Karol Bik-Dzieszowski
 o. Bik przemawia w Panewnikach 16 lipca 1939 roku | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Definitor prowincjalny | |
| Okres sprawowania |
1923-1929, 1935-1938 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
16 kwietnia 1910 |
| Prezbiterat |
21 czerwca 1913 |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1940-1941 |
| Stanowiska |
kapelan batalionu 10. Brygady Kawalerii Pancernej we Francji, kapelan 14 Pułku Kawalerii Pancernej w Szkocji |
Karol Emanuel Bik-Dzieszowski OFM (ur. 4 stycznia 1887 w Zdzieszowicach, zm. 28 sierpnia 1941 w Newtyle w Szkocji) − polski franciszkanin, kapelan wojskowy w czasie II wojny światowej, publicysta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w polskiej rodzinie Piotra i Franciszki z domu Jońca 4 stycznia 1887 w Zdzieszowicach na Opolszczyźnie. Był wychowankiem niższego seminarium duchownego prowadzonego przez franciszkanów w Nysie. Do franciszkanów wstąpił w Borkach Wielkich 7 kwietnia 1906. Po odbytym nowicjacie przygotowywał się do przyjęcia święceń kapłańskich w seminarium duchownym we Wrocławiu-Karłowicach. Studiował na Uniwersytecie Wrocławskim w latach 1907-1913. Śluby wieczyste złożył 16 kwietnia 1910. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1913.
Pierwszą placówką zakonną o. Karola była parafia we Wrocławiu-Karłowicach, gdzie duszpasterzował dwa lata. W 1915 przełożeni przenieśli go do Panewnik pod Katowicami, gdzie pracował do 1924.
Po I wojnie światowej o. Karol agitował na rzecz powrotu Śląska do Macierzy. Za swoją działalność otrzymał w 1921 list uznania napisany przez Wojciecha Korfantego. Po 1924 odpowiedzialny był za prace związane z przejęciem przez Prowincję Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny Zakonu Braci Mniejszych w Katowicach klasztoru we Wronkach, gdzie zorganizowano wyższe seminarium duchowne.
W 1934 został pierwszym proboszczem parafii św. Ludwika w Panewnikach. Zapoczątkował budowę stacji drogi krzyżowej na Kalwarii Panewnickiej. Prace zostały przerwane ze względu na wybuch II wojny światowej.
W 1939 o. Bik ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem − Dzieszowski lub Zdzieszowski − w Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP w Krakowie, u bonifratrów, a następnie w Zebrzydowicach. Przez Rumunię przedostał się na Węgry, gdzie był przez trzy miesiące kapelanem w obozach dla uchodźców. W 1940 wyjechał do Francji. Zgłosił się jako ochotnik do służby w Wojsku Polskim. Został kapelanem w 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej. Brał udział w działaniach wojennych w Bretanii. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. Został kapelanem 14 Pułku Kawalerii Pancernej. Stacjonował w Barry Links w Szkocji, następnie w Perth.
Zmarł nagle 28 sierpnia 1941 w Newtyle[1]. Został pochowany na cmentarzu Jeanfield w Perth[2], a uroczystościom pogrzebowym przewodniczył bp Józef Gawlina.
Władze Katowic uczciły pierwszego panewnickiego proboszcza, nadając jego imię jednej z ulic w dzielnicy Ligota-Panewniki.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zmarli kapłani Polskiej Misji Katolickiej. pcmew.home.pl. [dostęp 2011-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-29)].
- ↑ Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 19.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alfons Nazariusz Szojda OFM, Bik Emanuel Karol, w: Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku (pod redakcją Mieczysława Patera, Księgarnia św. Jacka, Katowice 1996, s. 32. ISBN 83-7030-177-0
- Bik-Zdzieszowski Karol. www.encyklo.pl. [dostęp 2011-09-09].