Jerzy Dobrodzicki

Jerzy Kazimierz Dobrodzicki

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1884 Wadowice
Data i miejsce śmierci	15 listopada 1934 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	od 1905
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Legiony Polskie Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Grób gen. Jerzego Dobrodzickiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Jerzy Kazimierz Dobrodzicki (ur. 14 grudnia 1884 Wadowice, zm. 15 listopada 1934 Warszawa) – oficer austriackiej piechoty, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Od 1905 oficer zawodowy austriackiej piechoty. Był aktywnym członkiem Związku Walki Czynnej w 1908 nawiązał kontakt ze Związkiem Strzeleckim - instruktor szkolenia bojowego.

W I wojnie światowej walczył na froncie rosyjskim, dowódca kompanii i batalionu. W 1915 r. czynił starania o przeniesienie do I Brygady Legionów, w której służył jako brat Adam. Dopiero w grudniu 1916 r. otrzymał przydział do 6 pułku piechoty, w Zambrowie i Ostrowi Maz. jako instruktor. Po kryzysie przysięgowym powrócił w szeregi austriackiego pułku, z którym trafił na front włoski. W walczących oddziałach nad rzeką Piawą było wielu Polaków-legionistów, wśród których Dobrodzicki utworzył komórkę POW. Jako politycznie podejrzany został wycofany z frontu do Bochni, gdzie doczekał rozbrojenia Austriaków, sam czynnie w nim uczestnicząc.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego dekretem z 3 kwietnia 1919 z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1918. Otrzymał przydział z dniem 1 listopada 1918 do 20 pułku piechoty. Generał Bolesław Roja, organizator Wojska Polskiego na terenie Galicji, mianował go majorem i polecił zorganizować w Bochni i okolicy późniejszy 2 pułk strzelców podhalańskich, którego dowódcą został Dobrodzicki. Na front wojny polsko-ukraińskiej wyruszył jako dowódca baonu 2 psp.

Zweryfikowany jako pułkownik ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca 5 pułku piechoty Legionów (2 IX 1919 - 12 VI 1920) i 1 Brygady Piechoty Legionów. Podczas bitwy pod Borodzianką (12 czerwca 1920 r.) ciężko ranny. Zabrany do szpitala, uniknął śmierci z rąk żołnierzy Budionnego. W latach 1921-1926 dowódca 1 pułku strzelców podhalańskich, potem dowódca piechoty dywizyjnej 18 Dywizji Piechoty i zastępca dowódcy Okręgu Korpusu III Grodno.

1 stycznia 1929 roku Prezydent RP mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 2. lokatą w korpusie generałów. Grudzień 1929 - listopad 1934 dowódca Okręgu Korpusu II Lublin. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Upamiętnienie

Jego nazwisko zostało wymienione na tablicy pamiątkowej, umieszczonej w kościele św. Kazimierza w Nowym Sączu w 1988, honorującej dowódców 1 pułku strzelców podhalańskich.

Awanse

• kapitan
• major
• podpułkownik
• pułkownik – 1 czerwca 1919
• generał brygady – 1 stycznia 1929

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1931)
• Krzyż Niepodległości (1933)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi

Zobacz też

• Generałowie II Rzeczypospolitej

Bibliografia

• T. Kryska Karski S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, wyd.: Editions Spotkania, Warszawa 1991.
• P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
• Aleksandra Anna Kozłowska, Generał brygady Jerzy Dobrodzicki (1884–1934) i jego rodzina, "Przegląd Nauk Historycznych" 2012, R. XI, nr 2.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcie Gen. bryg. Jerzy Dobrodzicki - dowódca Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie, za biurkiem w gabinecie.
• Małgorzata Bielecka-Hołda. Historia jednej fotografii. „Gazeta Wyborcza”, 8 kwietnia 1997. ISSN 12321559. {{Cytuj pismo}} Nieprawidłowe/puste pola: "issn".brak numeru strony