Budynek Fujifilm Polska
52°13′40″N 21°08′38″E/52,227778 21,143889 Cześć biurowa budynku widziana od zachodu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Płowiecka 105/107 |
| Typ budynku | |
| Architekt |
Stefan Kuryłowicz, Ewa Kuryłowicz, Piotr Kuczyński, Rafał Pamuła |
| Inwestor |
Fujifilm Polska |
| Kondygnacje |
3 |
| Powierzchnia użytkowa |
5750 m² |
| Rozpoczęcie budowy |
1992 |
| Ukończenie budowy |
1994 |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°13′40″N 21°08′38″E/52,227778 21,143889
| |
Budynek Fujifilm Polska – budynek biurowo-magazynowy znajdujący się przy ul. Płowieckiej 105/107 w Warszawie. Nagrodzony Nagrodą Roku SARP 1993.
Położenie i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Budynek znajduje się przy ul. Płowieckiej 105/107 w dzielnicy Wawer, na terenie obszaru MSI Marysin Wawerski[1], w pobliżu linii kolejowej[2]. Został zaprojektowany w 1992 roku w pracowni architektonicznej APA Kuryłowicz & Associates[1]. Głównymi architektami byli Stefan Kuryłowicz, Ewa Kuryłowicz, Piotr Kuczyński i Rafał Pamuła (współpraca − Jacek Świderski)[1]. Za konstrukcję odpowiedzialni byli Jan Łaguna i Wojciech Kawecki[1]. Wybór projektantów odbył się w oparciu o ogłoszony w czerwcu 1991 roku konkurs na koncepcję przyszłej inwestycji[2].
Budynek powstał w okresie lipiec 1992–1994[1][2] z przeznaczeniem na siedzibę inwestora − spółki Fujifilm Polska, polskiego dystrybutora japońskiego przedsiębiorstwa Fujifilm[1][3]. Budynek składa się z trzech wyraźnie oddzielonych − architektonicznie i funkcjonalnie − części: biura, magazynu oraz aneksu sprzedażowego z niewielkim magazynem[2]. Koszt realizacji przedsięwzięcia wraz z działką i uzbrojeniem wyniósł ok. 4,5 miliona dolarów amerykańskich[2]. Grunt został zakupiony od działającej tu wcześniej spółdzielni piekarskiej[2].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Inwestycję zrealizowano na działce o powierzchni 6000 m²[2]. Kubatura budynku o konstrukcji żelbetowej płytowo-słupowej to 23 563 m³, powierzchnia całkowita 6 253 m²[2], a użytkowa 5 750 m², z czego 3 937 m² przeznaczono na część magazynową[2]. Zaprojektowano ok. 50 miejsc parkingowych[1].
Główne wejście znajduje się w parterowym aneksie sprzedażowym[2]. Zdobią je stalowe portale, którą kształtem przypominać mają kasety na taśmy filmowe[2]. Przed częścią handlową znajduje się taras z ogrodem z elementami z kamienia[2]. Posadzono tu japońskie wiśnie[2]. Budynek wyposażono w innowacyjny komputerowy system kamer i kart magnetycznych mogący śledzić przebywające w nim osoby[4].
Położonej najbliżej ulicy Płowieckiej najbardziej reprezentacyjnej części biurowej budynku architekci nadali formę sześcianu[2]. Ma trzy kondygnacje nadziemne oraz jedną podziemną[1][2]. Na elewację składają się ciemnozielone płyty kamienne, które nawiązują kolorystyką do barw identyfikacyjnych inwestora[2]. Charakterystyczny, wygięty ku górze − na wzór azjatyckich świątyń − dach stanowi odniesienie do tradycyjnej architektury Japonii[2][4]. Okna są rozmieszczone nieregularnie i mają kształty kwadratów i prostokątów[2]. Część biurową z magazynem komunikuje niewielki łącznik[2]. Wnętrze tworzą niewielkie dwu- i trzyosobowe pokoje[2]. Część ta posiada kwadratowe atrium o wysokości wszystkich kondygnacji z wieńczącym je wygiętym świetlikiem[2]. Pierwotnie umieszczono w nim ladę nawiązującą kształtem do kasety filmowej, a w niszy przy schodach − kopię zbroi samuraja z XVII–XVIII wieku autorstwa Andrzeja Jakubiaka[2][4].
