Armia Ludowa Republiki Hiszpańskiej
| Ejército Popular de la República | |
.svg) Flaga wojenna Republiki Hiszpańskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data sformowania |
10 października 1936 |
| Data rozformowania |
1939 |
| Dane podstawowe | |
| Liczebność |
do 700 000 |
Armia Ludowa Republiki Hiszpańskiej (hiszp. Ejército Popular de la República) – formacja zbrojna Drugiej Republiki Hiszpańskiej, uczestnicząca w wojnie domowej w latach 1936–1939.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Hiszpańskie siły zbrojne zwane Armią Ludową Republiki lub Hiszpańską Armią Ludową[1] powstały na bazie lojalnych wobec rządu oddziałów wojskowych oraz Milicji Ludowej. Wierne rządowi pozostały w większości wojska lotnicze i duża część marynarki wojennej[2]. Dekret o utworzeniu Armii Ludowej został wydany 10 października 1936 roku, całość łącznie z oddziałami Milicji Ludowej zorganizowana została w regularne armie, korpusy, dywizje, brygady, bataliony i kompanie[3]. Zapotrzebowanie na czołgi dla Hiszpańskiej Armii Ludowej w latach 1936–1939 zrealizował głównie Związek Radziecki dostarczając 281 szt. T-26 i 50 szt. BT-5 oraz Francja: 32 szt. FT-17, a minimalnie także Boliwia: 1 szt. Vickers 6-Ton i Włochy: 1 szt. Fiat 3000[4].
Pozytywne znaczenia dla Armii Ludowej Republiki Hiszpańskiej oraz wzrost jej autorytetu miała bitwa pod Guadalajarą, gdzie w marcu 1937 oddziały dopiero co utworzonych republikańskich sił zbrojnych pokonały włoski korpus ekspedycyjny[5]. Ogółem Hiszpańska Armia Ludowa liczyła około 700 tys. żołnierzy, służących w 69 dywizjach[6]. W jej skład wchodziło również sześć Brygad Międzynarodowych, służyli w nich ochotnicy z 54 krajów[7]. Oddziały Armii Ludowej brały udział, m.in. w obronie Madrytu, bitwach nad Jaramą, Guadalajarą, Brunete i Ebro. W dniach 5–10 lutego 1939 roku około 250 tys. żołnierzy republikańskich sił zbrojnych przekroczyło granicę hiszpańsko-francuską i zostało internowanych w obozach we Francji[8].
Dowództwo armii[edytuj | edytuj kod]
Dowódca:
Szef sztabu:
- gen. Vicente Rojo[9]
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Stan w 1938 roku[6]:
- Grupa Armii Strefy Wschodniej, dowódca: gen. Juan Hernández Saravia[10]
- Armia Ebro, dowódca: płk Juan Modesto[11]
- Armia Wschód, dowódca: płk Juan Perea[12]
- Grupa Armii Strefy Centralno-Południowej, dowódca: gen. José Miaja[13]
- Armia Levante, dowódca: Leopoldo Menéndez[13]
- Armia Centrum, dowódca: płk Segismundo Casado[14]
- Armia Estremadura, dowódca: gen. Antonio Escobar Huerta
- Armia Andaluzja, dowódca: płk Adolfo Prada Vaquero
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bron 1976 ↓, s. 236.
- ↑ Wyszczelski 1986 ↓, s. 31.
- ↑ Wyszczelski 1986 ↓, s. 58.
- ↑ Hart (red.) 2017 ↓, s. 86.
- ↑ Wyszczelski 1986 ↓, s. 161.
- ↑ a b Bron 1976 ↓, s. 20.
- ↑ Bron 1976 ↓, s. 22.
- ↑ Bron 1976 ↓, s. 21.
- ↑ Bron 1976 ↓, s. 324.
- ↑ Bron 1976 ↓, s. 319.
- ↑ Bron 1976 ↓, s. 32.
- ↑ Bron 1976 ↓, s. 33.
- ↑ a b Bron 1976 ↓, s. 55.
- ↑ Salvado 2009 ↓, s. 224.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Michał Bron: Bitwa nad Ebro i udział w niej Polaków. Warszawa: 1976.
- Stephen Hart (red.): Atlas wojen pancernych od 1916 roku do chwili obecnej. Warszawa: 2017. ISBN 978-83-7731-247-6.
- Francisco Romero Salvado: Wojna domowa w Hiszpanii 1936-1939. Warszawa: 2009.
- Lech Wyszczelski: Madryt 1936-1937. Warszawa: 1986. ISBN 83-11-07343-0.