Kronsztadt (1968)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt |
1134A (Bierkut-A) |
| Oznaczenie NATO |
Kresta II |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
30 listopada 1966 |
| Wodowanie |
10 lutego 1968 |
 MW ZSRR
| |
| Nazwa |
Kronsztadt |
| Wejście do służby |
26 grudnia 1969[a] |
| Wycofanie ze służby |
24 czerwca 1991 |
| Los okrętu |
złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 5600 t |
| Długość |
159 m |
| Szerokość |
16,8 m |
| Zanurzenie |
6,3 m |
| Napęd | |
| 2 turbiny parowe o mocy łącznej 90 000 KM, 4 kotły, 2 śruby | |
| Prędkość |
33 w |
| Zasięg |
5000 Mm przy 18 w |
| Uzbrojenie | |
| • 4 działa uniwersalne 57 mm (2×II) • 4 działka plot 30 mm AK-630M (4×I) • 2×II wyrzutnie pocisków plot Sztorm-M (48 pocisków) • 8 wyrzutni rakietotorped Mietiel, następnie Rastrub-B (2×IV) • 2 miotacze rbg RBU-6000 (2×XII) • 2 miotacze rbg RBU-1000 (2×VI) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
10 wt 533 mm (2×V), 10 torped |
| Wyposażenie | |
| radary: Woschod, Angara-A, artyleryjskie, nawigacyjne; stacja hydrolokacyjna Titan-2 | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 1 śmigłowiec Ka-25PŁ | |
| Załoga |
343 (33 oficerów) |
Kronsztadt (ros. Кронштадт) – radziecki krążownik rakietowy, pierwszy okręt projektu 1134A (typu Kronsztadt, ozn. NATO Kresta II), klasyfikowany oficjalnie jako duży okręt przeciwpodwodny. W czynnej służbie od 1969 do 1991 roku. Wchodził w skład Floty Północnej.
Budowa i opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
„Kronsztadt” był pierwszym zbudowanym okrętem projektu 1134A (Bierkut-A, w kodzie NATO: Kresta II)[1], określanego też od jego nazwy jako typ Kronsztadt[2]. Jako jedyny okręt swojego typu otrzymał nazwę niepochodzącą od dowódcy wojskowego[2], ale od twierdzy w Zatoce Fińskiej. Okręt został wciągnięty na listę floty 12 grudnia 1966 roku[2]. Budowany był w stoczni im. A.A. Żdanowa w Leningradzie (numer budowy 721)[3]. Stępkę położono 30 listopada 1966 roku, a kadłub został wodowany 10 lutego 1968 roku[2][1]. Okręt wszedł do służby 26 grudnia 1969 roku[a].
Okręty projektu 1134A były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)[3], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za krążowniki[4]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Mietiel, z ośmioma pociskami. Brak jest informacji, żeby wymienione następnie na nim w latach 80. rakietotorpedy na wyrzutnie Rastrub-B, jak na innych okrętach typu[3]. Dodatkowo posiadały dziesięć wyrzutni torped kalibru 533 mm, z których można było wystrzeliwać torpedy przeciw okrętom podwodnym. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000 (144 bomby kalibru 213 mm) i dwa sześcioprowadnicowe RBU-1000 (48 bomb kalibru 305 mm)[3]. Możliwości w zakresie zwalczania okrętów rozszerzał jeden pokładowy śmigłowiec Ka-25PŁ[3]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa podwójnie sprzężone działa uniwersalne kalibru 57 mm AK-725, umieszczone nietypowo w dwóch wieżach na burtach, oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)[3]. Uzbrojenie rakietowe stanowiły dwie dwuprowadnicowe wyrzutnie przeciwlotniczych pocisków rakietowych średniego zasięgu Sztorm-M, na dziobie i na rufie, z zapasem 48 pocisków[3].
Okręty wyposażone były w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym stacje radiolokacyjne dozoru ogólnego Woschod (MR-600) na maszcie dziobowym i Angara-A (MR-310A) na maszcie rufowym, radary artyleryjskie oraz kompleks hydrolokacyjny Titan-2 (MG-332) z anteną w gruszce dziobowej[5].
Okręty projektu 1134A miały wyporność standardową 5600 ton i pełną 7535 ton[6]. Długość kadłuba wynosiła 159 m, a szerokość 16,8 m[6]. Napęd stanowiły dwa zespoły turbin parowych TW-12 o łącznej mocy 90 000 KM, napędzające każdy po jednej śrubie[6]. Parę zapewniały cztery kotły. Napęd zapewniał osiągnięcie prędkości maksymalnej 33 węzły, a ekonomicznej 18 węzłów[6]. Załoga liczyła 343 osoby, w tym 33 oficerów[6].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Kronsztadt” od 9 marca 1970 roku wchodził w skład Floty Północnej ZSRR[2].
Był remontowany od grudnia 1970 do sierpnia 1971 roku w Leningradzie i od 6 marca 1976 do 28 sierpnia 1980 roku w Kronsztadzie[2].
24 czerwca 1991 został wycofany ze służby i w 1994 roku sprzedany na złom do Indii[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Data wejścia do służby 26 grudnia 1969 według Pawłow 1994 ↓, s. 78, natomiast Bierieżnoj 1995 ↓, s. 15 podaje 29 grudnia.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Pawłow 1994 ↓, s. 78.
- ↑ a b c d e f g Bierieżnoj 1995 ↓, s. 14-15.
- ↑ a b c d e f g Apalkow 2005 ↓, s. 39-40.
- ↑ Robert Gardiner (red): Conway's All the world's fighting ships, 1947–1995. Maryland, 1996, ISBN 1-55750-132-7, s. 381 (ang.)
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 38-40.
- ↑ a b c d e Apalkow 2005 ↓, s. 36.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
- Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy. 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
- Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli SSSR i Rossii 1945 – 1995 g. Wyd. III. Jakuck: 1994. (ros.).
| projektu 1134 (Kresta I) | |
|---|---|
| projektu 1134A (Kresta II) |
|
| projektu 1134B (Kara) |
