Apofyllit
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
uwodniony krzemian potasu i wapnia |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
4,5-5[1] |
| Przełam |
nierówny |
| Łupliwość |
wyśmienita[1] |
| Układ krystalograficzny |
tetragonalny |
| Gęstość minerału |
2,3–2,4[1] g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
bezbarwny, biały czasami: żółtawy, czerwonawy, niebieski, brązowawy rzadko zielony. |
| Rysa |
biała |
| Połysk |
od szklistego do perłowego |
Apofyllit – rzadki minerał z grupy krzemianów. Nazwę tego minerału (od gr. apophyllein = łuszczyć) wprowadził René-Just Haüy[1].
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Tworzy kryształy słupkowe, tabliczkowe, izometryczne. Niekiedy wykazuje pionowe prążkowanie. Występuje w skupieniach zbitych, ziarnistych i blaszkowych. Jest kruchy, przezroczysty.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Minerał wtórny tworzący się dzięki procesom hydrotermalnym. Występuje w pęcherzach i szczelinach skał zasadowych, wylewnych: bazaltach, melafirach. Spotykany jest w druzach pegmatytów i granitów oraz w żyłach kruszcowych. Współwystępuje z : heulandytem, skolecytem, kalcytem, prehnitem, natrolitem i analcymem.
Miejsca występowania: Indie – Lanaula (najwspanialsze kryształy), Brazylia – Rio Grande do Sul. USA, Kanada, Wielka Brytania, Dania, Islandia, Rosja, Czechy, Niemcy, Włochy.
W Polsce spotykany w druzach pegmatytowych granitoidu strzegomskiego[1], w Górach Izerskich i Rudawach Janowickich.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- ma znaczenie naukowe,
- ma znaczenie kolekcjonerskie (najbardziej cenione kryształy - różowe i zielone),
- bywa stosowany w jubilerstwie i jako kamień ozdobny.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck-Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996, seria: Leksykon Przyrodniczy. ISBN 83-7129-194-9.
- W. Schuman: Kamienie szlachetne i ozdobne, Wyd. „Alma –Press” - 2004 r.
- W. Schumann: Minerały świata, O. Wyd.”Alma- Press” 2003 r.