Imperial (samochód)
Imperial – samochód osobowy klasy luksusowej produkowany pod amerykańską marką Imperial przez koncern Chryslera w latach 1955–1983, w ramach sześciu generacji. Jako podstawowy model marki Imperial, nie nosił odrębnej nazwy modelu.
Pierwsza generacja[edytuj | edytuj kod]
 Imperial z 1955 roku | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
listopad 1954 |
| Okres produkcji |
1954–1956 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Imperial (II) |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
2-biegowa automatyczna |
| Napęd | |
| Długość |
5692-5832 mm[1] |
| Szerokość |
2002-2009 mm[1] |
| Wysokość |
1554[1] |
| Rozstaw osi |
3302-3378 mm[1] |
| Masa własna |
2100-2200 kg |
| Liczba miejsc |
6 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
.jpg)
.jpg)
_-_8905490076.jpg)
_-_8904871295.jpg)
Pod koniec 1954 roku koncern Chrysler podjął decyzję o wydzieleniu obecnej na rynku od 1926 roku najdroższej linii modelowej Chrysler Imperial jako osobnej marki, tworząc w ten sposób nową, niszową markę luksusowych samochodów Imperial. Nowa marka miała konkurować z samochodami Cadillac i Lincoln, a Chrysler zyskał dzięki temu pięć oddziałów, odpowiadających markom koncernu General Motors z odpowiednich segmentów cenowych[2]. Pierwszym modelem został przedstawiony 17 listopada 1954 roku Imperial pierwszej generacji 1955 roku modelowego[2], który powstał na zmodyfikowanej płycie podłogowej poprzednika spod znaku Chryslera. Samochód otrzymał całkiem nowe nadwozie zaprojektowane przez zespół Virgila Exnera, w ramach programu unowocześnienia wizerunku samochodów Chryslera Forward Look[3]. Nowa sylwetka wszystkich modeli koncernu była niższa, szersza i dłuższa, bardziej dynamiczna i pozbawiona wystających na boki błotników tylnych, z wygiętą na boki panoramiczną szybą przednią i tylną[2]. Całkowicie odkryte koła potęgowały sportowe wrażenie[2]. Odrębnym elementem stylistyki Imperiala stała się podwójna atrapa chłodnicy, z grubą chromowaną kratą, przedzielona pionowym pasem blachy z logo marki – stylizowanym orłem, odróżniająca go od modeli Chryslera, poza najdroższym sportowym C-300[2]. Detalem wyróżniającym Imperiala od innych marek były też wolnostojące ozdobne chromowane lampy na szczycie błotników tylnych[2]. W anglojęzycznej literaturze lampy te określane były jako styl gunsight – celownika lotniczego[4]. Rury wydechowe i światła cofania były zintegrowane ze zderzakiem[4]. W pierwszym roku produkcji ozdoby boczne stanowiły poziome listwy z zębem podkreślającym przednią krawędź lekko wyoblonych tylnych błotników[4]. Rozstaw osi był większy od Chryslerów i wynosił 3,3 m (130 cali)[5]. Bazowy model Imperial stał się następcą linii Chrysler Custom Imperial, a oprócz niego produkowano wydłużony luksusowy model Crown Imperial[2].
Napęd stanowił silnik V8 Hemi o pojemności 5,4 l (331,1 in³) i mocy 250 KM (brutto)[2][a]. Napęd był przenoszony przez dwubiegową automatyczną skrzynię biegów PowerFlite z selektorem umieszczonym w pierwszym roku na desce przyrządów[2]. W wyposażeniu standardowym były m.in. elektryczne szyby i regulacja foteli, wspomaganie kierownicy i hamulców, a dodatkowo było dostępne radio i klimatyzacja[2]. Produkowano w pierwszym roku dwie odmiany nadwoziowe: czterodrzwiowy sedan i dwudrzwiowe hardtop coupé z dodatkową nazwą Newport, obie sześciomiejscowe[4]. Ceny bazowe wynosiły odpowiednio 4483 i 4720 dolarów[2]. Wyprodukowano 11 258 samochodów 1955 rocznika, co stanowiło dwukrotny wzrost w stosunku do ubiegłorocznego Chryslera Custom Imperial[2].
