Franciszek Boczek

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Boczek
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

7 października 1895
Wielowieś

Data i miejsce śmierci

21 czerwca 1935
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1935

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie
II Korpus Polski w Rosji
Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

84 Pułk Strzelców Poleskich

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Franciszek Mieczysław Boczek (ur. 7 października 1895 w Wielowsi, zm. 21 czerwca 1935 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 października 1895 w Wielowsi, w ówczesnym powiecie tarnobrzeskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Błażeja i Zuzanny z domu Bogoń[1]. Był uczniem szkoły realnej w Tarnobrzegu[2]. Należał do I Drużyny Skautów im. Tadeusza Kościuszki[2] oraz miejscowej drużyny strzeleckiej. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 2 pułku piechoty Legionów Polskich. W opinii generała brygady Mieczysława Boruta-Spiechowicza był „wybitnie dzielnym podoficerem. Wziął udział we wszystkich bitwach 3. kompanii. W bitwie pod Sitowiczami wytrwał w ogniu huraganowym i przykładem swoim zmusił pluton swój do wytrwania”[3]. 5 sierpnia 1915 roku, jako sekcyjny I batalionu został ranny w bitwie pod Rarańczą[4]. Do 19 lipca 1916 roku przebywał w Domu Ozdrowieńcu w Kamieńsku[2].

W nocy z 15 na 16 lutego 1918 roku wziął udział w bitwie pod Rarańczą. 11 maja 1918 roku, jako chorąży II Korpusu Polskiego wziął udział w bitwie pod Kaniowem. Następnie został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie, a później dowódcą plutonu w 4 Dywizji Strzelców Polskich, z którą w 1919 roku przybył do Czerniowiec. Po wyzwoleniu Stanisławowa został przydzielony do 5 pułku strzelców. Następnie dowodził kompanią w 40 pułku piechoty[3].

W 1921 roku kontynuował służbę w 40 pułku piechoty[5]. Od września 1921 do 15 lipca 1923 był odkomenderowany do baonu Straży Granicznej Nr 38[6][7]. W międzyczasie (3 maja 1922) został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 599. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 40 pułk piechoty[8]. W lipcu 1923 został przeniesiony do 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu[9][10]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 193. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11], a 17 grudnia 1931 roku majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W marcu 1932 roku został wyznaczony w 5 pułku strzelców podhalańskich na stanowisko obwodowego komendanta przysposobienia wojskowego[1][13][14]. W kwietniu 1934 roku został przeniesiony do 84 pułku piechoty w Pińsku na stanowisko dowódcy batalionu[15]. Zmarł 21 czerwca 1935 roku w Warszawie[16]. W poniedziałek 24 czerwca 1935 roku został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[17]. Był żonaty ze Stafanią, która po jego śmierci zamieszkała w Jarosławiu[2] (kwatera 5A-7-34)[18].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c d Szwedo 1998 ↓, s. 20.
  3. ↑ a b Ś.p. mjr Boczek ↓.
  4. ↑ III Lista strat 1915 ↓, s. 5.
  5. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 137, 561.
  6. ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 388, 427.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 81.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 334, 369.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 105, 208.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 739.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 224.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40, 619.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 158.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 104.
  17. ↑ Nekrologi. „Polska Zbrojna”. 171, s. 4, 1935-06-23. Warszawa. 
  18. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40.
  20. ↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 1 grudnia 1922 roku, s. 872.
  23. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Boczek&oldid=72105200”