Mewa przydymiona
| Ichthyaetus hemprichii[1] | |||
| (Bruch, 1853) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
mewa przydymiona | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Mewa przydymiona[4] (Ichthyaetus hemprichii) – gatunek średniej wielkości ptaka morskiego z rodziny mewowatych (Laridae). Nie jest zagrożony.
- Taksonomia
- Przez część systematyków gatunek ten umieszczany jest w rodzaju Larus[3]. Nie wyróżnia się podgatunków[5][6].
- Zasięg występowania
- Zamieszkuje wybrzeża i wyspy Morza Czerwonego, Zatoki Adeńskiej, Zatokę Perską, Zatokę Omańską oraz dalej na wschód po południowy Pakistan i na południe po północno-wschodnią Kenię[5]. Sporadycznie zimą spotykana również na północ aż do zatok Sueskiej i Akaba; na południu zimą jej zasięg rozciąga się po północny Mozambik[5].
- Morfologia
- Długość ciała 42–45 cm, rozpiętość skrzydeł 105–113 cm[7]. Masa ciała 400–510 g[5]. Samice są podobne do samców[8].
- Rozród
- Sezon lęgowy trwa od czerwca do października, w zależności od miejsca występowania. Mewa przydymiona gniazduje zwykle w koloniach z innymi ptakami morskimi, ale czasami samotnie, często na przybrzeżnych wyspach koralowych chronionych przez rafy, ze skałami, piaskiem i rzadką roślinnością. Gniazdo to płytkie zagłębienie w piasku lub rafie koralowej z niewielką ilością materiału roślinnego jako wyściółka. Samica składa 1–3 jaja. Inkubacja trwa 25 dni, prawdopodobnie zajmują się nią oboje rodzice. Świeżo opierzone młode stwierdzano w listopadzie, ale brak bardziej szczegółowych informacji[8].
- Pożywienie
- Żywi się głównie martwymi rybami, małymi żywymi rybami, odpadkami z kutrów rybackich, jajami i pisklętami innych ptaków morskich, młodymi żółwiami czy krewetkami[3][8]. Kradnie także pokarm innym ptakom morskim[8].
- Status
- IUCN uznaje mewę przydymioną za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2006 roku szacowano liczebność światowej populacji na 150–300 tysięcy osobników. BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy. Do głównych zagrożeń dla gatunku należą wycieki ropy naftowej, degradacja siedlisk związana z wydobywaniem bądź poszukiwaniem ropy naftowej, a także wybieranie jaj przez ludzi[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ichthyaetus hemprichii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Larus hemprichii, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-03-02] (ang.).
- ↑ a b c d BirdLife International, Larus hemprichii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2020-03-10] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-03-10].
- ↑ a b c d Burger, J., Gochfeld, M., Kirwan, G.M. & Garcia, E.F.J.: Sooty Gull (Larus hemprichii). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-03-10].
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-10]. (ang.).
- ↑ Lars Svensson: Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. Przewodnik Collinsa. Multico, 2012, s. 196. ISBN 978-83-7073-972-0.
- ↑ a b c d N. Bouglouan: Sooty Gull. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-09-16]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).