Jerzy Krasowski (oficer)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Krasowski
Lech
Ilustracja
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

6 października 1918
Korzec

Data i miejsce śmierci

12 lipca 2011
Szczecin

Przebieg służby
Lata służby

1937–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

12 pal
27 DP AK

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Armii Krajowej Krzyż Zesłańców Sybiru

Jerzy Krasowski (ur. 16 października 1918 w Korcu, zm. 12 lipca 2011 w Szczecinie) – podpułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Naukę rozpoczął w szkole powszechnej w Kisielinie, od 1931 roku uczęszczał do gimnazjów państwowych we Włodzimierzu Wołyńskim, a następnie w Równem. Po maturze zgłosił się jako ochotnik do artylerii. We wrześniu 1937 roku został przyjęty do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a następnie został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. W sierpniu 1939 roku otrzymał przydział do 12 pułku artylerii lekkiej w Tarnopolu. W jego składzie jako oficer zwiadowczy[1] walczył z Niemcami na ziemi kieleckiej. Pod Iłżą został ranny w nogę. 28 września aresztowany przez Sowietów i umieszczony w więzieniu we Włodzimierzu Wołyńskim, a następnie odesłany na leczenie szpitalne. Po opuszczeniu szpitala został zatrudniony jako nauczyciel fizyki i matematyki[2] w Biskupicach Małych, a następnie w Iwaniczach[3]. Tam wstąpił w szeregi Armii Krajowej i przyjął pseudonim „Lech”.

Od 1943 r. organizował placówki samoobrony w Iwaniczach[4] i Chobułtowie. Placówki samoobrony organizowane przez „Lecha” posłużyły za zalążek organizowanego w czasie Akcji „Burza” 23 pułku piechoty AK, w którym dowódcą II batalionu mianowany został ppor. „Lech”. W pierwszych miesiącach 1944 razem ze swoim batalionem walczył z Niemcami i UPA na Wołyniu. 18 stycznia 1944 na czele swojego oddziału walczył o Gnojno (duża wieś położona około 10 km na północny wschód od Włodzimierza Woł.)[5] i o Włodzimierz Wołyński[6]. Za bohaterską postawę w walkach na Wołyniu został odznaczony Krzyżem Walecznych. W końcowej fazie walk, okrążony pułk poniósł wysokie straty w bitwie z Niemcami pod Pisarzową Wolą. Ppor. „Lech” nie wyszedł z okrążenia w Lasach Mosurskich na Polesie, lecz przedostał się do Włodzimierza Wołyńskiego, a następnie na Lubelszczyznę. W lipcu 1944 r. został awansowany do stopnia porucznika[7]. W tym czasie, wspólnie z pozostałymi żołnierzami oddziału pchor. J. Ochmana „Kozaka”, działał na terenie Zamojszczyzny. 30 lipca 1944, będąc w składzie batalionu zbornego 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty, w Szczebrzeszynie został rozbrojony przez Armię Czerwoną[8]. Po wstąpieniu do ludowego Wojska Polskiego skierowany do 3 zapasowego pułku piechoty[1], a po miesiącu, w sierpniu 1944, został aresztowany i wywieziony do obozu w Diagilewie. W różnych obozach internowania przebywał do listopada 1947. Od 1947 pracował jako ekonomista. Od 1980 na emeryturze. Mieszkał w Domu Kombatanta im. Boruty Spiechowicza w Szczecinie.

20 września 1983 został awansowany do stopnia kapitana.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Szyksznian 2009 ↓, s. 484.
  2. ↑ Filar 2008 ↓, s. 65.
  3. ↑ Filar 2009 ↓, s. 43.
  4. ↑ Filar 2008 ↓, s. 78.
  5. ↑ Turowski 1990 ↓, s. 165, 168.
  6. ↑ Turowski 1990 ↓, s. 181.
  7. ↑ Bakuniak 2006 ↓, s. 295.
  8. ↑ Bakuniak 2006 ↓, s. 173.
  9. ↑ a b Na podstawie fotografii.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”, 2009. ISBN 978-83-88038-68-6.
  • Michał Fijałka, 27 Wołyńska Dywizja Piechoty Armii Krajowej, Wydawnictwo PAX, 1987.
  • Józef Turowski, Pożoga. Walki 27 Wołyńskiej Dywizji AK, Warszawa: PWN, 1990, ISBN 83-01-08465-0, OCLC 834116008.
  • Władysław Filar: Wołyń 1939-1944. Historia, pamięć, pojednanie. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2009. ISBN 978-83-7399-376-1.
  • Władysław Filar: Wydarzenia wołyńskie 1939-1944 : w poszukiwaniu odpowiedzi na trudne pytania. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-884-3.
  • Światowy Związek Żołnierzy AK, Materiały sympozjum nt: Operacja zbrojna AK kryptonim Burza na ziemiach południowo-wschodnich II RP w 1944. Biblioteczka Na Kresach Południowo-Wschodnich 1939-1945. Nr 7. Kraków 1994
  • Edmund Bakuniak: „Osnowa”. Zgrupowanie Pułkowe 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Od Lasów Wołyńskich do Puszczy Solskiej. Wspomnienia uczestnika walk 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK i 9 Pułku Piechoty Legionów AK. Warszawa: Światowy Związek Żołnierzy AK - Okręg Wołyński, 2004. ISBN 83-915111-6-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Krasowski_(oficer)&oldid=71757316”