Amfora (grusza)
 Owoce odmiany 'Amfora' w okresie zbioru | |
| Rodzaj |
Grusza (Pyrus) |
|---|---|
| Gatunek | |
| Grupa odmian |
odmiany zimowe |
| Rodzice |
'Konferencja' i 'Pstrągówka' |
| Hodowca |
J. Bouma |
| Data wyhodowania |
1987 |
| Właściciel |
Sempra Litoměřice s.r.o. |
| Data zarejestrowania |
1995 |
| Pochodzenie | |
Grusza 'Amfora' – odmiana uprawna (kultywar) gruszy należąca do grupy grusz zachodnich. Zimowa odmiana wyselekcjonowana w Czechach w 1987 roku przez J. Boumę. Krzyżówka odmian 'Konferencja' i 'Pstrągówka' ((cz.). Holenicka)[1]. W Polsce uprawiana[2][3][1], lecz nie znajduje się w Rejestrze Odmian prowadzonym przez Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych[4] .
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Drzewo rośnie słabo lub średniosilnie[1]. Tworzy koronę luźną, konary odchodzą od przewodnika pod szerokim kątem[5]. Korona osiąga niewielkie rozmiary, jest lekko rozłożysta w dolnej części i wysmukła w górnej[1]. Gałęzie mają dużą liczbę krótkopędów[6].
- Owoce
- Średnie do dużych, o przeciętnej masie około 200 g[1], czasem większej[5][6]. Są wydłużone, kształt mają butelkowaty, lecz bez przewężenia stożkowate, regularne, zwężające się przy szypułce[1]. Skórka jest słomkowożółta, na ogół bez rumieńca, czasem z lekkim pomarańczowym, rozmytym rumieńcem[6], gładka, bez ordzawień[5]. Przetchlinki są liczne, lecz bardzo drobne. Szypułka średniej długości i grubości, bez zagłębienia szypułkowego. Miąższ białożółty, drobno ziarnisty, masłowy, soczysty oceniany jako bardzo smaczny[1][5].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Roślina uprawna. Zimowa odmiana deserowa. Polecana zarówno do uprawy towarowej, jak i amatorskiej[1].
Uprawa[edytuj | edytuj kod]
Bardzo wcześnie wchodzi w okres owocowania[6][5] (na pigwie w 2 roku po posadzeniu)[1], owocuje bardzo obficie, regularnie[6]. Kwitnie średnio wcześnie, a kwiaty w niewielkim stopniu uszkadzane są przez przymrozki[1]. Zawiązuje często po kilka owoców w jednym kwiatostanie, co sprawia, że zachodzi potrzeba przerzedzania zawiązków, co pozwala uzyskać większe owoce. Część owoców jest partenokarpiczna, a w latach, kiedy ostra zima lub przymrozki wiosenne uszkodzą kwiaty, udział owoców partenokarpicznych może wynieść powyżej 80%, co jest bardzo rzadkie wśród roślin sadowniczych[7]. Bardzo dobrymi zapylaczami dla Amfory są odmiany: Bonkreta Williamsa, Radana, Konferencja, Dicolor[8].
Podkładka i stanowisko[edytuj | edytuj kod]
Do gęstych nasadzeń nadają się drzewa szczepione na pigwie, jednak 'Amfora' nie zawsze się z tą podkładką dobrze zrasta, dlatego wymaga użycia pośredniej. Szczepiona na pigwie rodzi większe i lepszej jakości owoce. W uprawie amatorskiej można jako podkładkę stosować siewki gruszy kaukaskiej[1].
Zdrowotność[edytuj | edytuj kod]
Na mróz odporna, na parcha i zarazę ogniową mało wrażliwa[1][6].
Zbiór i przechowywanie[edytuj | edytuj kod]
W warunkach polskich w zależności od rejonu i typu gleby dojrzałość zbiorczą osiąga na przełomie września i października[1]. Przechowuje się bardzo dobrze – w zwykłej chłodni można ją przechować do końca stycznia[1], a w chłodni z kontrolowaną atmosferą marca[6] a czasem nawet do maja[3][5]. Owoce do konsumpcji nadają się po miesiącu od zbioru[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Grzegorz Łysiak: Uprawa i odmiany gruszy. Warszawa: Hortpress, 2006. ISBN 83-89211-18-1.
- ↑ Werner T., Podymniak M.: Zadbajmy o grusze. Hasło Ogrodnicze. [dostęp 2016-09-07].
- ↑ a b Łysiak G.: Amfora. Sad Nowoczesny 2000, 28(04):38. [dostęp 2016-09-08]. (pol.).
- ↑ Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych: Lista Odmian Roślin Sadowniczych wpisanych do Krajowego Rejestru w Polsce w 2016. [dostęp 2016-09-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-18)]. (pol.).
- ↑ a b c d e f Ireneusz Sosna: Uprawa gruszy. Kraków: Plantpress, 2007. ISBN 978-83-89874-51-1.
- ↑ a b c d e f g Jan Blazek. Nowe odmiany grusz z Czech (CZ. I). „Szkółkarstwo”, marzec 2006. Kraków: Plantpress.
- ↑ Grzegorz Łysiak, Antkowiak Wojciech. Quality features of parthenocarpic pears collected from trees grown on different rootstocks. „Acta scientiarum Polonorum. Hortorum cultus”. 5 (14), s. 69-82, October 2015. ISSN 1644-0692. [dostęp 2016-09-06]. (ang.).
- ↑ Wojciech Antkowiak, Andrzej Wojciechowski, Łukasz Wołko, Grzegorz Łysiak. Assessment of cross compatibility of pear (Pyrus communis L.) cultivars on the basis of pollen tube observations and analysis of the S-RNase gene. „Acta Agrobotanica”. 2 (66), s. 69-82, 2013. ISSN 2300-357X. [dostęp 2023-03-29]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dorota Kruczyńska, Alojzy Czynczyk: Zeszyty Pomologiczne Grusza. Skierniewice: Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa, 2002. ISBN 83-88707-38-8.