Heraldyka

Wizerunki herbów w Hyghalmen Roll z 1485 r.

Motywy heraldyczne na ścianie Domu Wagi Miejskiej w Nysie

Heraldyka – jedna z nauk pomocniczych historii, zajmuje się badaniem rozwoju i znaczenia oraz zasadami kształtowania się herbów. Wywodzi się od słowa herold – oznaczającego urzędnika dworskiego, wywołującego nazwiska rycerzy biorących udział w turniejach. W innych językach europejskich nazywana jest podobnie (ang. heraldry, franc. heraldique, niem. Heraldik) lub słowami pochodzącymi od nazwy herb (niem. Wappenkunde).

Źródła

Jednym z podstawowych narzędzi heraldyki jest blazonowanie, czyli język opisu herbów, zaś podstawowym materiałem do badań są zachowane do dzisiaj role herbowe, herbarze, wizerunki herbów na pieczęciach, monetach, freskach, drzeworytach, obrazach, płytach nagrobnych i innych zabytkach.

Historia heraldyki

W heraldyce wyróżnia się okres tzw. heraldyki żywej, obejmujący czasy od powstania herbów w XII w. do końca XV w. Herby pełniły wtedy swą pierwotną funkcję identyfikacyjną na polu bitwy, a ewolucja ich wizerunków stanowiła odzwierciedlenie rzeczywistych zmian zachodzących w uzbrojeniu ochronnym rycerstwa.

Heraldyka późniejsza ma dwa zasadnicze działy, w niektórych językach mające osobne nazwy.

• Sztuka heraldyki (niem. Wappenkunst) – będąca zasadniczo działem sztuki lub rzemiosła artystycznego, opartego na gruntownej znajomości wiedzy heraldycznej.
• Heraldyka – nauka (niem. Wappenkunde) – teoretyczna wiedza heraldyczna, obejmująca blazonowanie, przyporządkowywanie herbów ich właścicielom, badanie początków i ewolucji herbów.

Początkowo heraldyka miała za zadanie głównie opisywanie i rozpoznawanie herbów. Historyczna jej strona oparta była w dużej mierze na legendach herbowych lub naiwnej interpretacji symboliki herbów.

Heraldyka jako nauka wykształciła się właściwie w pocz. XIX w. Wtedy dzięki zwróceniu większej uwagi na materiały źródłowe i ich naukowej analizie otrzymano pełniejszy obraz początków herbów i ich rozwoju.

Heraldyka w Polsce

Jedne z pierwszych prac dotyczących heraldyki w Polsce napisał w XVI w. Bartosz Paprocki. Duże zasługi w zakresie heraldyki mieli także Szymon Okolski oraz Kasper Niesiecki. Według zasad nowożytnych nauk historycznych prace na ten temat publikował Joachim Lelewel. Wybitnymi polskimi heraldykami XIX w. i pocz. XX w. byli m.in. Franciszek Piekosiński, Juliusz Karol Ostrowski, Zbigniew Leszczyc czy Wiktor Wittyg. W okresie międzywojennym prócz wysokiego poziomu prezentowanego przez naukowców heraldyków, pojawiło się wiele publikacji amatorskich lub komercyjnych, niekiedy nierzetelnych z historycznego punktu widzenia.

W okresie PRL-u nauczanie heraldyki funkcjonowało właściwie tylko w formie marginalnej na wydziałach historycznych wyższych uczelni. Wydawanie podręczników i literatury z tej dziedziny było bardzo ograniczone, prace współczesnych heraldyków wydawane były w niewielkich nakładach jako skrypty akademickie lub nie były publikowane. Lepiej przedstawiała się sytuacja na emigracji, gdzie wybitni polscy heraldycy – Adam Heymowski w Sztokholmie, Szymon Konarski i Bogdan Klec-Pilewski w Paryżu publikowali liczne prace naukowe. Zaniedbania w zakresie kształcenia kadr heraldyków uwidaczniają się obecnie w postaci licznych niepoprawnych heraldycznie herbów przyjmowanych przez organa władzy samorządowej.

Próbę poprawy wiedzy heraldycznej w społeczeństwie podejmuje od lat Polskie Towarzystwo Heraldyczne (PTH – Polskie Towarzystwo Heraldyczne), organizacja skupiająca zarówno naukowców, jak i heraldyków amatorów.

Heraldyka współcześnie

Współcześnie heraldyka funkcjonuje nadal w charakterze sztuki użytkowej, lecz często niewiele ma wspólnego z przyjętymi normami konstruowania herbów (porównaj: blazonowanie). Cechuje się ona tworzeniem herbów przez przypadkowe osoby na potrzeby własne bądź zlecenie różnych instytucji, zazwyczaj pożytku publicznego: (gmin, zrzeszeń, stowarzyszeń). W niektórych krajach o dużych tradycjach heraldycznych – m.in. w Wielkiej Brytanii nauka i sztuka heraldyczna, zwłaszcza związana z oficjalnymi urzędami heroldii stoi na bardzo wysokim poziomie. Z racji wciąż żywego zainteresowania herbami w wielu krajach świata, heraldyka narażona jest jako nauka na komercjalizację. W wielu krajach, także w Polsce powstają nierzetelne firmy, podające się za naukowe instytucje lub organizacje, które w celu zarobkowym wydają niepoprawne historycznie, często wręcz świadomie zafałszowane dyplomy herbowe, odszukują nieistniejące herby lub przypisują herby rodzinom, bez odpowiednich badań źródłowych i archiwalnych.

Istnieją także instytucje, które zajmują się tworzeniem nowych herbów, działające w zgodzie z regułami heraldyki, rzetelne od strony plastycznej i wiedzy historycznej. W monarchiach są to najczęściej heroldie, w innych państwach organizacje o charakterze stowarzyszeń.

Zobacz też

• blazonowanie
• falerystyka
• heraldyka kościelna
• heraldyka polska
• heraldyka szkocka
• heraldyka napoleońska
• herb
• herbarz
• heroldia
• Polskie Towarzystwo Heraldyczne
• szrafowanie
• genealogia
• sfragistyka
• weksylologia

Linki zewnętrzne

• Stanisław Krzyżanowski, Słownik heraldyczny: dla pomocy w poszukiwaniach archeologicznych, Kraków 1870
• Przewodnik heraldyczny w jęz.angielskim (strona komercyjna)
• Mały herbarz Adama Kromera i przyjaciół
• International civic coats of arms (ang.) – zawiera wizerunki herbów z wielu krajów wraz z opisami