Barbara Samulowska
| Barbara Samulowska | |
| Służebnica Boża, zakonnica | |
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku |
cmentarz w Gwatemali |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja |
Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo (szarytki) |
| Śluby zakonne |
2 lutego 1889 |
Barbara Samulowska (imię zakonne Stanisława Samulowska; ur. 21 stycznia 1865 w Worytach, zm. 6 grudnia 1950 w Gwatemali) – polska zakonnica, szarytka, misjonarka, Służebnica Boża Kościoła katolickiego oraz wizjonerka, świadek objawienia z 1877 Matki Bożej w Gietrzwałdzie, jedynym w Polsce uznanym przez Kościół rzymskokatolicki miejscu objawień maryjnych[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w ubogiej, wielodzietnej i pobożnej rodzinie rolników Józefa i Karoliny z domu Barczewskiej jako najmłodsze ich dziecko (miała dwóch braci: Józefa i Jana)[2]. Następnego dnia (22 stycznia 1865) została ochrzczona w kościele Narodzenia NMP w Gietrzwałdzie, a rodzicami chrzestnymi byli jej krewni: Andrzej Barczewski i Gertruda Górska[2]. Z lat dzieciństwa pozostał u ludzi, którzy ją widzieli, następujący jej obraz[3]:
Mała Barbara biega ciągle jak kozaczek lub płocha sarenka. Twarzyczkę ma bardzo nieregularną, nosek zadarty, usta szerokie, z których wychodzą ciągłe dwa białe rzędy, niezupełnie drobnych ząbków. Oczy czarne i płoche, cera jeżeli nie spalona, to oliwkowa z natury, włosy ciemne. Barbara pewnie nie chodzi, tylko ciągle skacze, gdy ją chcesz zatrzymać, ledwie się obróci, ledwie posłucha, wyrwie się i ucieka dalej.
28 czerwca 1877 przystąpiła w Gietrzwałdzie do pierwszej komunii świętej[3]. Dwa dni później na klonie obok kościoła objawiła się jej, a wcześniej jej krewnej Justynie Szafryńskiej Matka Boża, w postaci świetlistej, ubrana na biało, z długimi włosami, siedząca na złocistym tronie, udekorowanym perłami, która domagała się od wiernych najczęściej odmawiania różańca[4]. Objawienia te trwały do 16 września 1877[5]. Dziewczynki o wizjach powiadomiły proboszcza, ks. Augustyna Weichsla, a ten z kolei powiadomił biskupa warmińskiego Philippa Krementza, który powołał specjalne komisje do zbadania tego nadzwyczajnego wydarzenia[6]. W sto lat później biskup warmiński Józef Drzazga, na mocy decyzji prymasa Polski i za pozwoleniem Stolicy Apostolskiej, specjalnym dekretem z 11 września 1977 zatwierdził kult objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie jako nie sprzeciwiający się wierze i moralności chrześcijańskiej, który został oparty na wiarygodnych faktach, mających charakter nadprzyrodzony[7][8].
Obie wizjonerki na życzenie Matki Bożej – jak same stwierdziły – wstąpiły później do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo (szarytek)[9]. Początkowo skierowano je do zakładu sióstr szarytek im. św. Jana w Lidzbarku Warmińskim, a następnie do Chełmna nad Wisłą[10]. Z początkiem 1878 umieszczono je w zakładzie św. Józefa w Pelplinie, kierowanym również przez szarytki, w celu zdobycia elementarnego wykształcenia[11]. Mając 18 lat rozpoczęła postulat u szarytek w Chełmnie, a następnie na początku 1884 wyjechała do Paryża, gdzie 19 stycznia rozpoczęła nowicjat przy ulicy Rue du Bac 140, przy kaplicy Objawień Cudownego Medalika[11]. Po rocznym pobycie w Seminarium Sióstr rozpoczęła pracę w żłobku przy ulicy Maré, opiekując się dziećmi[12].
