Hans-Adolf von Moltke
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 listopada 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Ambasador Niemiec w Polsce[1] | |
| Okres |
od 7 marca 1931 |
| Poprzednik | |
| Następca |
zerwanie stosunków dyplomatycznych w związku z agresją Niemiec na Polskę |
| Ambasador Niemiec w Hiszpanii | |
| Okres |
od 11 stycznia 1943 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Hans Adolf von Moltke (ur. 29 listopada 1884 r. w Opolu, zm. 22 marca 1943 r. w Madrycie) – niemiecki dyplomata. Był synem nadprezydenta Prus Wschodnich Friedricha von Moltke i jego żony Julie Zuckschwerdt.
Od roku 1913 pełnił urząd attaché poselstwa w Atenach, później w Stambule (1914). Hans Adolf von Moltke był w latach 1922-24 członkiem Górnośląskiej Komisji Mieszanej, następnie radcą ambasady niemieckiej w Stambule i później kierownikiem działu polskiego w niemieckim ministerstwie spraw zagranicznych. 7 marca 1931 r. został posłem niemieckim w Polsce, a od 17 listopada 1934 był ambasadorem. Misję swą pełnił niemal do wybuchu wojny. 10 sierpnia 1939 r. minister spraw zagranicznych III Rzeszy Joachim von Ribbentrop kazał mu wyjechać z Warszawy, by nie dopuścić do jego wysiłków na rzecz poprawy stosunków z Polską.
Wybuch wojny nie oznaczał końca związków Moltkego ze sprawami polskimi. Już 25 września 1939 r. na polecenie sekretarza stanu niemieckiego MSZ Ernsta von Weizsäckera sporządził tzw. "Memorandum" o możliwościach i warunkach znalezienia w okupowanej Polsce rządu, który mógłby zawrzeć z Niemcami pokój na podyktowanych przez nich warunkach. Ciekawostką tego "Memorandum' jest wskazanie przez von Moltkego na osobę gen. Kazimierza Sosnkowskiego jako silnego człowieka, będącego jednocześnie w "opozycji" do marszałka Rydza Śmigłego i prezydenta Ignacego Mościckiego, który jego zdaniem mógłby pełnić funkcję przywódcy marionetkowego wobec Niemiec Państwa Polskiego.
Po zajęciu Warszawy Niemcy znaleźli w piwnicach Pałacu Saskiego 80 skrzyń z aktami polskiego MSZ. W październiku 1939 r. dokumenty przewieziono do Berlina, gdzie powołano specjalną komisję, której zadaniem było ich przejrzenie. Na jej czele stanął Moltke. Hitlerowcy spodziewali się znaleźć dowody na potwierdzenie ich tezy, że Polska jest winna wybuchu wojny. Rezultatem pracy komisji Moltkego było wybranie zaledwie 13 dokumentów, które znalazły się w niemieckiej Białej Księdze nr 3 pt. Polnische Dokumente zur Vorgeschichte des Krieges (Polskie dokumenty dotyczące genezy wojny).
W 1941 r. Moltke doradzał dowództwu Wehrmachtu w sprawie byłego polskiego premiera Leona Kozłowskiego, który po uwolnieniu z radzieckiego więzienia zbiegł na stronę niemiecką. Były ambasador doradził, aby Kozłowskiego odpowiednio traktować i rady tej posłuchano. W połowie lutego 1943 r. Moltke został niemieckim ambasadorem w Madrycie. W swoim przemówieniu po przybyciu do stolicy Hiszpanii wypowiedział się m.in. na temat Polski. Były to w większości opinie krytyczne, ale nie wszystkie. Ambasador wyraził żal, że Polska „obałamucona przez złych doradców, przyjąć nie chciała” korzystnych rzekomo propozycji niemieckich. W kręgach dyplomatycznych sondowano wówczas możliwość spotkania pomiędzy Moltkem a mieszkającym w Lizbonie byłym polskim wiceministrem spraw zagranicznych Janem Szembekiem. Strona polska kategorycznie oświadczyła, że spotkanie nie wchodzi w rachubę. Sondaże te wiązały się z planami państw „Osi” rozbicia koalicji antyhitlerowskiej.
Jego żoną była Davida Yorck von Wartenburg, siostra Petera Yorck von Wartenburga, jednego z członków Kręgu z Krzyżowej. Miał ośmioro dzieci.
Był właścicielem pałacu w Brzezicy koło Strzelina na Dolnym Śląsku. Został pochowany na cmentarzu w Borowie, w pobliżu swoich rodziców. Jego grób zachował się.
Przypisy
- ↑ Do 17 listopada 1934 w randze posła, następnie nastąpiło wzajemne podniesienie rangi przedstawicielstw dyplomatycznych
Bibliografia
- Marcin. Dziedzic: Zamki i pałace Wrocławia i okolic. Wrocław: Sudety, 2000. ISBN 83-87320-56-0.