Kościół św. Marcina w Jarocinie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Marcina w Jarocinie
130/31 AK z dnia 11.III.1931 r.[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Widok od strony rynku.
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Miejscowość

Jarocin

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Marcina w Jarocinie

Wezwanie

św. Marcina

Położenie na mapie Jarocina
Mapa konturowa Jarocina, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Marcina w Jarocinie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Marcina w Jarocinie”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Marcina w Jarocinie”
Położenie na mapie powiatu jarocińskiego
Mapa konturowa powiatu jarocińskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Marcina w Jarocinie”
Położenie na mapie gminy Jarocin
Mapa konturowa gminy Jarocin, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Marcina w Jarocinie”
Ziemia51°58′22″N 17°30′05″E/51,972778 17,501389

Kościół św. Marcina w Jarocinie – jedna z najstarszych świątyń w Wielkopolsce znajdująca się w Jarocinie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza informacja o kościele pochodzi z 1257 roku. Był to wówczas kościół drewniany zbudowany przez dziedziców Jarocina Jarockich, herbu Rawicz. W latach 1773 - 1787 Jan Radoliński, podkomorzy wschowski dokonał gruntownej przebudowy kościoła.

Architektura i wnętrze[edytuj | edytuj kod]

Kościół wybudowany na rzucie krzyża greckiego, orientowany, jednonawowy. W kościele znajduje się 5 ołtarzy: Wielki ołtarz, ołtarz św. Anny, Przemienienia Pańskiego św. Stanisława Kostki i ołtarz Matki Boskiej Bolesnej w Kaplicy Radolińskich[2].

Największą uwagę przyciąga ołtarz główny zbudowany w XVIII w. w stylu klasycystycznym. Ciekawe są również drewniane barokowe rzeźby św. Andrzeja Ap, św. Stanisława Kostki, św. Stanisława Bpa., św. Nepomucena św. św. Franciszka Ksawerego, św. Jakuba Apostoła.

W kościele znajduje się również XVIII wieczna barokowa ambona przyozdobiona figurami świętych[potrzebny przypis]. Dawniej w ołtarzach bocznych znajdowały się dwie ambony jednak ich sporych rozmiarów konstrukcja groziła zawaleniem. Jedna z nich (murowana, przetrwała ok. 90 lat) była umiejscowiona obok kaplicy Matki Boskiej Bolesnej. Przedstawiała łódź św. Piotra z wiosłami, liną i masztem oraz sieć pełną ryb. Druga ambona (tzw. ślepa) była po przeciwległej stronie ołtarza. Stał na Niej posąg Chrystusa z prawą ręką błogosławiąca wiernych, natomiast w lewej ręce trzymał kule ziemską. Ambonę zdemontował w 1867 roku Władysław Radoliński[3][4].

Organy[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza znana informacja o organach w tym kościele pochodzi z 1777 r. i wspomina o pracach przy nowych organach. W aktach kościelnych z 1823 r. zapisano, że od kilkunastu lat świątynia nie dysponuje zadnym instrumentem. Kolator kościoła Ignacy Radoliński zamówił około 1815 r. organy u Rafała Ostrowskiego z Pyzdr, które ustawiono dopiero w 1823 r. W 1865 r. organy wymagały remontu i nie były już wtedy używane w trakcie liturgii. Przebudowę instrumentu, którą ukończono na Wielkanoc 1867 r., wykonał Jan Spiegel z Rychtala. W 1899 r. znów były w złym stanie technicznym, jednakże zdecydowano się jedynie na doraźne prace, które ponownie wykonał Spiegel.

W 1908 r. podjęto starania o budowę nowego instrumentu. Jako wykonawca brany był pod uwagę nowy właściciel zakładu Spiegla – Józef Bach, jednak dzięki znajomościom budowę powierzono firmie Alexandra Schukego. Zaprojektował on 14-głosowe organy za kwotę 3978 marek. Organmistrz zdecydował się usunąć z projektu dwa głosy, przez co kwota obniżyła się do 3368 marek. Ostatecznie na początku 1909 r. postawiono 14-głosowe organy za niższą kwotę. W 1911 r. Schuke gruntownie wyczyścił organy po pracach remontowych w kościele. Warto wspomnieć, że spis prac Schukego wskazuje, że organy w Jarocinie o numerze opusowym 49 miały powstać w 1908 r. i liczyć 13 głosów.

W 1917 r. z instrumentu zabrano piszczałki prospektowe, które uzupełniono w 1925 r. oraz wykonano szafę ekspresyjną dla manuału II. Prace te wykonał Józef Bach. W 1928 roku, dzięki pomysłowi i staraniom Lucjana Kunca, Bach dodał do organów trzy głosy oraz urządzenie Tremolo[5].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo wielkopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2010-05-07].
  2. Marian Walczak, Kościół św. Marcina i Franciszkanie w Jarocinie, Jarocin: Zakład Bibliotecznych i Szkolnych Pomocy Naukowych i Użytkowych "Marka", 1995 (Jarocin w zbliżeniach historycznych), s. 22.
  3. Marian Walczak, Kościół św. Marcina i Franciszkanie w Jarocinie, Jarocin: Zakład Bibliotecznych i Szkolnych Pomocy Naukowych i Użytkowych "Marka", 1995 (Jarocin w zbliżeniach historycznych), s. 23-24.
  4. Parafia Jarocin [online], swmarcin-jarocin.com [dostęp 2023-11-28].
  5. Jarocin ( Kościół św. Marcina) [online], musicamsacram.pl [dostęp 2023-11-28] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]