Model 1956[edytuj | edytuj kod]
W 1956 roku modelowym, zaprezentowanym 21 października 1955 roku, wprowadzono jedynie niewielkie zmiany stylistyczne, natomiast zwiększono rozstaw osi do 338 cm (133 cali), wydłużając samochód w tylnej części i dodając wyraźnie zaznaczone płetwy[6]. Zmieniono całkiem tylny pas ze zderzakiem, klasycznymi rurami wydechowymi i lampami cofania w tylnej krawędzi paneli bocznych[4]. Zmianie uległy też listwy boczne, a napis „Imperial” o zmienionym liternictwie przeniesiono z błotników przednich na tylne, ponad listwami[4]. Powiększono również silnik do 5,8 l (354 in³), który rozwijał moc 280 KM[6]. Skrzynia biegów PowerFlite była teraz sterowana przyciskami[6]. Wprowadzono ponadto 12-voltową instalację elektryczną zamiast 6-voltowej[6]. Doszła odmiana nadwoziowa: czterodrzwiowy hardtop, przy czym oba nadwozia hardtop nazwano od tego roku Southampton[6]. Ceny bazowe sięgały od 4832 do 5225 dolarów za czterodrzwiowy hardtop Southampton, a wyprodukowano 10 458 samochodów[6].
Silniki[edytuj | edytuj kod]
- V8 5.4l Hemi
- V8 5.8l Hemi
Druga generacja[edytuj | edytuj kod]
 Imperial Crown hardtop 2-d z 1957 | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
październik 1956 |
| Okres produkcji |
1956–1966 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Imperial (I) |
| Następca |
Imperial (III) |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa automatyczna |
| Napęd | |
| Długość |
5700-5786 mm |
| Szerokość |
2032-2062 mm |
| Wysokość |
1417-1460 mm |
| Rozstaw osi |
3277 mm |
| Masa własna |
2200-2500 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja |
Buick LeSabre |
.jpg)
.jpg)
Niecałe dwa lata po prezentacji pierwszego wcielenia Imperiala, producent zaprezentował zupełnie nową generację sztandarowej marki koncernu Chrysler. Samochody Imperial na 1957 rok modelowy zaprezentowano 30 października 1956 roku[7]. Samochód zbudowano tym razem na platformie D-body. Dzięki obniżeniu nadwozia i nowoczesnej stylistyce, samochód sprawiał wrażenie wydłużonego, chociaż w rzeczywistości był nieco krótszy od modelu z poprzedniego roku[8]. Zyskał masywną, szeroką maskę z błotnikami przedłużonymi w formie „kapturów” z chromowanymi krawędziami nad reflektorami[7]. Charakterystycznym elementem stylistycznym stały się duże płetwy tylne, między którymi łagodnie opadała nisko poprowadzona klapa bagażnika[9]. Na końcu płetw były wkomponowane okrągłe lampy w formie „rakietek”, otoczonych metalowymi pierścieniami, będące wyrazem mody aerokosmicznej[9]. Pas przedni zdobiła szeroka atrapa chłodnicy z anodowanego aluminium, o wzorze drobnej kraty[10]. Tym razem nadwozie wyraźnie odróżniało się od tańszych modeli Chryslera, pozostając jednak we wspólnym stylu drugiej odsłony nowoczesnego programu stylistycznego Forward Look[11]. W szczególności wersja hardtop otrzymała unikalny profil rozszerzających się do góry i obejmujących dach tylnych słupków C[7]. Smukła linia dachu była możliwa dzięki zastosowaniu po raz pierwszy wygiętych szyb bocznych[7]. Odrębność marki podkreślało to, że samochody Imperial powstawały na nowej osobnej linii produkcyjnej[12]. Opcjonalnie samochód mógł być wyposażony w podwójne reflektory (nie dopuszczone jeszcze we wszystkich stanach) i ozdobną imitację osłony koła zapasowego wytłoczoną na pokrywie bagażnika[13]. Nowy był również napęd w postaci silnika V8 o pojemności 6,4 l (392 in³) i mocy 325 KM (brutto)[7]. Napęd był przenoszony przez nową trzybiegową skrzynię automatyczną TorqueFlite[14]. W zawieszeniu przednim wprowadzono drążki skrętne zamiast sprężyn[10].
