Bell 427
 Czeski Bell 427 w wersji medycznej | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
11 grudnia 1997 |
| Lata produkcji |
1997–2010 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 × Pratt & Whitney Canada PW207D z układem FADEC |
| Moc |
529 kW każdy |
| Wymiary | |
| Średnica wirnika |
11,28 m |
| Długość |
11,42 m |
| Wysokość |
3,2 m |
| Masa | |
| Własna |
1760 kg |
| Startowa |
2970 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
259 km/h |
| Prędkość przelotowa |
256 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
10,16 m/s |
| Pułap |
3048 m |
| Zasięg |
730 km |
| Dane operacyjne | |
Bell 427 – dwusilnikowy, lekki śmigłowiec wielozadaniowy produkcji firmy Bell Helicopter Textron oraz Korea Aerospace Industries.
Historia rozwoju[edytuj | edytuj kod]
Oryginalną koncepcją firmy Bell, która zastąpić miała model Bell 206LT TwinRanger, był Bell 407T, stosunkowo prosty śmigłowiec z dwoma silnikami Allison 250-C22B. Jednak Bell doszedł do wniosku, że ładowność oraz możliwości modelu Bell 407T nie są wystarczające, dlatego firma rozpoczęła prace nad nowym lekkim śmigłowcem we współpracy z południowokoreańską firmą Samsung Aerospace Industries (późniejsza Korea Aerospace Industries). W lutym 1996 roku Bell zaprezentował Bell 427 na targach Heli Expo w Dallas. Bell 427 oblatany został 11 grudnia 1997 roku. Maszyna została certyfikowana na rynek kanadyjski 19 listopada 1999 roku, a następnie na amerykański w styczniu 2000 roku, a FAA certyfikowała maszynę do lotów IFR w maju 2000 roku. Pierwsze egzemplarze trafiły do klientów w styczniu 2000 roku. 24 stycznia 2008 roku Bell ogłosił plan oficjalnego zaprzestania produkcji modelu Bell 427, natomiast linię produkcyjną zamknięto w 2010 roku. Następcą modelu jest Bell 429 GlobalRanger[1][2].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Bell 427 napędzany jest dwoma silnikami turbowałowym Pratt & Whitney Canada PW207D z systemem FADEC. Podobnie jak Bell 407, model 427 wykorzystuje czterołopatowy wirnik główny ze sztywną, kompozytową piastą wirnika i dwułopatowym wirnikiem ogonowym. Śmigłowiec oferuje osiem miejsc siedzących, w tym pilota w układzie dwa + trzy + trzy. Alternatywne układy obejmują cztery w kabinie głównej lub medycznej mieszczącej dwie pary noszy i dwóch członków personelu medycznego[3][4].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Kokpit śmigłowca Bell 427 -
Kabina pasażerska śmigłowca Bell 427 w wersji medycznej
.jpg)
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gerard Frawley, The International Directory of Civil Aircraft, 2003–2004, p. 47. Aerospace Publications, ISBN 1-875671-58-7.
- ↑ Bell 427 Multipurpose Utility Helicopter [online], Aerospace Technology [dostęp 2020-09-10] (ang.).
- ↑ Śmigłowiec Bell 427 [online], generalaviation.pl [dostęp 2020-09-10].
- ↑ Bell 427 [online], Heletranz [dostęp 2020-09-10] (ang.).