John Nunn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Nunn
Ilustracja
John Nunn, Londyn 2010
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1955
Londyn

Obywatelstwo

Anglia

Tytuł szachowy

arcymistrz (1978)

Ranking FIDE

2568

Ranking krajowy FIDE

niesklasyfikowany na liście aktywnych

John Denis Martin Nunn (ur. 25 kwietnia 1955 w Londynie) – angielski szachista i matematyk, arcymistrz od 1978 roku.

Kariera szachowa[edytuj | edytuj kod]

John Nunn, Wijk aan Zee 1982

Pierwszy międzynarodowy sukces odniósł w 1975 r., zdobywając w Groningen tytuł mistrza Europy juniorów do 20 lat. W 1980 r. w Brighton zdobył tytuł mistrza Wielkiej Brytanii. W kolejnych latach zwyciężył bądź podzielił I miejsca w wielu międzynarodowych turniejach, m.in. w Helsinkach (1981, I-II), Wiesbaden (1981), Wijk aan Zee (trzykrotnie w latach 1982 [I-II], 1990 oraz 1991), Biel (1983, I-II), Gjøvik (1983, I-III), Brighton (1983), Zurychu (1984), Hastings (1994) oraz Paignton (2000, I-II).

Dwukrotnie startował w międzystrefowych rozgrywkach o tytuł mistrza świata, ale ani razu nie udało mu się awansować do grona pretendentów do tego tytułu. Najbliżej osiągnięcia tego sukcesu był w roku 1987, zajmując w Sziraku III-IV miejsce. W rozegranym w Budapeszcie dodatkowym meczu o jedno miejsce premiowane awansem uległ jednak Lajosowi Portischowi[1].

Wielokrotnie reprezentował Anglię w turniejach drużynowych, m.in.:

  • dziesięciokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 1976, 1978, 1980, 1982, 1984, 1986, 1988, 1990, 1992, 1994); ośmiokrotny medalista: wspólnie z drużyną – trzykrotnie srebrny (1986, 1988, 1989) i dwukrotnie brązowy (1976, 1990) oraz indywidualnie – dwukrotnie złoty (1984 – za wynik rankingowy, 1984 – na II szachownicy) i srebrny (1988 – na III szachownicy)[2],
  • trzykrotnie na drużynowych mistrzostwach świata (w latach 1985, 1989, 1997); dwukrotny medalista: wspólnie z drużyną – dwukrotnie brązowy (1985, 1989)[3],
  • pięciokrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 1977, 1980, 1983, 1989, 1992); czterokrotny medalista: wspólnie z drużyną – dwukrotnie brązowy (1980, 1992) oraz indywidualnie – złoty (1980 – na III szachownicy) i srebrny (1989) – na I szachownicy)[4].

W 2014 r. zdobył w Katerini brązowy medal mistrzostw świata seniorów (w kategorii powyżej 50 lat)[5].

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1995 r., z wynikiem 2630 punktów dzielił wówczas 26-32. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 3. miejsce (za Michaelem Adamsem i Nigelem Shortem) wśród angielskich szachistów)[6].

Od 1999 r. występuje sporadycznie w turniejach, koncentrując się głównie na rozgrywkach drużynowych w Anglii i Niemczech oraz na startach w turniejach rozwiązywania zadań szachowych (ang. solving), w których osiągnął wybitne sukcesy. W 2004 r. zdobył w Chalkidiki tytuł mistrza świata tej odmiany szachów oraz jako trzeci arcymistrz gry praktycznej (po Jonathanie Mestelu i Ramie Sofferze) otrzymał tytuł arcymistrza[7]. W 2007 r. zdobył drugi, a w 2010 r. – trzeci tytuł mistrza świata[8]. Na liście rankingowej w dniu 1 kwietnia 2014 r. dotyczącej rozgrywek w rozwiązywaniu zadań zajmował 3. miejsce na świecie z wynikiem 2734 punktów[9].

Jest również uznanym szachowym publicystą, jego książki poświęcone grze końcowej należą do najlepszych z tego gatunku.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W roku 1978 ukończył studia na Uniwersytecie Oksfordzkim, posiada tytuł doktora matematyki (praca doktorska dotyczyła topologii algebraicznej).

Jego małżonką jest Petra Fink, pochodząca z Niemiec szachistka z tytułem mistrzyni FIDE.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]