7 Batalion Łączności
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1942 |
| Rozformowanie |
1942 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
7 Batalion Łączności |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kpt. Julian Cichocki |
| Ostatni |
mjr Wacław Walknowski |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Batalion Łączności 2 Korpusu Strzelców – oddział łączności Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
We wrześniu 1941 w Ośrodku Zapasowym Armii w Tockoje został sformowany pluton łączności kompanii technicznej. 2 października pluton został przemianowany na 7 Batalion Łączności należący do 7 Dywizji Piechoty. 12 grudnia 1941 roku żołnierze batalionu defilowali przed gen. Sikorskim podczas jego wizyty w ZSRR. Z uwagi na zrezygnowanie z formowania 7 Dywizji Piechoty, na tym etapie tworzenia Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, istniejący batalion pozostał w składzie Ośrodka Organizacyjnego Armii i od dnia 5 stycznia 1942 r. funkcjonował jako zapasowy batalion łączności[1]. Wraz z nim 18-19 stycznia 1942 zmienił miejsce stacjonowania na Gʻuzor, gdzie dotarł 25 stycznia. 28 marca w ramach pierwszej ewakuacji część batalionu w liczbie: 12 oficerów, 30 podoficerów i 111 szeregowych z Krasnowodzka dopłynęła do portu Pahlewi w Iranie. Przez następny miesiąc stacjonował w Teheranie doprowadzając do bazy ewakuacyjnej prąd elektryczny i budując w niej nagłośnienie radiowe. Uzupełnił swój stan osobowy o dalszych ochotników wywodzących się z łącznościowców.
Na początku maja batalion wykonał marsz do Palestyny do miejscowości Gedera. Na miejscu Ośrodek Organizacyjny Armii został przemianowany na 11 Dywizję Piechoty, a zapasowy batalion stał się 11 batalionem łączności[2]. Tu poddany został reorganizacji i zmieniono jego nazwę. 8 sierpnia 1942 r. przyjął nazwę Batalionu Łączności 2 Korpusu Strzelców o stanie 25 oficerów i 300 szeregowych. 30 sierpnia część pododdziałów przetransportowano do Quizil Ribat drogą kołową, a część na pokładzie statku „Benfora” poprzez Morze Arabskie udała się do Basry. W Basrze żołnierze przeszli kwarantannę, a 27 września przegrupowali się do Quizil Ribat.
Braki etatowe wymuszały jednak reorganizację jednostek łączności. 26 października 1942 rozkazem L.dz. 544/I/Tj dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie został sformowany Batalion Łączności Armii. W jego skład weszli żołnierze z rozformowywanego batalionu łączności 2 Korpusu Strzelców.
Dowódcy[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy plutonu kompanii technicznej
- st. sierż. Jan Świekatowski
- ppor. Czesław Grabowski
- Dowódcy batalionu
- kpt. Julian Cichocki (15 – 30 X 1941[3])
- p.o. por. Bogumił Heinrich[1]
- mjr Roman Banaszak[1](19 XII 1941 - 24 III 1942<[4])
- kpt. Jan Bułyha (24 III - 30 IV 1942[2])
- p.o. ppor. Mieczysław Kwiatkowski (30 IV - 15 VIII 1942[5])
- mjr Wacław Walknowski (15 VIII - 26 X 1942[5])
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c 11 Batalion Łączności 1947 ↓, s. 40-41.
- ↑ a b 11 Batalion Łączności 1947 ↓, s. 44-45.
- ↑ 11 Batalion Łączności 1947 ↓, s. 35.
- ↑ 11 Batalion Łączności 1947 ↓, s. 41.
- ↑ a b 11 Batalion Łączności 1947 ↓, s. 46.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- 11 Batalion Łączności. Londyn: Koło byłych żołnierzy 11 batalionu łączności, 1947.
- Jan Partyka, Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939–1946. Wojska Lądowe. Rzeszów 1997.
- Zbigniew Dunin-Wilczyński: Wojsko Polskie w Iraku. 1942-1943. Warszawa: Muzeum Niepodległości, 1993. ISBN 83-900727-2-6.