Józef Szeląg

Józef Szeląg

Biały

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	5 listopada 1895 Petryłów
Data i miejsce śmierci	maj 1942 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Grupa „Stryj”
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Józef Szeląg ps. „Biały” (ur. 5 listopada 1895 w Petryłowie, zm. w maju 1942 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w Petryłowie, w ówczesnym powiecie tłumackim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Michała i Marii z Filopów .

Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego. Mianowany kapitanem piechoty. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 4 pułku piechoty Legionów, za co otrzymał Order Virtuti Militari.

W 1930 roku był komendantem Przysposobienia Wojskowego Czortków. 2 grudnia 1930 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 5 stycznia 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930–1932. W marcu 1932 roku, nie ukończywszy kursu, został przeniesiony do 13 pułku piechoty w Pułtusku na stanowisko dowódcy batalionu. 26 stycznia 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do 54 pułku piechoty na stanowisko kwatermistrza. 31 sierpnia 1935 roku został przesunięty ze stanowiska kwatermistrza na stanowisko dowódcy batalionu. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 29. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W tym czasie nadal pełnił służbę w 54 pp na stanowisku dowódcy II batalionu. W latach 30. pełnił funkcję zastępcy dowódcy 49 Huculskiego pułku strzelców w Kołomyi. Kierownik Bratniej Pomocy Zarządu Okręgu Tarnopol Związku Legionistów Polskich w 1936 roku.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej 1939 roku został dowódcą improwizowanego pułku „Szeląg” w ramach Grupy „Stryj” gen. bryg. Stefana Dembińskiego. Następnie przedostał się na Węgry, gdzie pełnił funkcję komendanta obozu dla polskich żołnierzy w mieście Léva.

2 listopada 1941 roku wyruszył z Budapesztu do Polski. W trakcie przechodzenia granicy doznał ciężkich odmrożeń i zmarł w maju 1942 roku w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie . Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 209-6-18).

Był żonaty z Zofią z Chilewskich (1911–1944).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6218
• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2 maja 1922
• Krzyż Walecznych czterokrotnie (po raz pierwszy, drugi i trzeci za służbę w KN III POW)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Adam Lewicki: Zarys historii wojennej 4-go Pułku Piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-07-16].