Florian Braunek
| major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1816-1860 |
| Siły zbrojne |
Armia Francuska |
| Jednostki |
Pułk Krakusów |
| Główne wojny i bitwy |
Wojna hiszpańsko-francuska 1823 |
Florian Antoni Braunek (ur. 3 lutego 1797 we wsi Grudna, pow. obornicki, zm. 11 lutego 1871 w Pogrzybowie, pow. ostrowski[1]) – oficer armii pruskiej, francuskiej, egipskiej i amerykańskiej polskiego pochodzenia, uczestnik powstania listopadowego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był jednym z sześciorga dzieci Józefa Wojciecha Braunka (1760-1816) i Brygidy Małgorzaty z d. Borzewskiej (1764-1840)[2]. W 1816 ukończył gimnazjum w Poznaniu, a następnie zaciągnął się do armii pruskiej i służył w 1 Pułku Ułanów Gwardii w Berlinie. W 1823 złożył dymisję i wyjechał do Francji, gdzie wstąpił do armii i wkrótce uzyskał awans na kapitana[2]. W 1823 wziął udział w wojnie z Hiszpanią, walcząc w bitwach pod Trocadero i pod Kadyksem[1]. Po zakończeniu wojny wyjechał do Londynu, gdzie krótko służył we flocie brytyjskiej. Z Anglii udał się do Egiptu, gdzie współpracował z gen. Piotrem Booyerem, zajmującym się organizacją armii wicekróla Muhammada Alego. Początkowo Braunek w stopniu majora dowodził artylerią w Kairze, a następnie uczestniczył w ekspedycjach karnych przeciwko buntującym się plemionom w Egipcie, Abisynii i w Sudanie[2]. W 1830 w Aleksandrii zaciągnął się do austriackiej marynarki wojennej. Służył na okręcie admiralskim Francesco Bandiery, ścigając greckich piratów[1]. Po porzuceniu służby, na okręcie greckim popłynął w kierunku Odessy. W czasie burzy statek zatonął, a Braunek stracił zbiór kosztowności, które przywiózł z Egiptu. Pieszo przez Bułgarię, Mołdawię i Bukowinę dotarł na ziemie polskie[2].
Powstanie listopadowe[edytuj | edytuj kod]
Po powrocie do kraju Braunek wstąpił do armii powstańczej i otrzymał stanowisko dowódcy gwardii przybocznej wodza naczelnego gen. Józefa Chłopickiego. Kiedy oddział rozwiązano, walczył w pułku krakusów pod komendą pułkownika Szymańskiego, a następnie w oddziale jazdy podlaskiej, dowodzonym przez pułkownika Antoniego Kuszla. Wyróżnił się w bitwie pod Kuflewem, za co został przedstawiony do odznaczenia. Po bitwie pod Ostrołęką otrzymał rozkaz sformowania pułku jazdy, który dołączył do korpusu gen. Samuela Różyckiego[2]. Po wkroczeniu do Galicji jednostka została internowana, a Braunek trafił do niewoli. Po powrocie do Wielkopolski stanął przed sądem we Wschowie i skazany został na karę 9 miesięcy więzienia. Karę odbywał w więzieniu w Srebrnej Górze (Silberberg)[2]. Po odbyciu kary wyjechał z kraju.
W służbie amerykańskiej[edytuj | edytuj kod]
Do Stanów Zjednoczonych przyjechał w 1845. Uczestniczył w wojnie amerykańsko-meksykańskiej, a następnie wziął udział w wyprawie pułkownika Williama Johnsona, której celem była budowa fortów nad rzeką Rio Grande. Od 1850 służył w formacji Strażników Teksasu (Texas Rangers). W latach 1855-1858 pełnił funkcję szeryfa w hrabstwie Medina[1]. W 1860 powrócił do Polski i zamieszkał w domu swojego bratanka. Zmarł 11 lutego 1871 i spoczął na cmentarzu w Pogrzybowie, gm. Raszków[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Zbigniew Andrzej Judycki: Pod obcymi sztandarami. Oficerowie polskiego pochodzenia w siłach zbrojnych i policji państw obcych. Lublin: Wydawnictwo KUL, 2019, s. 32-33. ISBN 978-83-8061-657-8.
- ↑ a b c d e f g Łukasz Cichy, Służył w siedmiu armiach... = 2019-05-19 [online], krotoszyn.naszemiasto.pl, 18 listopada 2018 (alb.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zbigniew Andrzej Judycki: Pod obcymi sztandarami. Oficerowie polskiego pochodzenia w siłach zbrojnych i policji państw obcych. Lublin: Wydawnictwo KUL, 2019, s. 32-33. ISBN 978-83-8061-657-8.