Kazimierz Becker

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Becker
kapral kapral
Data i miejsce urodzenia

16 listopada 1895
Cieśle

Data i miejsce śmierci

9 sierpnia 1949
Poznań

Siły zbrojne

 Kaiserliche Marine
Wojsko Polskie

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Kazimierz Becker (ur. 16 listopada 1895 w Cieślach, zm. 9 sierpnia 1949 w Poznaniu[1]) – polski wojskowy, saper.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z wielodzietnej rodziny rolniczej. Jego rodzicami byli Wojciech i Stanisława z domu Dawid. Ukończył szkołę powszechną i zajął się pomocą rodzicom w gospodarstwie, a potem przeprowadził się do Westfalii, gdzie pracował w fabryce na terenie Recklinghausen. W 1916 powołano go do marynarki niemieckiej – służył na okręcie podwodnym (Morze Północne), a potem w 2. Batalionie Pionierów II Dywizji Morskiej we Flandrii. 20 listopada zbiegł ze szpitala marynarki wojennej w Hamburgu, przedostał się do Polski i niecałkowicie jeszcze wyleczony wstąpił 15 września 1919 do II Batalionu Saperów Wielkopolskich w Poznaniu. Odbył też w 1919 sześciomiesięczny kurs podoficerski dla saperów w Warszawie, który ukończył w stopniu kaprala. Wykazał się potem męstwem w walkach z bolszewikami, za co odznaczono go Krzyżem Walecznych. Dalsza jego kariera przedstawiała się następująco:

We wrześniu 1939 ewakuowany został (wraz z całym sądem) do Warszawy. Został tu ranny 10 września 1939 i dostał się do niemieckiej niewoli. W październiku 1939 powrócił do Poznania. Od 10 stycznia 1940 do 15 stycznia 1945 pracował w Deutsche Waffen- und Munitionsfabrik (HCP) jako szlifierz i nastawiacz maszyn. Od 16 marca 1945 do końca życia pracował w Zakładach Siły, Światła i Wody jako dowódca plutonu Straży Ochronnej. Został pochowany w pobliżu swego miejsca pracy (cmentarz Bożego Ciała), co było zgodne z jego wolą[1].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

W 1923 ożenił się ze Stanisławą z domu Grocholewską (1905–1971), z którą miał piątkę dzieci: Urszulę (1923–2011), Zbigniewa (1924–1984), Adelę (1926–1992), Zofię (ur. 1932) i Włodzimierza (ur. 1942)[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczono go m.in.:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Włodzimierz Becker, Poznańscy saperzy 1919-1939, wyd. Instytut im. gen. Stefana Grota-Roweckiego w Lesznie, Poznań, 2016, s.81-82, ISBN 978-83-61960-28-7