2 lutego 1889 złożyła uroczyste śluby zakonne, przyjmując imię zakonne Stanisława[12]. W 1895 została skierowana do pracy misyjnej w Gwatemali, w Ameryce Środkowej, gdzie w jej stolicy, również Gwatemali, została dyrektorką Seminarium (nowicjatu) jako wychowawczyni młodych Sióstr Miłosierdzia, przygotowując je do posługi w szpitalach i opieki nad ubogimi[12]. Jedna z jej wychowanek tak o niej mówiła[12]:
Była bardzo uprzejma, serdeczna, życzliwa. Nas postulantki nazywała zdrobniale „moje malutkie” jako dowód miłości siostry kochały ją bardzo. W jej dzień imienin w listopadzie wszyscy spieszyli z życzeniami, siostry, lekarze i cały personel. Umiała wysłuchać ubogich. Mówiono, że jak była dziewczynką to widziała Matkę Bożą, lecz ona nigdy nam o tym nie mówiła, nie wspominała. Kochała bardzo ubogich, bardzo często wyszukiwała najlepsze owoce i je im przekazywała, również przygotowywała paczki z odzieżą według wieku i wymiaru.
W 1907 ze względu na stan zdrowia została przeniesiona do miejscowości Antigua, gdzie posługiwała chorym w tamtejszym szpitalu[13]. Dwa lata później udała się do Paryża na krótki odpoczynek, po którym wróciła do Antigui w Gwatemali, opiekując się ponadto ubogimi w mieście oraz przygotowując jako katechetka dzieci do Pierwszej Komunii świętej[13]. W 1913 została tymczasowo skierowana do szpitala w Quetzaltenango, do pomocy chorej siostrze przełożonej Thonluc[14]. Po powrocie do Antigui zachorowała na febrę tyfoidalną, ale po kuracji wyzdrowiała, powracając po latach jako przełożona do szpitala w stolicy Gwatemali[14]. Przyczyniła się do wznowienia i ożywienia kultu Ukrzyżowanego Zbawiciela[15]. W kaplicy szpitalnej znajdował się naturalnej wielkości wizerunek Chrystusa Ukrzyżowanego, czczony przez wiernych jako cudowny „Jezus Miłosierny”[15]. W okresie tym, przełomu 1917 i 1918, stolicę Gwatemalę nawiedziły trzęsienia ziemi, po których organizowała pomoc dla poszkodowanych[14].
W 1923 odwiedziła ponownie Paryż, a następnie przybyła do Chełmna, skąd powróciła do Gwatemali, gdzie przez pewien czas była również kierowniczką sierocińca[14]. Zmarła 6 grudnia 1950 w szpitalu w Gwatemali na skutek nowotworu złośliwego twarzy[16]. Spoczywa na cmentarzu w stolicy kraju Gwatemali[15].
Proces beatyfikacyjny[edytuj | edytuj kod]
Z inicjatywy Polskiej Prowincji Zakonu Kanoników Regularnych Laterańskich, która sprawuje opiekę nad sanktuarium w Gietrzwałdzie, przekonanej o świątobliwości jej życia podjęto starania w celu wyniesienia jej na ołtarze[17]. Stolica Apostolska, 22 września 2004 wydała zgodę tzw. nihil obstat na rozpoczęcie procesu jej beatyfikacji[18].
2 lutego 2005 rozpoczął się w Gietrzwałdzie, uroczystą mszą świętą sprawowaną przez abp. Edmunda Piszcza[19], proces w archidiecezji warmińskiej[18]. Powołano trybunał diecezjalny, który przesłuchał 21 świadków w Polsce, Niemczech i w Gwatemali oraz komisję historyczną i teologiczną, a na postulatora procesu wyznaczono ks. Kazimierza Brzozowskiego CRL, kustosza sanktuarium w Gietrzwałdzie[17]. Odtąd przysługuje jej tytuł Służebnicy Bożej. Po blisko dwuletnim okresie postępowania, 8 września 2006 w bazylice Narodzenia NMP w Gietrzwałdzie nastąpiło uroczyste zamknięcie przez abp. Wojciecha Ziembę procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym, po czym akta procesu zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie[17][19]. Obecnie (2019) postulatorem generalnym procesu jest o. Emilio Dunoyer CRL[18].
