Chożów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chożów
Хажова
Хожово
ilustracja
Państwo

 Białoruś

Obwód

 miński

Rejon

mołodecki

Sielsowiet

Chożów

Populacja (2009)
• liczba ludności


533[1]

Kod pocztowy

222334

Położenie na mapie obwodu mińskiego
Mapa konturowa obwodu mińskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Chożów”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Chożów”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Chożów”
Ziemia54°14′50″N 26°50′07″E/54,247222 26,835278

Chożów (biał. Хажова, ros. Хожово) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeckim, w sielsowiecie Chożów, którego jest siedzibą. Występuje także pod nazwami Chożowo, Chożowa, Chożewo, Chożów Mołodecki.

Znajdują tu się parafialna cerkiew prawosławna pw. św. Aleksandra Newskiego[2] oraz lotnisko Mołodeczno-Chożów.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wzmiankowana w 1434 roku, wtedy została własnością Sudymunta Dorgiewicza[3].

Dawne dziedzictwo Radziwiłłów. Istniała tu parafia katolicka.

W czasach zaborów miasteczko w gminie Mołodeczno, w powiecie wilejskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1865 roku liczyło 45 dusz rewizyjnych[4].

W latach 1921–1945 wieś, majątek i futor leżały w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie wilejskim, od 1927 roku w powiecie mołodeczańskim, w gminie Mołodeczno.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały:

  • wieś – 511 osób, 97 było wyznania rzymskokatolickiego, 413 prawosławnego a 1 ewangelickiego. Jednocześnie 68 mieszkańców zadeklarowało polską, 439 białoruską a 4 rosyjską przynależność narodową. Było tu 95 budynków mieszkalnych[5]. W 1931 w 100 domach zamieszkiwało 518 osób[6].
  • majątek – 58 osób, 54 było wyznania rzymskokatolickiego, 4 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 6 budynków mieszkalnych[5]. W 1931 w 15 domach zamieszkiwały 123 osoby[6].
  • futor – w 1931 w 1 domu zamieszkiwało 6 osób[6].

Wierni należeli do miejscowej parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Mołodecznie i Okręgowy w Wilnie; mieścił się tu urząd pocztowy obsługujący część gminy Mołodeczo[7].

W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. 2 listopada została włączona do Białoruskiej SRR[8][9]. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. W 1944 miejscowość została ponownie zajęta przez wojska sowieckie i włączona do Białoruskiej SRR[10].

Od 1991 w składzie niepodległej Białorusi.

Przynależność państwowa i administracyjna[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).
  2. de facto do 1939

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Приход храма Святого благоверного князя Александра Невского д. Хожево. molod-eparchy.by. [dostęp 2021-03-08]. (ros.).
  3. Wiesław Wróbel: Krąg rodzinny Zofii z Chożowa Holszańskiej i jej testament z 29 VII 1518 r. (preprint).
  4. Chożów, wieś, powiat wilejski, gmina Mołodeczno, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 9.
  5. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 88.
  6. a b c Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 28.
  7. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 244.
  8. https://www.senat.gov.pl/gfx/senat/pl/senatopracowania/70/plik/m-631.pdf.
  9. okupacja sowiecka ziem polskich, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-04-03].
  10. Piotr Eberhardt, Formowanie się polskiej granicy wschodniej po II wojnie światowej, „Dzieje Najnowsze”, Rocznik L – 2018 (2), 2018, s. 95–100.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]