Józef Soja

Józef Soja

pułkownik dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia	1937 Dobrzechów
Data i miejsce śmierci	14 kwietnia 2022 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1955-1996
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
Jednostki	Pomorski Okręg Wojskowy 7 batalion saperów 6 pułk pontonowy 5 Brygada Saperów Warszawski Okręg Wojskowy Ministerstwo Obrony Narodowej
Stanowiska	podchorąży OSS KBW dowódca plutonu szef sztabu batalionu dowódca pułku dowódca Brygady szefa Wojsk Inżynieryjnych WOW zastępca szefa Wojsk Inżynieryjnych MON
Odznaczenia

Józef Soja (ur. 1937 w Dobrzechowie, w rzeszowskim, zm. 14 kwietnia 2022 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1955 ukończył Liceum ogólnokształcące w Strzyżowie i ochotniczo wstąpił do Oficerskiej Szkoły Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Legnicy. Po szkole oficerskiej od 1958 do 1962 dowodził plutonem moździerzy w jednostce podhalańskiej w Wadowicach. W latach 1962-1966 studiował w Wojskowej Akademii Technicznej na wydziale Wojsk Inżynieryjnych. W 1967 objął stanowisko szefa sztabu batalionu saperów w 5 Brygadzie Saperów, a po roku został dowódcą tego batalionu. W latach 1970-1971 był pomocnikiem szefa szkolenia Wojsk Inżynieryjnych Pomorskiego Okręgu Wojskowym. W 1971 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 7 batalion saperów w Stargardzie Szczecińskim. W 1973 roku został wyznaczony na dowódcę 6 pułku pontonowego w Głogowie. Z dużym powodzeniem uczestniczył z pułkiem w wielu ćwiczeniach z wojskami, rozbudowywał jego zaplecze garażowo-techniczne. Po trzech latach w 1976 w drodze wyróżnienia skierowano go na studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, które ukończył w 1978. Po ukończeniu studiów objął stanowisko dowódcy 5 Brygady Saperów, gdzie dał się poznać jako dobry organizator, rozsądny i racjonalny w działaniu. W latach 1981–1987 na stanowisku szefa Wojsk Inżynieryjnych Warszawskiego Okręgu Wojskowego zwracał uwagę na dobre wyszkolenie sztabów i oddziałów inżynieryjnych okręgu, sprawnie kierował wykonywaniem przez nie zadań szkoleniowych i prac na rzecz gospodarki narodowej, zwłaszcza podczas budowy wielu mostów na Podkarpaciu.

Od jesieni 1987 roku, jako zastępca szefa Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej ds. technicznych, wykazywał wiele troski o rozwój techniki inżynieryjnej, jej właściwą eksploatację i remont oraz dobrą gospodarkę sprzętem i środkami inżynieryjnymi. Odważnie i z uporem zabiegał u przełożonych, po linii technicznej, o odpowiednie środki finansowe na te cele. W 1996 roku przeszedł w stan spoczynku. Zrównoważony, kontaktowy, uczynny, dowcipny, ogólnie lubiany przez otoczenie.

Awanse

• podporucznik - 1958
• major – 1972
• podpułkownik - 1976
• pułkownik – 1978

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski - 4 sierpnia 1994
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Brązowy Krzyż Zasługi
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Odznaka Honorowa Gryfa Pomorskiego

Bibliografia

• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7.brak strony w książce