Oprócz podstawowego modelu Imperial, produkowanego nadal jako czterodrzwiowy sedan oraz dwu- i czterodrzwiowy hardtop Southampton, pojawiły się w gamie dwie lepiej wykończone odmiany o takim samym nadwoziu i wymiarach: Imperial Crown i Imperial LeBaron[7]. Pierwszy z nich dodatkowo występował jako dwudrzwiowy kabriolet, a LeBaron dostępny był tylko w odmianach czterodrzwiowych[7]. Zewnętrznie odmiana Crown różniła się symbolami korony (ang. crown), w tym nad drugim „i” w napisie Imperial, a LeBaron nosił nazwę odmiany na błotnikach przednich[7]. Nadal oferowany był przy tym odrębny małoseryjny model luksusowej limuzyny Crown Imperial, który otrzymał podobne nadwozie stylizowane przez firmę Ghia[7]. Ceny bazowe podstawowego Imperiala wynosiły od 4736 do 4838 dolarów (nieco mniej niż w poprzednim roku), Imperiala Crown od 5269 do 5598 dolarów za kabriolet, a Imperiala Le Baron 5743 dolary za obie wersje[7]. Nowa stylistyka odniosła sukces i w 1957 roku modelowym wyprodukowano 18 066 samochodów Imperial, 16 851 Imperial Crown i 2640 Imperial LeBaron; łącznie 37 557[7]. Był to zarazem najlepszy rok istnienia marki[4]. Mimo to, sprzedaż Imperiala w tym roku była prawie cztery razy niższa od głównych konkurentów Cadillaca serii 62 i 60 Special i niewiele niższa od Lincolna Premiere i Capri[15].
Restylizacje[edytuj | edytuj kod]
.JPG)
.jpg)
Drugie wcielenie Imperiala było zarazem najdłużej wytwarzaną generacją tego modelu - samochód wytwarzano przez 10 lat, a każdego kolejnego roku produkcji samochód przechodził kolejne restylizacje wyglądu zewnętrznego. Z roku na rok były one coraz obszerniejsze, z czasem całkowicie zmieniając wygląd pasa przedniego i tylnej części nadwozia[16].
W ramach pierwszego liftingu w 1958 roku modelowym Imperial zyskał tylko nieznacznie przemodelowaną atrapę chłodnicy, na wzór ubiegłorocznego Crown Imperiala – z czterech kolumn poziomych poprzeczek[17]. Standardem stały się podwójne reflektory, w związku z dopuszczeniem ich używania przez rząd federalny[17]. Wzmocniono też silnik do 345 KM przez podniesienie stopnia sprężania do 10:1[17]. Ceny nieco wzrosły, sięgając od 4839 do 5969 dolarów[17]. Produkcja jednak spadła o ponad połowę, do 16 102 wszystkich odmian, co było spowodowane recesją, a dodatkowo problemami z jakością samochodów koncernu Chryslera z poprzedniego roku[17].
W 1959 roku modelowym zmieniono w większym stopniu atrapę chłodnicy, którą tworzyła pozioma belka z pięcioma pionowymi żebrami, rozciągająca się pomiędzy umieszczonymi niżej niż poprzednio parami reflektorów[18]. Samochód otrzymał też nowy silnik V8 o pojemności 6,8 l (413 in³) i mocy 350 KM (brutto)[18]. Odmiany hardtop miały opcjonalnie inne wykończenia dachu, w tym landau, z imitacją skóry[18]. Podstawowy model Imperial został oznaczony jako Imperial Custom[18]. Wyprodukowano 17 262 samochody wszystkich odmian tego rocznika[18]. Od tego roku produkcję przeniesiono z fabryki Chryslera przy Jefferson Avenue w Detroit do własnej fabryki w Dearborn, lecz w 1962 roku przeniesiono ją z powrotem[4].
Rok 1960 przyniósł pierwszą dużą zmianę wyglądu Imperiala - samochód zyskał zupełnie nowy pas przedni, z atrapą chłodnicy z drobnej kratki z prostokątnymi szczelinami ponad charakterystycznym zderzakiem o kształcie spłaszczonej litery „V”[4]. Ponownie wyżej umiejscowione reflektory były nadal nakryte masywnymi kapturami na przedłużeniu zderzaków[4]. Z przodu maski pojawił się szeroki stylizowany orzeł, a na atrapie napis Imperial[4]. W odróżnieniu od innych samochodów Chryslera, konstrukcja Imperiala nie uległa jednak zmianie i wciąż był oparty na zmodyfikowanej ramie i oblachowaniu z poprzednich lat, zamiast wprowadzenia nadwozia samonośnego[19]. Oprócz pasa przedniego zmieniły się także inne elementy oraz wnętrze, zaś napęd pozostał taki sam[19]. Wyprodukowano 17 703 samochody 1960 rocznika[19]. Ceny bazowe wynosiły od 4923 do 5774 dolarów za odmiany Custom i Crown oraz 6318 dolarów za LeBaron[19].
