Franciszek Żukowski

Franciszek Żukowski

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	9 września 1890 Różan
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	14 pułk strzelców polskich 29 pułk piechoty 51 pułk piechoty PKU Ciechanów
Stanowiska	dowódca batalionu kwatermistrz pułku komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Franciszek Żukowski (ur. 9 września 1890 w Różanie, zm. wiosną 1940 w ZSRR) – żołnierz armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Ignacego i Marii z Żukowskich. W 1912 wcielony do armii rosyjskiej i w jej szeregach wziął udział w I wojnie światowej. W styczniu 1918 w Płoskirowie wstąpił do oddziału tworzonego w ramach Wojska Polskiego na Wschodzie. Po jego rozbrojeniu, już w ramach III Korpusu Polskiego, organizował kompanię karabinów maszynowych. Potem przewoził materiały i pieniądze z Moskwy do Kijowa i Charkowa. Po rozformowaniu korpusu, wstąpił do Legii Oficerskiej 4 Dywizji Strzelców Polskich. Po reorganizacji, wyznaczony został na stanowisko dowódcy plutonu w 14 pułku strzelców polskich.

Od 1919 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Był dowódcą 8 kompanii 29 pułku Strzelców Kaniowskich. W czasie ataku na wieś Bogdinoje, na szosie Luszki-Dzisna 9 VI będąc d-cą 8 kompanii śmiałym atakiem uderzył na tyły umocnionej linii bolszewików i z własnej inicjatywy poprowadził biorąc jeńców i zdobywając 4 karabiny maszynowe. Podobną inicjatywę wykazał w ataku na wieś Zeretwiankę. Zaskoczył nieprzyjaciela wziął jeńców i dalsze trzy km i pierwszy wdarł się do wioski. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Latem 1920 mianowany dowódcą batalionu i awansowany na stopień kapitana.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 29 pp do 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych na stanowisko kwatermistrza. We wrześniu 1930 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Ciechanów. W marcu 1932 został zatwierdzony na stanowisku komendanta PKU Ciechanów. W 1938 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1939 został zmobilizowany. Zaginął w ZSRR.

Był żonaty z Marią z Kiełczewskich, dzieci: Alina i Jacek.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 1087)
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za całokształt zasług w służbie wojskowej”
• Medal Niepodległości – 25 stycznia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Lucjan Bełdowski: Zarys historii wojennej 29-go pułku Strzelców Kaniowskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.