Zdzisław Barszczewski
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 pp, 1 ppont, 21 bsap, 6 ppont, WSOWInż., SWInż. SOW, SWInż. MON, |
| Stanowiska |
dca plutonu, dca batalionu, dowódca pułku, szef Wojsk Inż. SOW, komendant WSOWInż, komendant OHP, szef Wojsk Inż. MON |
| Późniejsza praca |
OHP, działacz ZBŻZiOR |
| Odznaczenia | |
   
| |
Zdzisław Barszczewski (ur. 17 lutego 1931 w Surowej) – generał brygady Wojska Polskiego, magister inżynier.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Służbę wojskową rozpoczął 25 września 1949 roku jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Inżynieryjnej we Wrocławiu. Jako prymus uczelni promowany na stopień podporucznika w 1952 roku, następnie został skierowany do 1 Praskiego pułku piechoty na stanowisko dowódcy plutonu saperów. Brał udział w rozminowaniu Warszawy i Mazowsza. W latach 1953–1956 był dowódcą plutonu podchorążych w Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych, a w latach 1955–1960 słuchaczem Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Po ukończeniu WAT został dowódcą batalionu pontonowego w 1 pułku pontonowym w Brzegu. Po tym trzy lata 1963–1966 dowodził 21 batalionem saperów 10 Dywizji Pancernej. Był pierwszym dowódcą 6 pułku pontonowego w Głogowie (1966–1970), kontynuatorem akcji rozminowania miasta. Dowodzony przez niego pułk uzyskał tytuł przodującej jednostki. W 1971 roku zakończył Podyplomowe Studia Operacyjno–Strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Został szefem wydziału planowania Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych Śląskiego Okręgu Wojskowego. Przez rok był zastępcą szefa Wojsk Inżynieryjnych ŚOW. Od 1973 pełnił służbę jako zastępca komendanta do spraw szkolenia, a następnie od 1974 do 1982 roku komendant Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych[1] we Wrocławiu. Absolwent Wyższego Kursu Akademickiego Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. Waleriana Kujbyszewa w Moskwie. Od 1983 roku pełnił służbę poza wojskiem - był komendantem Ochotniczych Hufców Pracy. W latach 1987–1992 był szefem Wojsk Inżynieryjnych MON. W 1988 roku ukończył Kurs Operacyjno–Strategiczny w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa. Kierował akcjami przeciwpowodziowymi na Dolnym Śląsku. Autor szeregu prac z dziedziny organizacji działań inżynieryjno-saperskich.
W 1979 został mianowany na stopień generała brygady. W okresie stanu wojennego w Polsce był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju - komisarzem wojskowym na województwo wałbrzyskie[2].
W latach 1986–1988 członek Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa[3]. Zawodową służbę zakończył 21 października 1992 roku. W stanie spoczynku działacz Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego, m.in. przewodniczący organizacji wojewódzkiej we Wrocławiu.
Historyk i biograf polskich saperów. Kanclerz kapituły Odznaki „Za Rozminowanie Kraju”. Honorowy Obywatel miasta Głogowa.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Mieszka we Wrocławiu. Jest wdowcem. Ma trzy córki[4].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 1992
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 1982
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1968
- Odznaka Honorowa „Zasłużony dla Stowarzyszenia Saperów Polskich” – 2023[5]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Przywrócone życiu. Rozminowanie ziem polski; autor: Zdzisław Barszczewski; Wydawnictwo: Bellona, 1998; ISBN 83-11-08751-2
- Sylwetki saperów autor: Barszczewski, Zdzisław Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7
- Współautor pracy: Polscy saperzy polegli w l. 1914 - 2010, wyd. PoliFot Wrocław 2010. ISBN 978-83-922766-6-1
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 58.
- ↑ Arkadiusz Czwołek, Wojciech Polak, Stan wojenny: fakty, hipotezy, interpretacje: zbiór studiów, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2008, str. 169
- ↑ Zamościopedia - Społeczny Komitet Odnowy Starego Miasta [online], zamosciopedia.pl [dostęp 2024-04-26] (pol.).
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 114
- ↑ LAUREACI HONOROWEJ ODZNAKI STOWARZYSZENIA SAPEROW POLSKICH. „Saper”. 4(80) 2023. s. 13. [dostęp 2024-04-07].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Działacze PZPR
- Generałowie brygady ludowego Wojska Polskiego
- Generałowie brygady Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
- Honorowi obywatele Głogowa
- Komisarze wojskowi w stanie wojennym w Polsce 1981–1983
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Medalem Komisji Edukacji Narodowej
- Odznaczeni Medalem 40-lecia Polski Ludowej
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Oficerowie Wojsk Inżynieryjnych ludowego Wojska Polskiego
- Urodzeni w 1931
- Absolwenci Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. W.W. Kujbyszewa
- Absolwenci Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa
- Oficerowie 1 Praskiego Pułku Piechoty
- Komendanci Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych
- Wojskowi związani z Wrocławiem