Rok później, w 1961 roku modelowym, Imperial drugiej generacji przeszedł kolejną dużą zmianę wyglądu, z całkowicie zrestylizowanym pasem przednim. Atrapa chłodnicy z poziomych chromowanych listew stała się węższa, natomiast po jej bokach utworzono nisze, w których zamontowano podwójne wolnostojące reflektory, nawiązujące do mody retro z lat 30[4]. Nisze reflektorów nakryte były od góry kapturami z chromowanym obrzeżem i wbudowanymi pod nim kierunkowskazami[4]. Zmieniono kształt tylnych płetw na ostrzejszy, a tylne lampy, nadal w formie „rakietek”, przeniesiono niżej ku podstawie płetw[4]. Z oferty usunięto sedany, pozostawiając tylko nadwozia hardtop i kabriolet, zaś napęd pozostał taki sam[20]. Nowa stylistyka reflektorów przednich była uznawana jednak za kontrowersyjną, a sprzedaż roczna spadła do 12 249 sztuk[20].
W kolejnych dwóch latach, 1962 i 1963 roku, model z 1961 roku stanowił podstawę do kolejnych modernizacji. Zmieniał się wygląd atrapy chłodnicy i jej wypełnienia[4].
Kolejną dużą restylizację przyniósł rok 1964, kiedy to Imperial zyskał większą, podwójną atrapę chłodnicy obejmującą większość pasa przedniego. Rok później, w 1965 roku, zyskała ona inne wypełnienie, by w końcu w ostatnim roku produkcji zostać zintegrowaną w jeden, chromowany pas[21].
Silnik[edytuj | edytuj kod]
- V8 6.4l Wedge
- V8 6.8l Wedge
- V8 7.2l Wedge
Trzecia generacja[edytuj | edytuj kod]
 Imperial III przed liftingiem | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
listopad 1966 |
| Okres produkcji |
1966–1968 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Imperial II |
| Następca |
Imperial IV |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
4-drzwiowy sedan |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa automatyzna |
| Napęd | |
| Długość |
5702-5707 mm |
| Szerokość |
2022 mm |
| Wysokość |
1440-1448 mm |
| Rozstaw osi |
3226 mm |
| Masa własna |
2200-2400 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
.jpg)
Imperial III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1966.
Samochód powstał na nowej platformie Chryslera C-body, zachowując podobne wymiary nadwozia. W stosunku do poprzednika Imperial III model 1967 (seria CY1-M,H) przeszedł ewolucyjny kierunek zmian - karoseria przyjęła kanciaste proporcje, z charakterystycznym, podłużnym bagażnikiem i wyraźnie zaznaczonymi błotnikami. Wprowadzono wiele zmian w szczegółach, które miały sprawić, by Imperial mniej przypominał Lincolna. Wybrzuszenie zapasowego koła całkowicie zniknęło z tyłu. Podwójny wydech nie był już standardem w kabriolecie. Jedynym sposobem, aby go uzyskać, było zamówienie wersji „TNT” silnika 440, opcji, która obiecywała większą moc. Stylistykę wzbogacono typowymi dla tej linii modelowej licznymi chromowanymi ozdobnikami[22][23].
Opcją w przypadku coupe Crown był ‘‘Mobile Director‘‘. Zasadniczo przednie siedzenie pasażera obróciło się tyłem do kierunku jazdy, a nad tylnym siedzeniem rozłożył się mały stolik i intensywne światło. Pomysł polegał na tym, że „dyrektor” mógłby odwrócić się i wykonać pracę podczas jazdy do biura. Była to bardzo droga opcja[24].
Imperial z 1968 (seria DY1-M,H) niewiele się zmienił od poprzedniego roku. Grill zmienił się na jaskrawo chromowany z cienkimi poziomymi paskami, podzielonymi pośrodku pionowymi chromowanymi i okrągłym emblematem Imperial Eagle. Soczewki lamp doświetlających zakręty zostały teraz zakryte dopasowanymi maskownicami. Z tyłu pozostały poziome listwy nad tylnymi światłami, uchwyt zamknięcia wlewu paliwa został zastąpiony odlewanym metalowym orłem zamiast okrągłej gałki z plastikowym emblematem. Wszystkie posiadały kolumną kierownicy pochłaniającą energię. Był to ostatni rok produkcji kabrioletu Imperial. W 1968 sprzedano łącznie 15 367 egzemplarzy Imperial[25].