Magazyn ma prostą, surową formę prostopadłościanu o podstawie kwadratu[2]. Nie ma okien[2]. Elewację tworzą jasne panele Alucobond[2]. Narożniki tej części są nieznacznie zaokrąglone[2]. Wyposażona jest w trzy ruchome rampy do rozładowywania samochodów ciężarowych i dwie windy towarowe[2]. Została zaprojektowana w głębi działki w ten sposób, że samochody z dostawami mogą wjeżdżać jedną bramą, a wyjeżdżać drugą bez konieczności zawracania[2]. Magazyn został przystosowany do specjalistycznego przechowywania materiałów fotograficznych, m.in. dostosowano wszystkie instalacje do składowania w części podziemnej odczynników chemicznych[2]. Na piętrze zaplanowano chłodnie do przechowywania filmów i papierów fotograficznych[2]. Zainstalowano czujniki temperatury i wilgotności[2]. Na dachu magazynu umieszczono kotłownię gazową do ogrzewania całego budynku[2].
Nagrody i odbiór[edytuj | edytuj kod]
Budynek otrzymał za projekt i realizację Nagrodę Roku SARP za 1993 rok[2]. Otrzymał także tytuł Budowa Roku 1994 w konkursie organizowanym przez Izbę Projektowania Budowlanego i Nagrodę Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa[5]. Był też nominowany do nagrody Życie w Architekturze organizowanej przez czasopismo „Architektura Murator” w kategorii „Najlepszy budynek Warszawy 1989–1995”[6]. W uzasadnieniu wskazano, iż inwestycja udowadnia, że projekt magazynu może mieć wartość architektoniczną poprzez nawiązanie do tradycji kraju pochodzenia inwestora[6]. Pokazuje też, jak można kształtować przedmieście[6].
Konrad Kucza-Kuczyński stwierdził, że to jeden z pierwszych wartościowych architektonicznie budynków przemysłowo-biurowych w Polsce, które dbają o estetykę krajobrazu[2]. Jerzy S. Majewski nazwał go „najbardziej charakterystycznym elementem architektonicznym u wschodnich bram miasta”[2]. Marta Leśniakowska zwróciła uwagę na wysoki standard wykończenia, a architekturę budynku nazwała wybitną[7].
Budynek został ujęty w książce Aleksandry Stępień-Dąbrowskiej „Jakby luksusowo. Przewodnik po architekturze Warszawy lat 90.”, nominowanej do Nagrody Architektonicznej Prezydenta m.st. Warszawy 2022, wśród 94 wyselekcjonowanych i opisanych obiektów w Warszawie, które najpełniej ukazują styl architektoniczny, trendy i różnorodność architektoniczną tego okresu w stolicy[4]. Został także wybrany przez Martę Leśniakowską do katalogu 800 budynków z ogólnej liczby ok. 20 000 z okresu od początku do sierpnia 1998, które są najbardziej reprezentatywne dla Warszawy[7] i 230 budynków (z ogólnej liczby 450) z lat 1989–2001, które najlepiej oddają styl architektoniczny tego przedziału czasowego lub są cenne z punktu widzenia artystycznego i architektonicznego[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1989–2001. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2002, s. 3, 164. ISBN 83-908950-5-6.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai Jerzy S. Majewski, Fuji – Nagroda SARP 1993, „Architektura Murator” (1 (1)), Warszawa, październik 1994, s. 8–13, ISSN 1232-6372.
- ↑ Dane kontaktowe. Centrala FUJIFILM Polska Distribution [online] [dostęp 2023-02-28] [zarchiwizowane z adresu 2004-07-02].
- ↑ a b c d Aleksandra Stępień-Dąbrowska, Jakby luksusowo. Przewodnik po architekturze Warszawy lat 90., Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2021, s. 8–9, 234–237, ISBN 978-83-960286-8-6.
- ↑ Projekty - Kuryłowicz & Associates. Siedziba firmy Fuji Film Polska [online] [dostęp 2023-02-28].
- ↑ a b c 1995. Nominacja: Siedziba firmy Fuji Film Polska [online], architektura.muratorplus.pl, 1994 [dostęp 2023-02-25].
- ↑ a b Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: „Arkada” Pracownia Historii Sztuki, 1998, s. 3, 289. ISBN 83-908950-0-5.