Maria Grynia

Maria Grynia

Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1929 Rozdrażewek
Data i miejsce śmierci	28 września 2015 Poznań
profesor nauk rolniczych
Specjalność: botanika, fitosocjologia, łąkarstwo
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Doktorat	1962
Profesura	1983
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Akademia Rolnicza w Poznaniu
Odznaczenia

Maria Grynia (ur. 31 sierpnia 1929 w Rozdrażewku, zm. 28 września 2015 w Poznaniu) – polska profesor, fitosocjolożka, współtwórczyni polskiej fitosocjologii łąkarskiej.

Życiorys

Była córka Jana (nadleśniczego) i Anny. Do 1939 ukończyła cztery klasy szkoły powszechnej w Przygodzicach. Potem uczyła się w domu, a także w gimnazjach w Ostrowie Wielkopolskim i Odolanowie (mała matura). W 1948 zdała maturę w Liceum im. Lompy we Wrocławiu i została od razu przyjęta na Wydział Nauk Przyrodniczych Politechniki Wrocławskiej. Po ukończeniu pierwszego roku przeniosła się do Poznania, na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Poznańskiego. Stopień magistra uzyskała 4 października 1952 (praca Popożarowe stadia regeneracyjne w Państwowym Nadleśnictwie Harta napisana pod kierunkiem prof. Zygmunta Czubińskiego).

Od 15 lutego 1953 pracowała w uniwersyteckim Ogrodzie Botanicznym, dochodząc do stanowiska kierownika Działu Nasiennego. Od 1 grudnia 1954 była asystentem w Zakładzie Uprawy Łąk i Pastwisk Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu.

Doktoryzowała się w 1962 (dysertacja zatytułowana Łąki trzęślicowe Wielkopolski, opieka merytoryczna prof. Mariana Falkowskiego). Rozprawę nagrodzono Medalem Uczelni. Od 1 października 1962 została adiunktem. W 1968 habilitowała się na podstawie pracy Analiza porównawcza łąk trzęślicowych w Polsce. Od 1 kwietnia 1972 powołana została na stanowisko docenta WSR. W latach 1981-1984 była kierownikiem Katedry Łąkarstwa. 1 lipca 1983 otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego, a profesora zwyczajnego – 1 grudnia 1992. W 1999 przeszła na emeryturę. Pochowana na cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu.

Zainteresowania

Interesowała się głównie fitosocjologią, w szczególności łąkarską, kontynuując dzieło poznańskiej szkoły fitosocjologii zapoczątkowanej przez prof. Józefa Paczoskiego. Trudniła się m.in. geobotaniką (zbiorowiska łąkowe, w tym trzęślicowe), biologią, morfologią i ekologią gatunków roślin łąkowych (szczególnie kostrzewa trzcinowa, badania wspólnie z Departamentem Rolnictwa USA), wpływem antropopresji na zbiorowiska łąkowe i ochroną środowiska przyrodniczo-rolniczego.

Opublikowała około 240 publikacji oryginalnych i trzy książki:

• Trujące i szkodliwe rośliny łąk i pastwisk (1974),
• Trawy uprawne i dziko rosnące (niektóre rozdziały, 1974),
• Łąkarstwo (podręcznik akademicki, 1995).

Wypromowała ośmiu doktorantów i 164 magistrów.

Pisała także poematy i wiersze religijne.

Odznaczenia

Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta (1984) i Medalem KEN (1998).