Karol Dymanowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Dymanowski
generał dywizji generał dywizji
Przebieg służby
Lata służby

od 1996

Siły zbrojne

Siły Zbrojne RP

Jednostki

• 1 Ośrodek Radioelektroniczny
• Dowództwo Sił Powietrznych
• Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych
• Departament Polityki Zbrojeniowej Ministerstwa Obrony Narodowej
• Naczelne Dowództwo Sojuszniczych Sił w Europie (Supreme Headquarters Allied Powers Europe – SHAPE)

więcej patrz tekst

Stanowiska

• oficer rozpoznania
• kierownik sekcji namierzania radiowego
• szef sekcji grupy analizy danych
• specjalista w DSP
• starszy specjalista w ZRiWE - A2 Dowództwa Sił Powietrznych
• zastępca dyrektora
• dyrektor Departamentu Polityki Zbrojeniowej w Ministerstwie Obrony Narodowej
• zastępca szefa sztabu do spraw strategicznego rozwoju i przygotowań (Supreme Headquarters Allied Powers Europe – SHAPE)

więcej patrz tekst

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Karol Dymanowski – generał dywizji Wojska Polskiego; doktor nauk o obronności; szef Sekretariatu Dowódcy Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych (2014–2015); dyrektor Departamentu Polityki Zbrojeniowej Ministerstwa Obrony Narodowej (2016–2021); od 24 października 2022 zastępca szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Karol Dymanowski to absolwent Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie na Wydziale Elektroniki, gdzie uzyskał tytuł magistra inżyniera (1996–2001) oraz Akademii Obrony Narodowej, Akademii Sztuki Wojennej w Warszawie, w których ukończył studia podyplomowe (operacyjno-taktyczne oraz polityki obronnej), a także uzyskał tytuł doktora nauk o obronności. Zawodową służbę wojskową rozpoczął w 1 Ośrodku Radioelektronicznym w Grójcu, gdzie w latach 2001–2007 pełnił służbę na stanowisku oficera rozpoznania, a następnie kierownika sekcji namierzania radiowego oraz szefa sekcji grupy analizy danych[1][2]. W latach 2007–2012 służył na stanowisku specjalisty oraz starszego specjalisty w Zarządzie Rozpoznania i Walki Elektronicznej - A2 Dowództwa Sił Powietrznych. Jednocześnie w latach 2010-2012, pełnił także jako jedyny oficer polskich Sił Powietrznych obowiązki przewodniczącego sojuszniczej grupy roboczej do spraw uniemożliwienia dostępu do spektrum elektromagnetycznego, funkcjonującej pod auspicjami Konferencji Krajowych Dyrektorów do spraw Uzbrojenia NATO[3]. W 2011 obronił doktorat na temat zarządzania w środowisku informacyjnym na Wydziale Zarządzania i Dowodzenia w Akademii Obrony Narodowej[2]. W 2012 pełnił funkcję szefa Sekretariatu Dowódcy Sił Powietrznych[4][5]. Od stycznia 2014 był na stanowisku szefa Sekretariatu Dowódcy Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych[1].

W 2015 został wyznaczony na stanowisko szefa Zarządu Działań Niekinetycznych – J9 Dowództwa Generalnego RSZ, gdzie był odpowiedzialny za realizację przedsięwzięć z zakresu współpracy cywilno-wojskowej (CIMIC), operacji informacyjnych (INFOOPS) oraz działań psychologicznych (PSYOPS). W marcu 2016 został wyznaczony przez ministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza na stanowisko zastępcy dyrektora, a następnie w grudniu 2016 objął funkcję dyrektora Departamentu Polityki Zbrojeniowej Ministerstwa Obrony Narodowej[6], jednocześnie pełniąc funkcję Krajowego Dyrektora do spraw Uzbrojenia (National Armaments Director). Będąc dyrektorem Departamentu Polityki Zbrojeniowej MON w imieniu szefa MON wykonywał nadzór właścicielski nad państwowymi spółkami zbrojeniowymi oraz pięcioma instytutami badawczymi[7].

15 sierpnia 2018 otrzymał nominację na stopień generała brygady[8]. 25 czerwca 2021 w Warszawie będąc na stanowisku dyrektora Departamentu Polityki Zbrojeniowej MON, prezydent RP Andrzej Duda wręczył mu nominację na stopień generała dywizji[9]. Z dniem 16 lipca 2021 generał objął stanowisko zastępcy szefa sztabu do spraw strategicznego rozwoju i przygotowań w Naczelnym Dowództwie Sojuszniczych Sił w Europie (Supreme Headquarters Allied Powers Europe – SHAPE)[9]. 24 października 2022 został wyznaczony przez ministra obrony narodowej Mariusza Błaszczaka na stanowisko zastępcy szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[1][10].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

(...)

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

i inne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Zastępca Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. wojsko-polskie.pl. [dostęp 2024-03-26].
  2. ↑ a b Awanse generalskie na Święto Wojska Polskiego. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2024-03-26].
  3. ↑ Awans generała Karola Dymanowskiego. defence24.pl. [dostęp 2024-03-26].
  4. ↑ Jasiński 2013 ↓, s. 206.
  5. ↑ Jasiński 2014 ↓, s. 101.
  6. ↑ Jasiński 2017 ↓, s. 126.
  7. ↑ Zaskakujące nominacje generalskie. portal-mundurowy.pl. [dostęp 2024-03-26].
  8. ↑ a b Jakuboszczak 2019 ↓, s. 126.
  9. ↑ a b c Dąb-Kostrzewska 2022 ↓, s. 92.
  10. ↑ Dąb-Kostrzewska 2023 ↓, s. 188.
  11. ↑ M.P. z 2018 r. poz. 66 – pkt 6.
  12. ↑ Gałecki 2018 ↓, s. 275.
  13. ↑ Karol Dymanowski. 2016.cybersecforum.pl. [dostęp 2024-03-26].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Anna Dąb-Kostrzewska (red.): Kronika Wojska Polskiego 2022. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2023, s. 188. ISSN 1734-2317.
  • Anna Dąb-Kostrzewska (red.): Kronika Wojska Polskiego 2021. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2022, s. 92. ISSN 1734-2317.
  • Piotr Jakuboszczak (red.): Kronika Wojska Polskiego 2018. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2019, s. 126. ISSN 1734-2317.
  • Artur Gałecki (red.): Kronika Wojska Polskiego 2017. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2018, s. 275. ISSN 1734-2317.
  • Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2016. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2017, s. 126. ISSN 1734-2317.
  • Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2013. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2014, s. 101. ISSN 1734-2317.
  • Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2012. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2013, s. 206. ISSN 1734-2317.
  • Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 2018.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_Dymanowski&oldid=73540172”