Silnik[edytuj | edytuj kod]
- V8 7.2l Wedge
Czwarta generacja[edytuj | edytuj kod]
.jpg) Imperial LeBaron z 1969 | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
wrzesień 1968 |
| Okres produkcji |
1968–1974 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Imperial III |
| Następca |
Imperial V |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa automatyczna |
| Napęd | |
| Długość |
5834-5977 mm |
| Szerokość |
2009-2022 mm |
| Wysokość |
1415-1427 mm |
| Rozstaw osi |
3226 mm |
| Masa własna |
2200-2400 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
Imperial IV został zaprezentowany po raz pierwszy w 1968.
We wrześniu 1968 Imperial przedstawił głęboko zmodernizowany samochód trzeciej generacji, na 1969 rok modelowy[26], którą promowano jako czwartą generację modelu. Samochód, który powstał na platformie C-body, przeszedł ewolucyjny kierunek zmian pod kątem wizualnym. Sylwetka zyskała wygładzone kształty, z mniejszą liczbą przetłoczeń i zakrzywień. Pas przedni został gruntownie przeprojektowany, gdzie pojawił się charakterystyczny zabudowany pas i chowane reflektory, które tworzyły optycznie jedną część z atrapą chłodnicy. Zmniejszono liczbę chromowanych ozdobników[27].
Od 1971 roku oddział Imperial korporacji Chryslera został formalnie ponownie wcielony do oddziału Chrysler, jednakże samochody nadal zachowywały swoją odrębność i nie były oznaczane jako Chrysler[28]. W produkcji pozostał tylko nieco przestylizowany model Imperial LeBaron, jako czterodrzwiowy lub dwudrzwiowy hardtop, których wyprodukowano w tym roku 11 558 sztuk[29]. Z ceną bazową 6632–6864 dolary był nadal najdroższym modelem produkcji Chryslera[29]. W 1972 roku modelowym znowu samochód został lekko przestylizowany, a powstało ich 15 794[30].
Silnik[edytuj | edytuj kod]
- V8 7.2l Wedge
Piąta generacja[edytuj | edytuj kod]
.jpg) Imperial V | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
styczeń 1974 |
| Okres produkcji |
1974–1975 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Imperial IV |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa automatyczna |
| Napęd | |
| Długość |
5870-5911 mm |
| Szerokość |
2024 mm |
| Wysokość |
1384-1389 mm |
| Rozstaw osi |
3150 mm |
| Masa własna |
2300-2400 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
.jpg)
Imperial V został zaprezentowany po raz pierwszy w 1974 roku.
Na początku lat 70. XX wieku marka marka Imperial popadła w kryzys. Sprzedaż zaczęła spadać, a z powodu cięć finansowych koncern Chrysler był zmuszony zamknąć dedykowane dla Imperiala zakłady produkcyjne, a także wycofać konstruowanie oddzielnej platformy oraz projektu nadwozia[31]. W ramach wdrożonych oszczędności, Imperial piątej generacji powstał na technice modelu Chrysler New Yorker, dzieląc z nim nie tylko rozwiązania konstrukcyjne, ale też niektóre panele nadwozia. Samochód zachował charakterystyczne, chowane reflektory i masywną, podłużną maskę[32].
Następca[edytuj | edytuj kod]
Po roku produkcji, w 1975 podjęto decyzję o zakończeniu produkcji piątej generacji Imperiala i wycofaniu marki z rynku. W ramach nowej polityki modelowej koncernu Chrysler, producent zdecydował się zastąpić limuzynę Imperial luksusową odmianą Brougham dziewiątej generacji modelu New Yorker[33].
Silnik[edytuj | edytuj kod]
- V8 7.2l Wedge
Szósta generacja[edytuj | edytuj kod]
.jpg) Imperial VI | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
luty 1980 |
| Okres produkcji |
1980–1983 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
2-drzwiowe coupé |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa automatyczna |
| Napęd | |
| Długość |
5418 mm |
| Szerokość |
1847 mm |
| Wysokość |
1336 mm |
| Rozstaw osi |
2863 mm |
| Masa własna |
1800 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
.jpg)
Imperial VI został zaprezentowany po raz pierwszy w 1980.
