Kościół Matki Boskiej Śnieżnej w Grabiu
| Kościół filialny | |||||||||
.jpg)
| |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Parafia | |||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie gminy Krempna  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu jasielskiego  | |||||||||
 49°26′35,0″N 21°26′06,1″E/49,443056 21,435028
| |||||||||
Kościół Matki Boskiej Śnieżnej w Grabiu – rzymskokatolicki kościół filialny pw. Matki Boskiej Śnieżnej, zbudowany w latach 1972–1973, znajdujący się w Grabiu.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1581 w Grabiu, będącym własnością Stadnickich, istniała parafia i musiała być cerkiew[1]. W 1808 zbudowano nową cerkiew parafialną greckokatolicką pw. Świętych Kosmy i Damiana. Miała charakterystyczną formę cerkwi trójdzielnej, trójwieżowej z łamanym gontowym dachem. Wewnątrz znajdował się ikonostas z 1856. Rozbudowano ją w 1920. Po wysiedleniu łemkowskich mieszkańców wsi w latach 1945–1947 stała opuszczona. Spłonęła po uderzeniu pioruna w 1953, a pozostałości rozebrali żołnierze Wojsk Ochrony Pogranicza. Ocalały tylko dwa metalowe krzyże kopuł i figura Matki Bożej, którą ustawiono w bocznym ołtarzu nowej świątyni[2].
Nowy kościół już rzymskokatolicki wybudowali na miejscu cerkwi mieszkańcy wsi w latach 1972–1973 mimo trudności stawianych przez ówczesne władze[3]. Do początku lat 1980. msze zarówno w obrządku katolickim jak i unickim odprawiał ksiądz Jan Wysoczański z Krempnej[3]. W latach 1990. kościół rozbudowano i pełni obecnie funkcję kościoła filialnego parafii św. Maksymiliana Kolbe w Krempnej[1].
-
Elewacja wschodnia -
Dzwonnica -
Widok od cmentarza
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Architektura i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
Obecny kościół to drewniana budowla konstrukcji zrębowej, nieorientowana. Prezbiterium węższe od nawy zamknięte prostokątnie, z przybudówka na osi. Od frontu wieża konstrukcji słupowej zwieńczona blaszanym dachem namiotowym z krzyżem. Dach jednokalenicowy, kryty blachą z wieżyczką na sygnaturkę z latarnią i daszkiem namiotowym.
Wewnątrz wyposażenie współczesne.
Otoczenie[edytuj | edytuj kod]
Na terenie przykościelnym znajduje się współczesna metalowa dzwonnica z jednym dzwonem i duży cmentarz z ciekawymi kamiennymi i żeliwnymi nagrobkami z przełomu XIX i XX w.[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Janusz Michalak: W dorzeczu górnej Wisłoki. Przedsiębiorstwo Roksana, Krosno 1997, s. 150-155. ISBN 83-87282-04-9.
- ↑ Krzysztof Zieliński: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego. PRO CARPATHIA, Rzeszów 2015, s. 354. ISBN 978-83-61577-68-3.
- ↑ a b c Witold Grzesik, Tomasz Graczyk, Bartłomiej Wadas: Beskid Niski. Od Komańczy do Wysowej. Sklep Poróżnika, Warszawa 2012, s. 216. ISBN 978-83-7136-087-9.
