Edward Kantecki

Edward Kantecki

Edmund Karpiński

porucznik
Data i miejsce urodzenia	10 października 1896 Grabów nad Prosną
Data i miejsce śmierci	12 marca 1981 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1915–1921
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Błękitna Armia
Jednostki	42 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	urzędnik
Odznaczenia

Edward Kantecki (ur. 10 października 1896 w Grabowie nad Prosną, zm. 12 marca 1981 w Warszawie) – porucznik Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Był synem Antoniego i Marianny z domu Witkowskiej.

Ukończył gimnazjum humanistyczne w nadreńskim Andernach, a w roku 1915 został wcielony do armii Cesarstwa Niemieckiego. Od roku 1916 przebywał w niewoli francuskiej, po zwolnieniu z której wstąpił (w 1918 r.) do armii generała Józefa Hallera. Ukończył szkołę oficerską w Camp du Ruchard i został w grudniu 1918 r. mianowany na stopień podporucznika. W maju następnego roku powrócił do Polski, a trzy miesiące później (w sierpniu 1919 r.) został awansowany do rangi porucznika.

W szeregach 42 pułku piechoty wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Odznaczył się w dniu 16 sierpnia 1920 r. w trakcie walk pod Pińskiem, kiedy to powstrzymał odwrót polskich jednostek. Wyróżniał się jako doskonały oficer zwiadu. Za swą postawę odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.11434.VM z 3 lutego 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z dnia 18 lutego 1922 r.).

Po demobilizacji studiował na Uniwersytecie Poznańskim, a następnie pracował na różnych stanowiskach urzędniczych. Od roku 1929 zatrudniony był w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych, w związku z czym przeniósł się do Warszawy. W okresie okupacji niemieckiej mieszkał w Radomiu, a po powstaniu warszawskim pracował w Jędrzejowie. Po wyzwoleniu powrócił do stolicy i do czasu przejścia na emeryturę (w roku 1974) pracował w Polskiej Agencji Drzewnej „Paged”, między innymi jako specjalista w dziedzinie tarcicy i brakarz. Zmarł w Warszawie i spoczął na tamtejszym cmentarzu wolskim.

Od roku 1929 jego żoną była Stefania z domu Plewińska, z którą miał córki: Zofię Barbarę i Wandę Annę oraz syna Antoniego.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 4536)
• Krzyż Walecznych

Bibliografia

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-03-02].
• Józef Żołna: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 42 Pułk Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-03-02].