Guillaume Briçonnet (1445–1514)
| Kardynał biskup | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1445 |
| Data i miejsce śmierci |
14 grudnia 1514 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Arcybiskup Narbony | |
| Okres sprawowania |
1507–1514 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska |
16 stycznia 1495 |
| Kościół tytularny |
diecezja Albano |
Guillaume Briçonnet (ur. w 1445 w Tours, zm. 14 grudnia 1514 w Narbonie) – francuski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1445 roku w Tours, jako syn Jeana Briçonneta i Jeanne Berthelot[1]. W młodości poślubił Raoulette de Beaune, z którą miał pięcioro dzieci (wśród nich byli Guillaume młodszy i Denis)[1]. Pracował na dworze królów Ludwika XI i Karola VIII[1]. W 1487 roku jego żona zmarła, a on sam zdecydował się na karierę kościelną przyjął święcenia kapłańskie[1]. 2 października 1493 roku został wybrany biskupem Saint-Malo i pełnił tę funkcję do momentu rezygnacji w 1514 roku[2]. Kontynuował współpracę z królem Francji, pozostając sekretarzem finansów Langwedocji[1]. Towarzyszył mu w czasie wyprawy wojennej do Italii i wymusił od Medyceuszy 17 500 dukatów w trakcie I kampanii neapolskiej (był głównym inspiratorem podboju Królestwa Neapolu)[1]. Po zawarciu pokoju między królem a papieżem, Karol VIII zarekomendował jego promocję kardynalską[1]. 16 stycznia 1495 Briçonnet został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Pudenziana[2]. Od 1496 roku pełnił rolę administratora diecezji Nîmes, a w okresie 1497–1501 – diecezji Tulon[2]. W 1497 roku został arcybiskupem Reims, obejmując archidiecezję po starszym bracie, Robercie[1]. Po śmierci króla w 1498 roku zaczął stopniowo tracić wpływy na rzecz Georges’a d’Amboise’a[1]. Sytuacja pogorszyła się, po elekcji Juliusza II, który nie sympatyzował z Ludwikiem XII[1]. W 1507 roku zrezygnował z archidiecezji Reims i został arcybiskupem Narbony[2]. Ponadto, 17 września tego samego roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Albano[2]. 1 marca 1511 roku francuscy duchowni (wśród nich Briçonnet), zgromadzeni w Lyonie, postanowili o zwołaniu soboru w Pizie i wezwali papieża, aby się na nim stawił[1]. Juliusz II pozbawił godności kardynalskiej i wszelkich beneficjów kościelnych Briçonneta oraz czterech innych kardynałów: Francisca de Borję, René de Prie, Bernardina Lopez de Carvajala i Federica di Sanseverina[1]. Następca Juliusza II, Leon X ułaskawił duchownych i przywrócił im godności kardynalskie (z wyjątkiem de Borjy, który już wówczas nie żył) 7 kwietnia 1514 roku[1]. Guillaume Briçonnet powrócił wówczas do Narbony, gdzie zmarł 14 grudnia tego samego roku[2].