Franciszek Mrowec

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Mrowec
Ilustracja
Franciszek Mrowec w 1931 r.
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

25 lipca 1899
Leżajsk

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

6 Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons
Krajowe zawody konne na hipodromie w Łazienkach w Warszawie – Franciszek Mrowec na koniu Moskal; maj 1932.

Franciszek Mrowec (ur. 26 lipca 1899 w Leżajsku, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Zygmunta i Zofii z Jongustynów[1]. Absolwent szkoły realnej w Tarnobrzegu. Należał do drużyn skautowych. Od lipca 1914 członek Związku Strzeleckiego, a od maja żołnierz Legionów Polskich. Służył w batalionie Furgalskiego. Po skończeniu w 1915 szkoły podoficerskiej przeniesiony do 1 baterii artylerii. W Legionach do kryzysu przysięgowego. W 1917 w Polskim Korpusie Posiłkowym. Podczas przechodzenia na stronę rosyjską dostał się do niewoli i jako poddany austriacki wcielony do c.k. armii i skierowany na front włoski. W listopadzie wstępuje do Wojska Polskiego, mianowany podporucznikiem, skierowany do 3 pułku artylerii polowej Legionów, w szeregach którego walczy w wojnie z bolszewikami.

W okresie międzywojennym przeniesiony najpierw do 27 pułku artylerii polowej na stanowisko dowódcy baterii, a w 1925 r. do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. Do 1930 r. służył jako instruktor w Szkole. W latach 1931 – 1933 przeniesiony do 6 pułku artylerii lekkiej w Krakowie, następnie do 5 dywizjonu artylerii konnej jako oficer zwiadu dywizjonu

W kampanii wrześniowej walczył w jako dowódca I dywizjonu 6 pal z Pszczyny. Ranny 1 września, wzięty do niewoli przez sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie[2]. Figuruje w Wykazie, poz. 2158.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[3]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 359.
  2. ↑ Księgi Cmentarne – wpis 6535.
  3. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  4. ↑ Myrek 1928 ↓, s. 31.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Karol Myrek: Zarys historii wojennej 3-go Pułku Artylerii Polowej Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Mrowec&oldid=67050455”