Iwan Ciareszka
Pełne imię i nazwisko |
Iwan Iwanawicz Ciareszka |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
1942 |
Deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR/Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII i XIII kadencji | |
Okres |
od 1990 |
Przynależność polityczna |
bezpartyjny, bez frakcji (XIII kadencja) |
Następca |
wybory nie odbyły się |
Przewodniczący Szarkowszczyńskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego | |
Okres |
od 1983 |
Przynależność polityczna | |
Odznaczenia | |
Iwan Iwanawicz Ciareszka (biał. Іван Іванавіч Цярэшка, ros. Иван Иванович Терешко, Iwan Iwanowicz Tierieszko; ur. 15 marca 1942 w Timoszkowie) – białoruski polityk, działacz państwowy i kołchoźnik, deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR/Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII i XIII kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość i praca[edytuj | edytuj kod]
Urodził się we wsi Timoszkowo, na terytorium okupowanym przez III Rzeszę, w ówczesnym dystrykcie Głębokie, w Komisariacie Generalnym Białoruś, w Komisariacie Rzeszy Wschód[a]. W 1962 roku ukończył Połockie Technikum Leśne, w 1972 roku – Witebski Państwowy Instytut Pedagogiczny im. Kirowa, w 1982 roku – Mińską Wyższą Szkołę Partyjną przy KC KPB. W latach 1962–1963 pracował jako rejonowy technik leśnik. W latach 1966–1968 był nauczycielem zawodu w Miejskiej Szkole Zawodowo-Technicznej Nr 2 w Połocku. W latach 1968–1969 był zastępcą przewodniczącego kołchozu „Mołodaja Gwardia” w rejonie miorskim. W latach 1969–1971 pracował jako etatowy sekretarz organizacji partyjnej w sowchozie „Miorskij”. W latach 1971–1972 pełnił funkcję dyrektora Połockiego Ośrodka Młodych Techników. W latach 1972–1980 był instruktorem, kierownikiem Wydziału Organizacyjnego Połockiego Komitetu Rejonowego Komunistycznej Partii Białorusi (KPB). W latach 1982–1983 pełnił funkcję II sekretarza Szarkowszczyńskiego Komitetu Rejonowego KPB. W latach 1983–1986 był przewodniczącym Szarkowszczyńskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego. W latach 1986–1990 pracował jako I sekretarz Dubrowieńskiego Komitetu Rejonowego KPB[1].
Działalność parlamentarna[edytuj | edytuj kod]
W latach 1990–1996 był deputowanym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR/Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji. Pełnił w Radzie Najwyższej funkcję zastępcy przewodniczącego i przewodniczącego Komisji ds. Międzynarodowych i Kontaktów Gospodarczych z Zagranicą[1]. W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z szarkowszczyńskiego okręgu wyborczego nr 55[2]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[3]. Od 23 stycznia pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Międzynarodowych[4]. Był bezpartyjny[2], nie należał do żadnej z frakcji parlamentarnych. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Tureckiej[5]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2000 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły. Od 1997 roku pracował w prywatnej firmie[1]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[6].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order „Znak Honoru” (ZSRR)[1].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Iwan Ciareszka jest prawosławny, ma żonę[1]. W 1995 roku mieszkał w Mińsku[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jednostka administracyjna istniejąca de facto. Z punktu widzenia prawa międzynarodowego – w województwie wileńskim II Rzeczypospolitej. Z punktu widzenia władz ZSRR – w rejonie miorskim obwodu wilejskiego Białoruskiej SRR.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Kto… ↓, s. 299
- ↑ a b c Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №32-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-08-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-31)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-12)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
- Absolwenci Mińskiej Wyższej Szkoły Partyjnej
- Absolwenci Witebskiego Państwowego Instytutu Pedagogicznego
- Białoruscy nauczyciele
- Odznaczeni Orderem „Znak Honoru”
- Członkowie Komunistycznej Partii Białorusi
- Deputowani do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji
- Deputowani do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji
- Przewodniczący rejonowych komitetów wykonawczych Białorusi
- Urodzeni w 1942