Bronisław Chruściel

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Mathiasrex (dyskusja | edycje) o 14:51, 29 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Bronisław Stanisław Chruściel
ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

20 października 1899
Marcinkowice

Data i miejsce śmierci

19 marca 1965
Bexhill-on-Sea

Przebieg służby
Lata służby

1914-1948

Siły zbrojne

Legiony Polskie
Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie

Jednostki

1 Brygada Strzelców Karpackich
Sztab Naczelnego Wodza

Stanowiska

dowódca brygady piechoty
szef Służby Opieki nad Żołnierzem

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania włoska 1944-1945

podpis
Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości

Bronisław Stanisław Chruściel (ur. 20 października 1899 w Marcinkowicach, zm. 19 marca 1965 w Bexhill-on-Sea) – oficer dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 roku mianowany przez władze RP na uchodźstwie generałem brygady.

Życiorys

Bronisław Stanisław Chruściel urodził się 20 października 1899 roku w Marcinkowicach, w rodzinie Jana i Elżbiety z Sołtysów. W latach 1909–1912 uczęszczał do gimnazjum w Gorlicach, następnie do I Gimnazjum w Nowym Sączu, którego został absolwentem w 1917. W latach 1912–1914 należał do Polskich Drużyn Strzeleckich.

Jako niepełnoletni od sierpnia do września 1914 roku pełnił służbę w 1 pułku piechoty Legionów Polskich. W latach 1914–1917 był członkiem I Męskiej Drużyny Harcerzy im. Stefana Czarnieckiego w Nowym Sączu, zaś od lutego 1917 do lipca 1918 pełnił czynną służbę w 27 Batalionie Strzelców armii austro-węgierskiej. W sierpniu 1918 przystąpił do Organizacji „Wolność" i brał czynny udział w przewrocie wojskowym w Nowym Sączu 31 października 1918.

W okresie od 5 listopada 1918 (jako podporucznik, od 1922 porucznik, po 1924 kapitan) do stycznia 1927 służył w 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie. W 1918 wziął udział w obronie Lwowa a w 1919 walczył przeciwko Ukraińcom w Małopolsce Wschodniej. W roku 1920 uczestniczył w wojnie z bolszewikami najpierw w Inflantach, później podczas wyprawy kijowskiej gdzie został ranny.

1 lutego 1927 został przeniesiony z 5 pp Leg. do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko oficera ordynansowego generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, generała brygady Stefana Dąb-Biernackiego z siedzibą w Wilnie[1]. 21 grudnia 1929 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1929-1931[2]. Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu studiów i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Dowództwa 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie. 17 grudnia 1931 awansował na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 58. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W grudniu 1932 został przeniesiony do Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie na stanowisko szefa wydziału[4]. Od grudnia 1934 roku dowodził batalionem w 1 pp Leg. w Wilnie. Od listopada 1937 do kwietnia 1938, w stopniu podpułkownika, pełnił służbę w Sekretariacie Komitetu Obrony Rzeczypospolitej, a następnie (1939) w Sztabie Głównym Naczelnego Wodza do czasu wybuchu wojny.

Po klęsce wrześniowej przez krótki okres był internowany w Rumunii po czym przedostał się do Francji. W 1940 po klęsce armii francuskiej ewakuowany do Anglii wraz ze Szkołą Podchorążych Piechoty w Coëtquidan, której był komendantem. 16 lipca 1940 mianowany był pierwszym dowódcą 2 Batalionu Strzelców. Dowodził nim przez 2 lata. W latach 1943-1944 pełnił obowiązki zastępcy Szefa Oddziału Operacyjnego Naczelnego Wodza. Podczas kampanii włoskiej od października 1944 roku był dowódcą 1 Brygady Strzelców Karpackich[5][6]. Mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1945 roku w korpusie oficerów piechoty. Od lipca 1945 roku do września 1946 roku był szefem Służby Opieki nad Żołnierzem przy Sztabie Naczelnego Wodza w Londynie[5]. Następnie w latach 1947–48 przebywał w Niemczech w organizacji pomagającej w emigracji polskich obywateli do Anglii. Po demobilizacji pozostał w Anglii.

Był członkiem Kapituły Krzyża Orderu Wojennego Virtuti Militari, powołany 7 marca 1960[7], do 7 marca 1962[8]. Znalazł zatrudnienie jako operator maszyn w fabryce plastików, zawód ten wykonywał do roku 1961. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia opuścił Londyn i wyniósł się na południowe wybrzeże Anglii, gdzie przez dwa lata pracował jako nauczyciel w szkole angielskiej, którą przerwał z powodu choroby serca w 1963. Brał aktywny udział w życiu organizacji polonijnych, był członkiem Instytutu J. Piłsudskiego i wielu organizacji kombatanckich. M.in. otrzymał tytuł honorowego prezesa Koła Byłych Żołnierzy 2 Batalionu Grenadierów „Kratkowane Lwiątka”.

W 1964 został mianowany generałem brygady[9][10].

Zmarł 19 marca 1965 roku po długiej chorobie i wielotygodniowym pobycie w szpitalu w Bexhill-on-Sea. Pochowany na miejscowym cmentarzu. W czasie wojny jego żona pozostawiona w Polsce, była aresztowana przez Gestapo w 1943 roku a wiosną następnego roku rozstrzelana. Po wojnie ożenił się z Angielką.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 55 z 31 grudnia 1926 roku, s. 457.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 13.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40, 484.
  4. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 1 lipiec 1933 r. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1933, s. 34.
  5. ↑ a b Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 83.
  6. ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 73, autorzy podali, że dowodził brygadą od 10 stycznia do 13 listopada 1945 roku.
  7. ↑ zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1960r. o powołaniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 25 maja 1960. 
  8. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1962r. o zwolnieniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 8, Nr 1 z 25 lutego 1963. 
  9. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 83 wg autorów został mianowany przez Naczelnego Wodza generała broni Władysława Andersa ze starszeństwem z 1 stycznia 1964 roku.
  10. ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 6 wg autora został mianowany przez Prezydenta RP na Uchodźstwie Augusta Zaleskiego, a jego awans został ogłoszony został ogłoszony w Dzienniku Personalnym MSWojsk. Nr 13 z 1964 roku. We wspomnianym dzienniku ogłoszone zostały awanse generałów z datą lub ze starszeństwem z 11 listopada 1964 roku.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 26 lutego 1921 roku, poz. 239 [1].

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bronisław_Chruściel&oldid=53018369”