W 2024 archidiecezja warmińska zakończyła diecezjalny etap procesu o cud za jej wstawiennictwem[20].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Objawienie w Gietrzwałdzie
- Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
- Polscy święci i błogosławieni
- Modlitwa za wstawiennictwem świętych
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Barbara Samulowska, [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [online], ipsb.nina.gov.pl [zarchiwizowane z adresu 2018-10-22].
- ↑ a b Chłosta 2003 ↓, s. 47.
- ↑ a b Chłosta 2003 ↓, s. 48.
- ↑ Chłosta 2003 ↓, s. 48–49.
- ↑ Chłosta 2003 ↓, s. 49.
- ↑ Chłosta 2003 ↓, s. 49–50.
- ↑ Gietrzwałd: Odmawiajcie gorliwie różaniec [online], kosciol.wiara.pl, 29 października 2002 [zarchiwizowane z adresu 2022-08-18].
- ↑ Objawienia w Gietrzwałdzie (Polska, 1877), [w:] Kult maryjny w Polsce i na świecie [online], kultmaryjny.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-04-05].
- ↑ Chłosta 2003 ↓, s. 50.
- ↑ Chłosta 2003 ↓, s. 50–51.
- ↑ a b Chłosta 2003 ↓, s. 51.
- ↑ a b c d Chłosta 2003 ↓, s. 52.
- ↑ a b Chłosta 2003 ↓, s. 53.
- ↑ a b c d Chłosta 2003 ↓, s. 54.
- ↑ a b c Sługa Boża Siostra Stanisława Barbara Samulowska, [w:] Strona Sanktuarium Matki Bożej Gietrzwałdzkiej [online], sanktuariummaryjne.pl [zarchiwizowane z adresu 2021-05-13].
- ↑ Chłosta 2003 ↓, s. 56.
- ↑ a b c Czekamy na cud, [w:] Tygodnik katolicki „Gość Niedzielny” – Posłaniec Warmiński [online], olsztyn.gosc.pl, 5 września 2013 [zarchiwizowane z adresu 2020-10-30].
- ↑ a b c ~1950~ BARBARA SAMULOWSKA (STANISŁAWA) [online], newsaints.faithweb.com [dostęp 2019-10-22] (ang.).
- ↑ a b Proces beatyfikacyjny wizjonerki z Gietrzwałdu [online], ekai.pl, 2 lutego 2005 [zarchiwizowane z adresu 2016-06-04].
- ↑ Koniec procesu o cud za wstawiennictwem siostry Barbary Samulowskiej [online], dzieje.pl, 15 kwietnia 2024 [zarchiwizowane z adresu 2024-04-16].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Brzozowski, Sługa Boża Siostra Barbara Samulowska: wizjonerka z Gietrzwałdu. (PDF), „Salvatoris Mater”, 11 (1), 2009, s. 143–150, OCLC 995745946 [zarchiwizowane z adresu 2022-01-21].
- Jan Chłosta, Barbara Samulowska – wizjonerka z Gietrzwałdu. (PDF), [w:] Maryjne orędzie z Gietrzwałdu. Materiały z sympozjum mariologicznego. Gietrzwałd, 13–15 września 2002 roku, t. 5, Częstochowa: Polskie Towarzystwo Mariologiczne, 2003, s. 47–56, ISBN 978-83-912039-4-1, OCLC 749235329 [zarchiwizowane z adresu 2024-04-16].
- Kazimierz Łatak, Rodzina Barbary Samulowskiej wizjonerki gietrzwałdzkiej: studium genealogiczne w świetle parafialnych ksiąg metrykalnych, „Komunikaty Mazursko-Warmińskie”, 3, Olsztyn: Archiwum Państwowe w Olsztynie, 2005, s. 433–441, ISSN 0023-3196, OCLC 922387334 [zarchiwizowane z adresu 2021-10-27].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Procesy beatyfikacyjne – Proces beatyfikacyjny Sługi Bożej Stanisławy (Barbary) Samulowskiej 1865-1950, [w:] Strona Archidiecezji Warmińskiej [online], archwarmia.pl [dostęp 2016-11-23].
- Sł. Boża Barbara Samulowska 1865-1950, [w:] Siostry Miłosierdzia Prowincja Krakowska [online], krakow.szarytki.pl [zarchiwizowane z adresu 2016-05-07].