Feliks Harasymowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Harasymowicz
Ilustracja
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1890
Puławy

Data i miejsce śmierci

4 czerwca 1968
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Błękitna Armia
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

12 pułk artylerii polowej
PKU Sosnowiec
Brygada Strzelców Karpackich

Stanowiska

dowódca dywizjonu
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości

Feliks Harasymowicz (Harasimowicz) (ur. 20 listopada 1890 w Puławach, zm. 4 czerwca 1968 w Krakowie) – oficer Błękitnej Armii, Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari, doktor praw.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Władysława i Wiktorii z Szymańskich. Absolwent wydziału prawa Uniwersytetu Petersburskiego i Oficerskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu. W I wojnie światowej walczył na froncie włoskim[1].

W 1918 wstąpił do Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera. Od października 1918 był szefem Biura Komunikacji Dyplomatycznej Komitetu Narodowego Polskiego we Francji, a później adiutantem i dowódcą baterii w 6 pułku artylerii polowej. Będąc dowódcą I dywizjonu 12 pułku artylerii polowej walczył na froncie polsko-bolszewickim. W maju 1920, za zniszczenie bolszewickiego pociągu pancernego przez dyon, w czasie obrony Krzyżopola na Ukrainie odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera[2]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 11 dywizjonie artylerii ciężkiej[3].

Po wojnie pełnił służbę w 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie na stanowisku komendanta kadry baterii zapasowej[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 147. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. Z dniem 15 lipca 1924 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku[6][7]. 1 grudnia tego roku został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 29. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. W październiku 1925 został przesunięty na stanowisko dowódcy III dywizjonu[9]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 4 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Łodzi na stanowisko oficera placu w Częstochowie[10][11]. W tym samym roku uzyskał tytuł doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[12]. W marcu 1929 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sosnowiec na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta[13][14]. W grudniu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V[15]. Z dniem 31 maja 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[16]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy OK IV”[17].

Od sierpnia 1940 był oficerem artylerii w Brygadzie Strzelców Karpackich, a następnie służył w 2 Korpusie Polskim gen. Władysława Andersa[1].

W latach 1947–1958 był poddany kontroli operacyjnej przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie, jako „były oficer Wojska Polskiego sprzed 1939 r. podejrzany o współpracę z Oddziałem II Sztabu Generalnego WP”[18].

Zmarł w Krakowie, spoczywa na miejscowym cmentarzu wojskowym, przy ul. Prandoty.

Był żonaty z Eleonorą, miał syna Jerzego (ur. 1921)[1]. W Oddziałowym Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie przechowywana jest teczka personalna informatora pseudonim „Wega” dot. Jerzego Harasimowicza s. Feliksa (ur. 11 września 1921)[19].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1991 ↓, s. 50.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920 roku, s. 679.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 316.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 787, 816.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 191.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 72 z 28 lipca 1924 roku, s. 412.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 706, 738.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 733.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 25 października 1925 roku, s. 617.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 159.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430, 450.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 415.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 102, tu ogłoszono przeniesienie do PKU Włodzimierz Wołyński.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 157, sprostowano przeniesienie.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 377.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 maja 1930 roku, s. 148.
  17. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 910.
  18. ↑ Sygn. IPN Kr 010/8891.
  19. ↑ Sygn. IPN Kr 009/4259.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Harasymowicz&oldid=73189064”