Antoni Bielawski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Bielawski
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1919
Lipniki

Data i miejsce śmierci

4 lipca 1997
Gdańsk

Przebieg służby
Lata służby

1940–1951

Formacja

Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

1 Warszawska Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki

Stanowiska

referent Bezpieczeństwa Publicznego w Lublinie
referent PUBP w Otwocku
p.o. szefa PUBP w Węgrowie
p.o. szefa PUBP w Ciechanowie
p.o. szefa PUBP w Grójcu
szef PUBP w Kwidzynie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Późniejsza praca

funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL

Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal za Warszawę 1939–1945 Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”
Odznaka Grunwaldzka Odznaka Kościuszkowska

Antoni Bielawski (ur. 2 stycznia 1919 w Lipnikach na Wołyniu, zm. 4 lipca 1997 w Gdańsku) – uczestnik II wojny światowej w szeregach Armii Czerwonej i ludowego Wojska Polskiego, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1937 skończył gimnazjum w Równem. Członek Związku Strzeleckiego i Polskiej Macierzy Szkolnej. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Czerwonej i armii Berlinga. Służył w 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki[1]. Uczestnik bitwy pod Lenino. W 1944 skończył kurs NKWD w Kujbyszewie, następnie od 2 września 1944 był referentem Bezpieczeństwa Publicznego w Lublinie, a od 1 października 1944 PUBP w Otwocku. 28 października 1944 został p.o. szefem PUBP w Węgrowie, 6 czerwca 1945 - p.o. szefem PUBP w Ciechanowie, 1 marca 1947 p.o. szefem PUBP w Grójcu, 10 listopada 1948 p.o. szefem, a 15 sierpnia 1950 szefem PUBP w Kwidzynie.

31 stycznia 1951 zwolniony dyscyplinarnie za oszustwo finansowe w czasie wymiany waluty, a 31 maja 1951 skazany w Gdyni na 3 lata więzienia.

Był odznaczony trzema Srebrnymi Medalami Zasłużonym na Polu Chwały (w tym jednym za udział w bitwie pod Lenino, drugim za „walkę z bandami”, czyli polskim podziemiem niepodległościowym), Medalem za Warszawę 1939-1945, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Odznaką Grunwaldzką i Odznaką Kościuszkowską, radzieckim Medalem za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945.

Pochowany na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Aparat bezpieczeństwa w województwie gdańskim w latach 1945-1990, Instytut Pamięci Narodowej, Gdańsk 2010.