. Przybywali tu także chińscy lekarze okuliści, aby pod kierunkiem Szuniewicza dokształcić się i nabrać doświadczenia. Jego działalność nie ograniczała się tylko do okolic Shunteh-Fu. W 1938 roku wyjechał do Pekinu, gdzie w trzy miesiące uruchomił oddział okulistyczny w Szpitalu Głównym na Uniwersytecie Katolickim. Od grudnia 1946 do lutego 1949 roku pracował we Francuskim Prowincjonalnym Szpitalu Sióstr Miłosierdzia w Tientcin. Później przeniósł się do Francuskiego Szpitala w Pekinie. Następnie pracował jednocześnie w dwóch szpitalach w Szanghaju. Po dojściu komunistów do władzy misja ks. Szuniewicza została zamknięta. Zdecydował się wyjechać do Ameryki. W USA początkowo mieszkał u polskich kapłanów w Derby, potem przeniósł się do New Haven, w stanie Connecticut, gdzie mieści się Uniwersytet Yale. Na Uniwersytecie przeprowadzał doświadczenia, a także prowadził wykłady na temat swojej pracy w Chinach. Cały czas powtarzał, że praca naukowa jest tylko dodatkiem do pracy duszpasterskiej. W listopadzie 1951 roku otrzymał wizę do Brazylii, gdzie przyjechał już w pod koniec stycznia 1952 roku. Najpierw przez kilka lat pracował w Mafra, potem przeniósł się do Irati. W czasie pobytu w Brazylii wciąż był aktywny jako okulista. Znał biegle siedem języków. Oprócz polskiego: rosyjski, łacinę, chiński, angielski, francuski i portugalski. Choć pracował na trzech kontynentach, to nigdy nie zapomniał o swoich polskich korzeniach. Zmarł w Irati, w Brazylii 16 października 1963 roku. Tam też został pochowany.

Ks. dr W. Szuniewicz był prekursorem badań nad chirurgicznym leczeniem astygmatyzmu. Rękopisy zawierająca wyniki jego badań zostały przekazane do publikacji w styczniu 1952 i we wrześniu 1954 roku. Żaden z nich nie został wydany. Badania ks. Szuniewicza zostały utrwalone dzięki doktorowi Rocko M. Fasaneli z New Haven. Pracę autorstwa dr Szuniewicza i dr Fasanelli wydano w 1981 roku. Pół roku później, w Yale ukazała się inna praca na temat chirurgii refrakcyjnej autorstwa dr Fasanelli. Zawiera ona podsumowanie pracy naukowej dr Szuniewicza. Jego badania zostały niezależnie powtórzone i potwierdzone w Europie w 1976 roku. Wspomnienia dr Fasaneli opublikowano w książce ks. Franciszka Stawarskiego poświęconej ks. Szuniewiczowi.

Upamiętnienie

W dniu pogrzebu zebrani w Kurytybie posłowie uczcili jego pamięć wspomnieniem w Aktach Assemblei. Rada miejska w Irati w uznaniu zasług ks. Szuniewicza nazwała w 1968 roku jego imieniem jedną z ulic miasta i szkołę w Villa Rio Bonito (Grupo de Padro Venceslau Szuniewicz).

{{Przypisy}} Nieprawidłowe pola: przypisy.

{{Uwagi}} Nieprawidłowe pola: przypisy.

Bibliografia

• ks. Franciszek Stawarski, Sylwetka duchowa księdza Wacława Szuniewicza ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo, Curitiba, 1977
• Tadeusz Bilikiewicz, Sprawozdanie z VII Zjazdu Polskich Historyków I Filozofów Medycyny we Lwowie 4-7 lipca 1931 [w:] Adam Wrzosek (red), Archiwum Historii i Filozofii Medycyny, T.XXVII, Poznań: 1938, s. 291
• Medycyna, 1936-09-21, nr 18, s. 573
• Marian Kałuski, Polacy w Chinach, Instytut Wydawniczy PAX, 2001
• Wacław Jęczmionka: Misja polskiej prowincji Zgromadzenia Misji w Chinach (1929-1949) we wspomnieniach misjonarzy. [dostęp 2012-09-19]. (pol.).
• Bolesław Wierzbiański, Polacy w świecie, Wydawn. Światowego Związku Polaków z Zagranicy, 1946; s. 161
• Bibliography of the History of Medicine, U.S. Department of Health, Education, and Welfare, National Library of Medicine, 1990
• J. Van Den Brandt, Les Lazaristes en Chine 1697-1935: Notes Biographiques, Imprimerie des Lazaristes: 1936; s. 257

Linki zewnętrzne

• Zdjęcie portretowe z lat 1930-1939 w: NAC