Ludwika Adelajda de Bourbon-Condé
| Ludwika Adelajda de Bourbon-Condé Louise-Adélaïde de Bourbon-Condé | ||
| Księżniczka | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku | ||
| Przeorysza | ||
| Okres sprawowania |
1816-1824 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Śluby zakonne |
21 września 1802 | |
.png){kind=small}
| ||
Ludwika Adelajda de Bourbon-Condé, fr. Louise-Adélaïde de Bourbon, Mademoiselle de Condé (ur. 5 października 1757 w Chantilly, zm. 10 marca 1824 w Paryżu) – francuska księżniczka i zakonnica, przeorysza benedyktynek sakramentek.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była córką Ludwika V Józefa, księcia de Condé i księżnej Charlotty de Rohan-Soubise. Ludwika straciła matkę w wieku dwóch lat. Wychowywała się w klasztorze w Beaumont-lès-Tours (1762–1769) i w opactwie Penthemont w Paryżu (1770-1782)[1].
Na emigracji[edytuj | edytuj kod]
Po wybuchu rewolucji we Francji 17 lipca 1789 Ludwika uciekła do Brukseli w towarzystwie swojego ojca, brata i siostrzeńca, a stamtąd do Turynu, gdzie przebywała do stycznia 1791. Potem wraz z ojcem (który od początku starał się o utworzenie armii emigrantów) przeniosła się do Worms i Villingen. Tam rozłączyła się z ojcem, który poszedł na wojnę ze swoją armią w marcu 1793 i udała się do Fryburga, a stamtąd znowu do Turynu i została tam postulantką w 1795 w zakonie klarysek kapucynek, ale ten zakon nie spełniał jej duchowych oczekiwań i pod koniec marca następnego roku opuściła klasztor. W Wiedniu złożyła prywatne śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, a we wrześniu 1797 wstąpiła do klasztoru trapistek w Sembrancher jako nowicjuszka. Trzy miesiące później wypędzono ją ze Szwajcarii jako francuską imigrantkę i Ludwika wraz z grupą trapistek udała się w drogę do Rosji, gdzie przebywał jej ojciec. Po drodze zatrzymała się w klasztorze w Orszy, a potem w Nieświeżu[2].
Pobyt w Warszawie[edytuj | edytuj kod]
Po rocznym tam pobycie wyjechała do Warszawy w czerwcu 1801 za zgodą króla pruskiego. Od września 1801 przebywała tam w klasztorze benedyktynek sakramentek na Nowym Mieście jako nowicjuszka. 21 września 1802 44-letnia Ludwika złożyła tam śluby wieczyste i objęła obowiązki mistrzyni pensji jako siostra Maria Józefa od Miłosierdzia Bożego. Jednak znowu zakon nie spełnił jej oczekiwań i na jej prośbę 24 września 1803 papież pozwolił jej być zakonnicą poza klasztorem, udzielając jej dyspensy od obowiązków klasztornych. Rosnąca potęga Napoleona sprawiła, że Ludwika postanowiła opuścić Warszawę i przenieść się do bezpieczniejszej Anglii, aby zamieszkać tam z ojcem i bratem. Przybyła tam 1 lipca 1805 i mieszkała w Anglii prawie 10 lat, aż do abdykacji Napoleona w 1814[3].
Powrót do Francji[edytuj | edytuj kod]
Benedyktynki sakramentki z Paryża zaproponowały, aby została ich przełożoną. 3 grudnia 1816 objęła funkcję przeoryszy podparyskiego klasztoru Saint-Louis-du-Temple w Vauhallan. Sformułowała wiele zasad życia w klasztorze, zadbała o budowę kościoła klasztornego oraz bezpieczeństwo finansowe klasztoru[4]. Od 1802 do swojej śmierci opiekowała się polską ubogą szlachcianką Eleonorą Julianną Dąbrowską (po ślubie znaną jako markiza Eléonore de Saint-Chamans, 1795–1874)[5]. Zmarła w wieku 66 lat.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sarre 2005 ↓, s. 12.
- ↑ Sarre 2005 ↓, s. 56-120.
- ↑ Sarre 2005 ↓, s. 126-151.
- ↑ Sarre 2005 ↓, s. 171-180.
- ↑ Sarre 2005 ↓, s. 127.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Claude-Alain Sarre: Louise de Condé. France: Éditions J.P.Gisserot, 2005. ISBN 978-2877477932. (fr.).