Ignacy Jerzy Potocki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ignacy Potocki (poseł))
Ignacy Potocki
Ignacy Jerzy Feliks
Herb
Pilawa
Rodzina

Potoccy herbu Pilawa

Data i miejsce urodzenia

ochrzczony 7 czerwca 1738
Monasterzyska

Data i miejsce śmierci

1794
Kazimierza Mała

Ojciec

Józef Potocki

Matka

Pelagia Potocka

Żona

Karolina Świeżawska

Dzieci

Ludwik Potocki

Ignacy Jerzy Feliks Potocki herbu Pilawa (ochrzczony 7 czerwca 1738 w Monasterzyskach, zm. 1794[1]) – generał-lejtnant wojsk koronnych w 1755 roku[2], poseł, członek Generalności konfederacji barskiej w 1771 roku[3], marszałek ziem generału ruskiego konfederacji barskiej, starosta kaniowski od 1763, nowosielski, sędzia kapturowy ziemi lwowskiej w 1764 roku[4], duchowny rzymskokatolicki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się zapewne w Monasterzyskach (ziemia halicka), mieście dziedzicznym ojca, kasztelana lwowskiego Józefa Potockiego. Tam został najpierw pospiesznie ochrzczony 7 czerwca 1738 pod imionami: Robert Felicjan Ignacy Jerzy, przy uroczystym powtórzeniu ceremonii chrztu 25 maja 1741 w katedrze lwowskiej otrzymał imiona Ignacego Jerzego Feliksa.

Był członkiem konfederacji Czartoryskich w 1764 roku i posłem ziemi halickiej na sejm konwokacyjny (1764)[5]. W 1764 roku był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego z województwa sandomierskiego[6]. Uczestnik konfederacji radomskiej w 1767 roku.[7] W załączniku do depeszy z 2 października 1767 roku do prezydenta Kolegium Spraw Zagranicznych Imperium Rosyjskiego Nikity Panina, poseł rosyjski Nikołaj Repnin określił go jako posła wrogiego realizacji rosyjskich planów na sejmie 1767 roku, poseł ziemi halickiej na sejm 1767 roku[8]. Marszałek ziemi sanockiej w konfederacji barskiej w 1769 roku[9]. W czasie trwania walk konfederackich rezydował w Gaboltovie po austriackiej stronie granicy[10].

Dziedziczył dobra Bereżanka, Czeremowce, Husiatyn, Horodnica, Kuhajowce na Podolu, Monasterzyska i połowę klucza buczackiego w ziemi halickiej. W 1775 sprzedał swe dobra podolskie Antoniemu Strzemeskiemu, staroście bareckemu[11].

Pod koniec życia został zakonnikiem krakowskim, proboszczem w Kazimierze Małej. W lipcu 1794 bawił w Boćkach u młodszego brata Jana, starosty kaniowskiego. 16 lipca wyjechał z Bociek do Kazimierzy Małej z przeczuciami rychłej śmierci.

Brat Franciszka Piotra. Jego stryjecznym stryjem był cześnik Ignacy Potocki.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ w 1793 wg Danych biograficznych na stronie Sejmu Wielkiego. [dostęp 2019-03-09]
  2. ↑ Tomasz Ciesielski: Generałowie wojska koronnego w latach 1717-1763. [W:] Organizacja armii w nowożytnej Europie: struktura - urzędy - prawo - finanse. Zabrze, 2011, s. 464.
  3. ↑ Władysław Konopczyński. Za kulisami Generalności Konfederacji Barskiej. „Kwartalnik Historyczny”, rocznik XLIV, t. I, z. 1, s. 58, 1930.
  4. ↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego w dalszym ciągu Wydawnictwa fundacyi Al. hr. Stadnickiego. Ogłaszane przez Towarzystwo Naukowe we Lwowie. T.23. Lauda sejmikowe wiszeńskie, lwowskie, przemyskie i sanockie 1731-1772, Lwów 1928, s. 445.
  5. ↑ Volumina Legum. T. VII. Petersburg, 1860, s. 92.
  6. ↑ Akt elekcyi Roku Tysiąć Siedemset Sześćdziesiątego Czwartego, Miesiąca Sierpnia, Dnia dwudziestego siódmego, s. 46.
  7. ↑ Aleksander Kraushar: Książę Repnin i Polska. T. I. Warszawa, 1900, s. 311.
  8. ↑ Носов Б. В. Установление российского господства в Речи Посполитой. 1756–1768 гг. Moskwa, 2004, s. 664.
  9. ↑ rkps Zakładu im. Ossolińskich, II/553, k. 23.
  10. ↑ Jan Reychman, Podróże polskie do kąpieli bardiowskich w XVIII i na początku XIX wieku, Władysław Krygowski (red.), „Wierchy. Rocznik poświęcony górom. Organ PTTK”, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Kraków, 1959, s. 24-54.
  11. ↑ PSB 1983 ↓, s. 829–830.

Literatura[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Jerzy_Potocki&oldid=73603462”