Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Suserzu

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Suserzu
	447/62 z 23.03.1962
	Kościół parafialny
	; Widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Suserz
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
	Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Suserzu
Wezwanie	Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Historia
Data zakończenia budowy	1810
Fundator	Jerzy Bończa Skarżyński
Dane świątyni
Architekt	Hilary Szpilowski
Wieża kościelna; • liczba wież	; 2
Ołtarz; • liczba ołtarzy; • wezwania ołtarzy bocznych	; 6; 5
Organy; • liczba głosów	; 12
	Położenie na mapie gminy Szczawin Kościelny Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Suserzu
	Położenie na mapie Polski Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Suserzu
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Suserzu
	Położenie na mapie powiatu gostynińskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Suserzu
	52°19′47,2418″N 19°37′28,3642″E/52,329789 19,624546
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Suserzu – rzymskokatolicki kościół parafialny zlokalizowany w Suserzu w województwie mazowieckim, w powiecie gostynińskim. Funkcjonuje przy nim parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny^[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Historia parafii sięga XIII wieku (należała do diecezji poznańskiej^[2]). Właściciel lokalnych dóbr, Krzysztof Lasocki, zmienił wyznanie i w 1543 przekazał drewniany wówczas kościół w ręce protestantów, którzy spalili szaty liturgiczne, paramenty, obrazy, jak również księgi parafialne i dokumenty (ocalał jedynie cudowny wizerunek maryjny). Katolicy odzyskali świątynię i dokonali jej rekoncyliacji w latach 90. XVI wieku. W 1603 obiekt wizytował biskup poznański, Wawrzyniec Goślicki^[2].

Kościół został strawiony przez pożar w 1660 (prawdopodobnie od uderzenia pioruna). I tym razem obraz Matki Bożej ocalał. W 1810 posiadacz Suserza, Jerzy Bończa Skarżyński, za wolą zmarłego stryja, Józefa Skarżyńskiego, ufundował dla wsi murowany kościół wraz z obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Jego projektantem był Hilary Szpilowski^[2]. W 1852, podczas epidemii cholery, do Suserza pielgrzymowali mieszkańcy Żychlina^[1]. Rychłe ustanie zarazy przyczyniło się do spopularyzowania tych peregrynacji, które nie ustały nawet w trakcie okupacji niemieckiej (Niemcy zamienili świątynię w magazyn zbożowy, osadzili swoich ludzi na plebanii, a proboszcza Józefa Chyczewskiego zamordowali w obozie koncentracyjnym Dachau^[1]). W 1952 ponowiono śluby Matce Bożej z 1852^[2].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Stojący na wzniesieniu kościół jest jednonawowy orientowany, wzniesiony na planie prostokąta w stylu klasycystycznym. Zamknięty jest trójbocznie od wschodu. Od zachodu ma dwie wieże. Pod prezbiterium znajduje się krypta grobowa rodziny fundatora, a nad kruchtą umieszczono balkon chóru muzycznego z dwunastogłosowymi organami. Ołtarz główny, zaprojektowany przez Hilarego Szpilowskiego w formie mensy z girlandami liści laurowych, wyposażony jest w tabernakulum w formie niewielkiej świątyni^[2].

Kościół ma pięć ołtarzy bocznych. Cztery pochodzą z końca XIX wieku i są wkomponowane w arkady ścian nawy, przedstawiając: św. Izydora, św. Jadwigę, św. Józefa z Dzieciątkiem oraz Chrystusa Miłosiernego. Piąty jest XVIII-wieczny, mieszcząc portret św. Barbary. Dodatkowo na wyposażenie kościoła składają się: klasycystyczne ambona i chrzcielnica (1810), dwa barokowe konfesjonały (początek XIX wieku) oraz drzwi wejściowe z oryginalnymi okuciami i klamką^[2].

Obraz Matki Bożej[edytuj | edytuj kod]

Obraz namalowany jest temperami na płótnie przyklejonym do deski. Reprezentuje typ malarstwa włoskiego^[1]. Posiada srebrną sukienkę z warsztatu Łopieńskich (XIX wiek). Wyobrażenia aniołów podtrzymują dwie korony, a mały Chrystus błogosławi jedną z rąk, w drugiej trzymając kobaltowe wyobrażenie kuli ziemskiej. Na zasuwie umieszczono malowidło św. Rocha z drugiej połowy XIX wieku. Świadectwem uzdrowień są zapisy kronikarskie oraz wota wiszące w kościele^[2].