Po pięcioletniej przerwie, Chrysler zdecydował się przywrócić na rynek markę Imperial, przedstawiając zupełnie nową, szóstą i jak się później okazało – ostatnią generację tej niezależnej serii modelowej[34]. Imperial VI powstał na platformie Chrysler J platform, na której powstały także sportowe modele Chrysler Cordoba oraz Dodge Mirada. Po raz pierwszy w historii, Imperial był oferowany tylko jako 2-drzwiowe coupé. Samochód zyskał awangardową stylistykę, wyróżniając się kanciastymi, zarysowanymi przednimi nadkolami, chowanymi reflektorami oraz charakterystycznym przetłoczeniem biegnącym wokół klapy bagażnika[35].
Wycofanie marki i integracja[edytuj | edytuj kod]
Po trwającej 3 lata produkcji, Chrysler podjął decyzję o ostatecznym zakończeniu produkcji serii modelowej Imperial i przeprowadzeniu trwałej likwidacji marki Imperial. W 1989 Imperial powrócił na rynek, ale już pod marką Chryslera jako Chrysler Imperial[36].
Silnik[edytuj | edytuj kod]
- V8 5.2l LA
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Moc w rzeczywistości podawana w koniach parowych (HP = 1,0139 KM). Moc silników samochodów amerykańskich podawana była przed 1972 jako moc „brutto” (gross BHP), mierzona w optymalnych warunkach na samym silniku – wyższa niż moc mierzona według późniejszych bardziej rzeczywistych norm (J. „Kelly” Flory: American Cars, 1960–1972: Every Model, Year by Year. Jefferson: McFarland & Company, 2004, s. 864.).
Zobacz[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Flory 2008 ↓, s. 660, 741.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Flory 2008 ↓, s. 658-660.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 621, 658.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Thomas A. DeMauro: Imperial Independence – 1955-1963 Chrysler Imperial. styczeń 2015. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 639, 660.
- ↑ a b c d e f Flory 2008 ↓, s. 739-741.
- ↑ a b c d e f g h i j k Flory 2008 ↓, s. 817-820.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 741, 820.
- ↑ a b 1957-1959 Imperial: 1957 Imperial Design. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-24)]. (ang.).
- ↑ a b 1957-1959 Imperial: 1957 Imperial. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-24)]. (ang.).
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 794, 817.
- ↑ 1957-1959 Imperial. [dostęp 2020-03-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-24)]. (ang.).
- ↑ Parade of ′57 cars. „Popular Mechanics Magazine”. 101 (2), s. 174, luty 1957.)
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 818, 1017.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 787-788, 824.
- ↑ Chrysler 1957: Lovely Lines, Quality Qualms. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
- ↑ a b c d e Flory 2008 ↓, s. 855, 899-901.
- ↑ a b c d e Flory 2008 ↓, s. 978-981.
- ↑ a b c d Flory 2004 ↓, s. 45-48.
- ↑ a b Flory 2004 ↓, s. 108-111.
- ↑ 1964 Imperial. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
- ↑ Imperial cars, 1926-1993. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
- ↑ 1967 Imperial-22-23. [dostęp 2022-11-05]. (ang.).
- ↑ JOHN J. McCUSKER - How Much Is That in Real Money? A Historical Price Indexfor Useasa Deflator of Money Values in the Economy ofthe United States: Addenda et Corrigenda.. [dostęp 2022-11-05]. (ang.).
- ↑ John A. Gunnell. Standard catalog of American cars, 1946-1975., (1982) ISBN 0-87341-027-0
- ↑ Flory 2004 ↓, s. 677-679.
- ↑ 1969 Chrysler Imperial le Baron. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
- ↑ Flory 2004 ↓, s. 812-817, 890.
- ↑ a b Flory 2004 ↓, s. 812-817.
- ↑ Flory 2004 ↓, s. 890-893.
- ↑ Imperial History and Production Numbers, 1955-1983. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
- ↑ 1974 Chrysler Imperial Le Baron 2-Door Hardtop. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
- ↑ THE MAKES THAT DIDN'T MAKE IT. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
- ↑ 1981 Imperial. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
- ↑ The Last Emperor: 1983 Chrysler Imperial. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
- ↑ 10 Luxury Car Brands That Time Forgot. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).
- J. "Kelly" Flory: American Cars, 1960–1972: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2004. ISBN 978-0-7864-1273-0. (ang.).
- Thomas A. DeMauro: Imperial Independence – 1955-1963 Chrysler Imperial. styczeń 2015. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Imperial 1956. Classic Car Catalogue.