Czarna wdowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czarna wdowa
Latrodectus mactans
Fabricius, 1775
Ilustracja
Samica
Ilustracja
Samiec
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

szczękoczułkowce

Gromada

pajęczaki

Rząd

pająki

Rodzina

omatnikowate [1]

Rodzaj

Latrodectus

Gatunek

Latrodectus mactans

Czarna wdowa (Latrodectus mactans) – gatunek jadowitego pająka z rodziny omatnikowatych, największy przedstawiciel tej rodziny. Przeciętna długość ciała dorosłej samicy wynosi 8–10 mm. Samce zdecydowanie mniejsze – średnia długość ich ciała 3–4 mm[2]. Charakterystyczny wygląd nadaje mu czerwona plama w kształcie klepsydry po stronie brzusznej pająka. Czarna wdowa jest często mylona z karakurtem.

Latrodectus mactans zamieszkuje wszystkie stany Stanów Zjednoczonych z wyjątkiem Alaski. Występuje również w Meksyku, na Kubie, w Gwatemali, Belize, Hondurasie, Salwadorze aż do Nikaragui i Kostaryki. Dużo osobników zaobserwowano na Jamajce, Haiti i Dominikanie. Spotykany również na Bermudach i Hawajach.

Pajęczaki te zaniepokojone ukrywają się, ale lubią żyć blisko ludzi. Ich jad, neurotoksyna, jest 15 razy silniejszy od jadu grzechotnika[2][3], zabija owady i paraliżuje ssaki i ptaki, u człowieka powoduje zatrucie, silne bóle, jednak bardzo rzadko powoduje śmierć, ponieważ pająk wstrzykuje bardzo małą dawkę jadu[3]. Ugryzienie nie jest bolesne[4], dotkliwe są natomiast skurcze mięśni występujące 20–30 minut po ukąszeniu, z czego najgorsze mogą być bóle kurczowe brzucha trwające nawet do 48 godzin.

Jeżeli samiec Latrodectus mactans po kopulacji zbyt długo zwleka z odstąpieniem od samicy może zostać przez nią pożarty. Czarne wdowy żywią się głównie owadami. Większość żyje 1 rok. Jest gatunkiem występującym licznie i nie wymaga ochrony.

Nazwą czarna wdowa określane są także inne gatunki z rodzaju Latrodectus, których wygląd oraz sposób życia jest zbliżony do Latrodectus mactans.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Encyklopedia zwierząt. Debit, 1999. ISBN 83-7167-122-9.
  2. a b McCorkle, M.: Latrodectus mactans. (On-line), Animal Diversity Web, 2002. [dostęp 2008-12-15]. (ang.).
  3. a b Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005. ISBN 83-01-14344-4.
  4. Marta Koton-Czarnecka. Liga mistrzów natury. „National Geographic Polska”. 166, s. 64, lipiec 2013. Warszawa: G+J RBA Sp. z o.o.& co. spółka komandytowa. ISSN 1507-5966. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Mały słownik zoologiczny: bezkręgowce. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1984. ISBN 83-214-0428-6.