Ludwik Jażdżewski

Ludwik Jażdżewski

ks. Ludwik Jażdżewski (przed 1906)
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1838 Poznań
Data i miejsce śmierci	23 stycznia 1911 Berlin
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Archidiecezja poznańska
Prezbiterat	25 maja 1861

Ludwik Józef Kalasanty Jażdżewski (ur. 10 lutego 1838 w Poznaniu, zm. 23 stycznia 1911 w Berlinie) – polski ksiądz katolicki, teolog i polityk mniejszości polskiej w Cesarstwie Niemieckim.

Życiorys

Urodził się jako syn Piotra Jażdżewskiego i Antoniny z domu Stolińskiej. Uczęszczał do poznańskiego Gimnazjum Marii Magdaleny. Wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu, potem do seminarium w Gnieźnie. Rozpoczął studia doktoranckie na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, które ukończył doktoratem w roku 1861. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 maja 1861. Następnie odbył podróż po krajach Europy.

Po powrocie został katechetą w Poznaniu, Poniecu i Krotoszynie, a następnie kaznodzieją w warszawskiej Katedrze św. Jana. Wykładał też egzegezę w warszawskim seminarium. Po powstaniu styczniowym pozbawiony tych urzędów dwa lata spędził jako misjonarz apostolski w Anglii, pracując jako duszpasterz emigracji polskiej. Stamtąd udał się do Rzymu, a gdy w 1865 roku wrócił do zaboru pruskiego, arcybiskup Ledóchowski powierzył mu probostwo w Zdunach. Od roku 1890 był proboszczem w Środzie Wielkopolskiej.

Opublikował 1861 w Ratyzbonie pracę Zeno, Veronensis episcopus, a także teksty kazań. Był członkiem Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu.

Od roku 1874 do końca życia był posłem do pruskiej Izby Deputowanych, a w latach 1890–1898 także członkiem frakcji polskiej w Reichstagu.

Został pochowany w Środzie Wielkopolskiej.

Bibliografia

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 294. ISBN 83-01-02722-3.
• Wielkopolscy księża