Iwan Sowietnikow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Sowietnikow
Иван Герасимович Советников
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

13 czerwca 1898
wieś Insar w guberni penzeńskiej

Data i miejsce śmierci

1 lutego 1957
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1915–1917, 1918–1957

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
Wojna domowa w Rosji,
Hiszpańska wojna domowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Iwan Gierasimowicz Sowietnikow (ros. Иван Герасимович Советников; ur. 1 czerwca?/13 czerwca 1898 we wsi Insar, w guberni penzeńskiej, zm. 1 lutego 1957 w Moskwie) – generał porucznik Armii Radzieckiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uczestnik I wojny światowej. Brał udział w rosyjskiej wojnie domowej i w hiszpańskiej wojnie domowej w latach 1936–1937. W październiku 1937 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Oddziału II Sztabu Białoruskiego Okręgu Wojskowego. W lipcu 1938 roku objął dowództwo 7 Dywizji Strzelców. W kwietniu 1939 roku został zastępcą dowódcy Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego.

W okresie od lipca 1939 roku do stycznia 1941 roku dowodził 5 Armią. Na czele tej armii wziął udział w agresji ZSRR na Polskę. 9 września 1939 roku został mianowany komdiwem. Od stycznia 1941 roku ponownie na stanowisku zastępcy dowódcy Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego.

Po ataku Niemiec na ZSRR zastępca dowódcy Południowo-Zachodniego, a następnie Stalingradzkiego, Dońskiego, Centralnego i Briańskiego Frontu do spraw tyłów. W czerwcu 1943 roku objął dowództwo 34 Armii, a w styczniu 1944 roku – 4 Armii. Po wojnie zastępca dowódcy Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego i Karpackiego Okręgu Wojskowego. Był odznaczony dwoma Orderami Lenina, czterema Orderami Czerwonego Sztandaru i medalami.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • В. А Жилин, Операция „Багратион”. Освобождение Белоруссии, 2004.
  • Советников Иван Герасимович. ХРОНОС: ВСЕМИРНАЯ ИСТОРИЯ В ИНТЕРНЕТЕ. [dostęp 2017-12-21]. (ros.).