Dolna-Sobieskiego
52°12′00″N 21°02′08″E/52,200000 21,035556| Osiedle Warszawy | |
 Widok od zachodu na część południową osiedla. Na pierwszym planie szkoła przy ul. Piaseczyńskiej – Mister Warszawy 1967 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Powierzchnia |
0,147 km² |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°12′00″N 21°02′08″E/52,200000 21,035556
| |
Dolna-Sobieskiego[1][2] – osiedle w dzielnicy Mokotów w Warszawie.
Położenie i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Osiedle Dolna-Sobieskiego położone jest na stołecznym Mokotowie, na obszarze Miejskiego Systemu Informacji Sielce[3][4]. Jest usytuowane pomiędzy ulicami Jana III Sobieskiego, Dolną, Piaseczyńską[1][2], Franciszka Kostrzewskiego i terenami ogródków działkowych[3][5]. Jego powierzchnia wynosi ok. 14,7 ha[3]. Powstało na terenach wcześniej zajmowanych przez osadę Marcelin[6].
Na osiedlu znajdują się ulice Jana Feliksa Piwarskiego, Aleksandra Gierymskiego, Braci Pillatich i Franciszka Kostrzewskiego[3], które za patronów mają malarzy i rysowników[7]. Wszystkie cztery nazwy nadano 12 kwietnia 1962 roku zastępując ich dotychczasowe robocze nazwy, odpowiednio Zachodnia, Wschodnia, Północna i Południowa[8].
Osiedle wybudowano w latach 1963–1967 według projektu Ireny i Tadeusza Brygiewiczów[2] w miejscu ogrodów i pól uprawnych[7]. Budynki wielorodzinne mają 4, 5 oraz 11 kondygnacji[1]. Przy ich wznoszeniu zastosowano technologię wielkoblokową „Ż”[1]. Niektóre budynki są ceglane[1]. Osiedle stanowi część zespołu Dolna-Piaseczyńska-Sobieskiego[5][1] o łącznej powierzchni 20 ha[1]. W jego skład wchodzą także osiedla Dolna-Piaseczyńska i Dolna-Belwederska[1][2]. Cały kompleks składa się z 2830 mieszkań, zaprojektowanych dla ok. 10 tys. osób[1]. Zaplanowano też szkołę podstawową, przedszkole, żłobek i pawilony handlowe[1].
Zbudowana przy ul. Piaseczyńskiej 114/116 szkoła projektu Zofii Fafiusowej, Tadeusza Węglarskiego i Adolfa Derentowicza została uhonorowana tytułem Mistera Warszawy 1967, przyznawanym przez dziennik „Życie Warszawy” dla najlepszych nowych budynków w danym roku[9][10]. Rośnie tu także dąb szypułkowy uznany w 1974 roku za pomnik przyrody[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 141, ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b c d Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 58. OCLC 831027217.
- ↑ a b c d Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2021-11-11].
- ↑ Rada Gminy Warszawa-Centrum, Uchwała Nr 389/XXXVI/96 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 19 września 1996 r. [online]
- ↑ a b Rada miasta stołecznego Warszawy, Uchwała nr XXV/697/2020 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, „Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego”, 30 stycznia 2020, s. 39.
- ↑ Wojciech Fijałkowski, Kolejka Wilanowska, „Biuletyn Wilanowski” (10 (27)), 11 czerwca 1995, s. 2, 5, ISSN 1233-7145 [dostęp 2023-01-20].
- ↑ a b Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”, 1987, s. 56–57. ISBN 83-85028-56-0.
- ↑ Uchwała nr 35 Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 12 kwietnia 1962 r. w sprawie nadania nazw ulicom. „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy”. nr 9, poz. 31, s. 1-4, 1962-04-30.
- ↑ Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 497–498, ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 176. OCLC 831027217.
- ↑ Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, Pomnik przyrody [online] [dostęp 2021-11-11].
